อ้าวเฮ้ย !!! Ep.2
“พี่ครับผมขอโทษอีกครั้ง ในความบกพร่องในหน้าที่
พี่ผมขอเถอะนะ อย่าร้องเรียน หรือโพสต์ด่าผมในเฟสเลยนะครับ”
พนักงานหนุ่มอายุน่าจะเกินวัยเบญจเพสไม่กี่ปี ยกมือไหว้ผม ด้วยสีหน้าสลด
แกร๊ง ๆ ๆ เสียงตีระฆังจากนายสถานี แจ้งเตือนว่ารถไฟขบวนที่ผมนั่งมาจากกรุงเทพฯ
กำลังเคลื่อนตัวออกไปมุ่งหน้าสู่ จ.เชียงใหม่
จมูกได้กลิ่นเผาไหม้ของน้ำมันผสมกลิ่นไอหมอกตอนเช้า รู้สึกหอมเย็นประหลาด
เสียงหวูดรถไฟและเสียงล้อเหล็กที่บดขยี้ลงบนรางค่อย ๆ ดังห่างไกลออกไป
สถานีรถไฟซึ่งจากเคยคึกคักจากคนขึ้นลง บัดนี้เงียบร้างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่ผมยังได้ยินคำพูดสุดท้ายของพนักงานคนนั้นยังดังก้องสะท้อนในใจ
“พี่ผมขอเถอะนะ อย่าร้องเรียน หรือโพสต์ด่าผมในเฟสเลยนะครับ”
อะไรทำให้น้องเขาคิดว่าผมเป็นคนคิดบวก คิดปะทะ
ตรงกันข้ามกัน ผมนั้นคิดลบ ลบความขุ่นเคือง ขัดข้องสงสัย ในความพลั้งเผลอ เลินเล่อต่อหน้าที่
ลบความรู้สึกนั้นออกไปตั้งแต่วินาทีแรกซึ่งจิตจับเท่าทันมัน
เพราะการลงรถผิดสถานี เรื่องนี้ผู้โดยสารก็มีส่วนควรดูแลตัวเอง
ผมแบกเป้ขึ้นไหล่ เดินออกมาหน้าสถานี จึงพบว่าภาพสีสันชีวิตของคนเมืองนี้กำลังดำเนิน
ห่างจากอาคารผู้โดยสาร 50 เมตร มีโต๊ะขายกับข้าวถุง หมูปิ้งบนเตาถ่านส่งกลิ่นหอมฟุ้งเรียกน้ำย่อย
แม่ค้าขายน้ำเต้าหู้กำลังสาละวนกับการตักและมัดถุงส่งให้ลูกค้าที่มายืนรอ
พระชราสองรูปกำลังเดินบิณฑบาตโปรดสัตว์ด้วยอาการสำรวม
ผมจึงรีบสาวเท้าก้าวหาท่าน “นิมนต์ครับหลวงพ่อ”
โบราณบอกตักบาตรอย่าถามพระ แต่เช้านี้อยากถาม
“หลวงพ่อ จะรับน้ำเต้าหู้แบบไหนดีครับ ทรงเครื่อง งาดำ หวานปกติหรือหวานน้อยครับ”
“โยมชอบกินแบบไหนก็เลือกแบบนั้นให้อาตมาเถิด”
เมื่อใส่บาตรพระเสร็จ ผมจึงนั่งคุกเข่ารับ เสียงพระให้พร ให้ดังก้องกังวานฟังแล้ว รู้สึกอิ่มเอิบหัวใจ
“สัพพีติโย วิวัชชันตุ............... อายุ วัณโณ สุขัง พะลัง”
ผมนึกถึงคำแปลจากเคยบวชเรียนมา
“ความจัญไรทั้งปวง จงบำราศไป โรคทั้งปวง ของท่านจงหาย อันตรายอย่ามีแก่ท่าน
ท่านจงเป็นผู้มีความสุขมีอายุยืน ความจัญไรทั้งปวง จะบำราศไปโรคทั้งปวงจงหาย อันตรายอย่ามีแก่ท่าน จงเป็นผู้มีความสุขมีอายุยืน
มีธรรมสี่ประการ คือ อายุ วรรณะ สุขะ พละ
ย่อมเจริญแก่บุคคลผู้มีปรกติไหว้กราบ อ่อนน้อม ต่อผู้ใหญ่เป็นนิตย์”
เมื่อหลวงพ่อให้พรจบ รูปที่ดูอาวุโสสุดเอ่ยทักถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนมีเมตตาจิต
“จะเดินทางไปไหนละโยม”
“จะไปแพร่ครับ” ผมพนมมือกล่าวตอบ
“โชคดีมีชัย ชนะภัยทุกเรื่องนะโยม” คือพรส่งลาก่อนท่านจะเดินผ่านไป
จ๊อก ๆ เสียงครวญจากกระเพาะและลำไส้บอกให้รู้ว่าท้องหิว
สายตาสำรวจแลหาว่ามื้อเช้านี้จะเลือกกินอะไรดี ใกล้ ๆ นั้นมีร้าน “ข้าวมันไก่รถไฟ”
เห็นคนนั่งกินกันเกือบเต็มทุกโต๊ะ น่าจะการันตีได้ว่าของเขาคงดีจริง
หลังจัดการข้าวมันไก่จานใหญ่หมดเกลี้ยงแต่ยังรู้สึกไม่อิ่มหนำสำราญเต็มที่
ครั้นว่าจะสั่งอีกจานก็เกรงจะไม่อร่อยเหมือนจานแรก
ห่างจากร้านข้าวมันไก่เพียงห้องตึก 1 คูหากั้นกลางมีร้าน “ป้อก๋วยจั๊บ”
ซึ่งเป็นอีกเมนูตัวเลือกที่อยากกิน ยามนี้ดูคึกคัก บริเวณร้านกว้างขวางร่มรื่นด้วยไม้ประดับ
(ทั้งสองร้านดูรูปได้ที่ความคิดเห็นที่ 1)
ด้วยเช้านี้มีผมร่ำรวยเวลาเหลือเฟือ เพราะตัดสินใจจะนั่งรถไฟขบวน 102 เชียงใหม่-กรุงเทพฯ
ย้อนไปลงสถานีเด่นชัย ตามกำหนดจะออกจากลำปางเวลา 8.37น.
จึงสั่งก๋วยจั๊บมานั่งซดน้ำซุปร้อน ๆไม่ได้หิวมากเพียงแค่มีความอยาก
ค่อย ๆ ละเมียดละไมกับการเคี้ยวหมูกรอบ
ปากและลิ้นทำหน้าที่กินไป สองตาก็ชื่นชมความงามของสถานีรถไฟลำปาง
ซึ่งเป็นสถาปัตยกรรมไทยภาคเหนือผสมสถาปัตยกรรมยุโรป
อาคาร 2 ชั้น ก่ออิฐฉาบปูน ผังรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีปีก 2 ข้างเชื่อมกับโถงกลาง
รูปแบบสไตล์โคโลเนียล ทางเข้าเป็นรูปทรงโค้งลงตัวงดงาม
ประดับตกแต่งด้วยไม้ฉลุ และปูนปั้น ถือเป็นมรดกเก่าแก่ตั้งแต่สงครามโลก
มีหัวรถจักรไอน้ำตั้งเด่นสง่าอยู่บนเกาะถนนด้านหน้าอาคาร
ดูรู้ทันทีว่านี่เป็นสถานีรถไฟไม่ใช่สนามบินแน่
หลังยืนตรงเคารพธงชาติผมนั่งม้าเหล็กย้อนมาสถานีรถไฟเด่นชัย
นับเป็นครั้งแรกที่ได้เดินทางบนรางเส้นทางนี้ ผ่านป่าสักแม่พวก แก่งหลวง
เกินคุ้มกับค่าตั๋วหลักสิบแต่ได้ชมวิวหลักล้าน
11 .15 น. ถึงสถานีเด่นชัย
ระหว่างนั่งรถสองแถวเข้าเมือง นึกขอบคุณน้องพนักงานที่หลับลืมตื่นเลยลืมปลุกผมให้ลงเด่นชัย
แต่ก็ขอแค่ครั้งเดียวพอ เที่ยวหน้าไม่ต้องแถม
เชื่อแล้วว่า “สิ่งใดเกิดขึ้นแล้ว สิ่งนั้นดีเสมอ”
ผมไม่ใช่คนโลกสวย แต่เป็นคนฝึกมองโลกสวย
เช้าวันนี้พรพระดูจะสัมฤทธิ์ผลผมช่างโชคดีได้เที่ยวลำปาง
ยังขาดคือมีชัยชนะ ซึ่งต่อไปคงต้องติดยาแก้แพ้ไว้ในเป้เดินทางบ้างแล้ว
31 ธ.ค. 63
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
