สิ่งที่เรียกว่า โลก คือที่ที่หัวใจพาเราก้าวไปนั่นเอง
-เดวิด พาวเวลล์
เอมี่ (นามสมมุติ) ประสบอุบัติเหตุ จนเสียขาและแขนทั้งสองข้างตั้งแต่ยังเล็ก
เธอไม่สามารถวิ่งเล่น ซุกซน เหมือนเด็กคนอื่นๆ แน่นอนคนที่ใจสลายคือแม่ของเธอ
ภาพประกอบเรื่อง ไม่ใช่ตัวจริง Cr.FB
แต่เธอกลับเข้มแข็งมาก คอยปลอบให้กำลังใจแม่ด้วยความอ่อนโยน
เมื่อเธอโตขึ้น แพทย์ใส่ขาเทียมให้เธอ เธอสู้ค่อยๆ ฝึกเดินจนเดินได้คล่องด้วยขาเทียม
อยู่มาวันหนึ่งเธอพบเด็กชายคนหนึ่งกำลังถือกรงนกเล็กๆ ในกรงมี5ตัวเบียดเสียดส่งเสียงร้องจิ๊บๆ
เอมี่ถามเขาว่า เธอเลี้ยงนกพวกนี้ไว้เหรอ
เขาชี้ไปที่สวนสาธารณะ อย่างภูมิใจ และบอกว่าไปเขาไปจับมาจากสวนตรงนั้น จะเอาไปขาย เก่งไหมล่ะ จะเอาเงินไปซื้อของเล่น
เอมี่เลยเสนอว่า ถ้าเช่นนั้นขายฉันได้ไหม
เขาตกลง ขายตัวละ 20 เหรียญู ห้าตัว 100เหรียญ
เธอจ่ายเงิน แล้วรับกรงนกมา นกก็ขยับปีกดิ้นอยากออกจากกรง
เธอบอกนก เดี๋ยวเจ้าได้เป็นอิสระแล้ว
เธอเปิดกรงออก นกแย่งชิงกันบินออกไป
เด็กชายยืนงง แต่เขาเริ่มคิดได้ และเริ่มเข้าใจ...บอกตัวเองว่า ต่อไปจะไม่จับนกมาขังและมาขายอีก เขารู้สึกอาย
ทำให้นึกถึงเมื่อกลางปีที่แล้ว เพื่อนเก่าชมรมค่ายอาสาฯ นัดทานข้าวกัน ลงเงินกัน เพื่อไปเที่ยวตรงอื่นด้วย ไปหาอะไรกินอร่อยๆ พร้อมชวนแวะตลาดซื้อปลา เลยรู้ว่าจะไปปล่อยปลาด้วย และได้รู้ว่า ซื้อได้บางชนิด เพราะปล่อยได้บางตัว เหตุผลจำไม่ได้ละเอียด แต่คือไม่เหมาะที่จะปล่อย อาจจะตายแทนที่จะต่ออายุ.. ใช่น้ำคลอง ทุกที่จะเหมาะกับปลา หรือเต่า ทุกชนิด
ส่วนตัวแอดไม่ค่อยเห็นด้วยกับวิธีทำบุญแบบนี้ อาจยังไม่เข้าใจกระจ่าง ทำไมคนหนึ่งทำบาป เพื่อให้อีกคนทำบุญ แต่ลองมองอีกมุม เจตนาคนทำบุญนั่นดี เพื่อปล่อยชีวิตเป็นอิสระ
แต่ก็เชื่อว่า คนเริ่มต้นประเพณีนี้ ก็คงคิดดีแหละ อยากให้ความสะดวก และอยากให้คนทำบุญกันมากๆ จะได้ใจสบาย จนเป็นธุรกิจทำบุญขึ้นแบบนี้อยู่คู่ชาติ น่าที่เพื่อนบ้านเราด้วย
ตามเคยอันไหนแอดทำไม่ได้ ก็ขออาสาช่วย เป็นตากล้องถ่ายรูปและวีดีโอให้เพื่อนๆ
ขณะที่เพื่อนๆกำลังสวดบทปล่อยปลาอยู่ไม่ทันจบ
ปลาบางตัวก็ดิ้น ดีดตัว ทยอยกระโดด ออกจากถัง แม้ว่าจะวางห่างจากขอบทาง และแม่น้ำก็อยู่ลึก แต่มันดิ้นรนดีดตัวแรงมาก จนตกลงไปได้ และจมดิ่งหายไปเลย ก็ขำกันไป รู้สึกเอ็นดู แต่แอดสะท้อนใจว่า ...
" ทุกชีวิตรักชีวิตตัวเอง"
เพื่อนๆสวดเสร็จ ก็ทยอยปล่อยแต่ละชนิด
และเอาขนมปังโยนให้กิน ปลาโผล่มาแย่งกินกันหน้าสลอน แต่จำไม่ได้ตัวไหนที่เราปล่อย มีแต่ตัวใหญ่ๆโผล่มา หรือปลาใหม่ ยังไม่กล้าโผล่มา เกรงใจ เจ้าถิ่น😁
เหมือนนกในกรงที่เอมี่ปล่อย พยายามดิ้นรนหาอิสรภาพ ไปรวมกันบน อากาศ เธอก็จำไม่ได้แล้วว่าตัวไหนที่เธอปล่อย แต่ใจเธออิ่มฟูไปแล้ว เธอเข้าใจถึงความหมายของอิสระดีว่ามีค่าแค่ไหน
คนเราก็เช่นกัน ความยากลำบากอะไรก็อดทนได้ หากยังมีอิสรภาพ ที่จะคิด และก้าวเดิน ขยับตัว เคลื่อนไหวได้
เอมี่ เธอได้รับอิสรภาพ ที่จะเดินไปไหนได้อีกครั้ง บนขาเทียมของเธอ แต่แท้จริงแล้วใจเธอเป็นอิสระก่อนแล้ว เธอไม่กักขังตัวเองด้วยความคิดลบ เธอไม่เคยท้อและตัดพ้อต่อว่าโชตชะตา แถมยังมีความหวังเสมอ และปลอบใจแม่ของเธอด้วย
บางครั้งเมื่อใจตก เป็นทุกข์ ขอให้นึกถึงคำพูดหนึ่ง
" ไปเดินเล่นที่โรงพยาบาลดูสิ"
จะ เห็นความไม่เที่ยง เห็นคนนอนป่วย ขยับร่างกายไม่ได้ หรือรอความตาย
จะคิดได้ว่า ตัวเองยังโชคดีแค่ไหน ยังแข็งแรงอยู่ ยังหายใจได้ อยากไปไหนไปได้
คิดอะไรก็ได้
เอาชนะใจที่ชอกช้ำหดหู่ได้ และใช้ชีวิตอย่างมีคุณค่า เข้าใจอิสระเสรีแบบเข้าใจสิทธิ์ตนสิทธิ์ผู้อื่น ก็จะเข้าใจถึง ความสุข..
โลกใบนี้เป็นแบบไหน อยู่ที่ใจพาไปทางไหน
สุข ทุกข์ จึงอยู่ที่ใจ จริงๆ
MomNoi❤
เล่าใหม่ เขียนเพิ่ม
อ้างอิงบางส่วนจาก
หนังสือ สุขได้ถ้าวางเป็น
กวน จยา เวย
ทิภาพร เยี่ยมวัฒนา แปล
- 6
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
