23 ธ.ค. 2020 เวลา 06:12 • นิยาย เรื่องสั้น
มันสดใหม่มากในความรู้สึกของหล่อน
หล่อนเคยฟูมฟายและร้องอุทธรณ์ขอความเมตตาจากเขา แต่หล่อนได้รับกลับมาเพียงความเฉยเมย มากกว่านั้นคือคำสบถรุนแรง ซึ่งหล่อนก็พยามกระเดือกกินกลืนลงไปโดยไม่ตอบโต้แม้เพียงสักถ้อยคำใด
ย้อนกลับไปเมื่อ 10 ปีก่อน หล่อนจากบ้านมาโดยฝืนใจและค้านกับเสียงทัดทานจากผู้ให้กำเนิด ก็ในเมื่อหล่อนรักเขาจนหมดหัวใจเสียแล้ว ผู้ให้ชีวิตหาสำคัญกับหล่อนไม่ ในเมื่อเขาต่างหากที่ทำให้หล่อนรู้จักความรัก
โศกนาฏกรรมความรักของหล่อนนั้นน่าเวทนา นั่นเป็นเพียงมุมมองของคนภายนอกเท่านั้น
กลับเป็นหล่อนต่างหากที่เวทนามุมมองของคนนอก เพราะหัวใจของหล่อนนิยามความรักที่มีต่อเขาไว้ว่าหล่อนนั้นรักเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข
ความรักที่หล่อนมีต่อเขามันยังสดใหม่มากในความรู้สึกของหล่อน
ข้าพเจ้าในฐานะคนนอก เฝ้ามองหล่อนโดยไร้ถ้อยคำตักเตือน หดหู่และฟูฟ่องไปพร้อมกันกับความโรแมนติกอันรันทดทว่างดงาม
“กรรมใครกรรมมัน” ข้าพเจ้าคิด
ในส่วนลึก ข้าพเจ้าไม่เชื่อว่าหล่อนจัดอยู่ในประเภทของคน “ดื้อแพ่ง” แต่เชื่อเหลือเกินว่าหล่อนรักเขาโดยไม่มีเงื่อนไขตามที่หล่อนว่าจริงๆ เพียงเพราะผลกรรมที่หล่อนทำไว้แต่หนไหนก็ตาม ทำให้หล่อนไม่รู้ตัวว่ากำลังตกนรกทั้งเป็น
ข้าพเจ้าเฝ้ามองหล่อนมานาน นานเท่าที่ได้รู้จักหล่อน
ไม่มีถ้อยคำตักเตือนใด ผ่านออกปากข้าพเจ้าไปสู่หล่อน เฝ้ามองเท่านั้นที่ข้าพเจ้ามอบให้หล่อนได้ สักวันหนึ่งข้างหน้า แม้หล่อนจะรู้ตัวว่าผิดพลั้ง ถึงกับตีอกชกตัว ข้าพเจ้าก็คงทำได้เพียงเฝ้ามองเช่นที่เคยมา
ข้าพเจ้าเชื่อว่า หากทำบุญด้วยกันมามากพอ เพียงถ้อยคำไม่กี่คำ ก็สามารถฉุดรั้งสติใครสักคนให้กลับมาเป็นผู้เป็นคนได้ กลับกัน หากทำบุญร่วมกันมาไม่มากพอ แม้ประดิษฐ์ถ้อยคำสำนวนสวยหรูปานใด ก็ประหนึ่งดังน้ำรดตอ
หล่อนจะเป็นอย่างไรก็ช่าง นั่นมันชีวิตของหล่อน
แต่กับตัวข้าพเจ้าเอง จะรับมือกับความรู้สึกผิดได้เพียงใดที่ไม่ยอมเอ่ยถ้อยคำใดๆ ออกมา
คนเราควรต้องรับผิดชอบในสิ่งที่พูดออกมา
แต่กระนั้นก็ตาม ย่อมต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ควรพูดแต่ไม่ยอมพูดออกมาด้วยเช่นกัน
เรื่อง / ภาพ : ภูมิเผ่า สำราญคง
โฆษณา