15.ฝันที่เป็นจริง
เรื่องต่าง ๆที่เกิดขึ้นสร้างความระส่ำระสายให้กับพวกเราพอสมควรแต่เมื่อได้ย้ายมาอยู่บ้านฆ้อง อำเภอโธาราม จังหวัดราชบุรี หลังจากที่เราไม่คาใจเรื่องชาญณรงค์แล้วก็ไม่มีปัญหาอะไร เราก็ตั้งใจรับการอบรมอย่างเต็มที่ เพราะว่านั่นคือเรื่องงานที่เราต้องไปปฏิบัติ
แม้ว่าเราได้ทำงานล่วงหน้ามาเป็นปีก่อนที่จะมาเริ่มต้นกันว่าในการส่งเสริมการเกษตรนั้นเขาทำงานกันอย่างไร เรามีความสัมพันธ์มีความเกี่ยวข้องและทำงานตามระบบราชการ อย่างไรนั้น เราก็ได้ทำงานกันมาก่อน 2-3 ปีซึ่งจะ 2 หรือ 3 ปีหรือไม่ ต้องไปหาข้อมูลกันครับมัน 40 ปีพอดี (2563)ความทรงจำคงร่อยหรอไป ตามกาลเวลา
การที่เป็นเช่นนี้หลายท่านคงคิดว่าจะให้มาทำงาน ทำไมไม่แนะนำ ไม่บอกกล่าววิธีการเสียก่อน แล้วค่อยให้มาทำงาน ซึ่งมันก็ควรเป็นเช่นนั้น แต่ในความเห็นส่วนตัวของผมนั้น มันกลับไม่ใช่ การที่มาได้ทำงานก่อนนั้นเราก็ไม่ทราบว่าเขาทำกันอย่างไร ถ้าหากศึกษาข้อมูลจากรุ่นพี่ ๆอย่างเดียวเป็นหลัก ก็อาจจะได้ข้อมูล หรือวิธีการที่ผิด เพื้ยน ออกไป เพราะมันต้องมีข้อมูลที่เพี้ยนกันไปของแต่ละบุคคล
แต่การได้ทำงานก่อนและมาได้อบรมทีหลังมันกลายเป็นเรื่องที่ดี เหมือนกับเราขึ้นไปชกมวย ยกการ์ดไม่เป็น สูงไปต่ำไปเราก็ไม่รู้ ออกหมัดอย่างไรจึงจะเข้าเป้าหมาย นี่เราทำไม่เป็นจึงร่ายหมัดออกไปเหมือนไม้กวาดที่นำมาใช้กวรดขยะ อย่างที่เขาเรียกว่ามวยวัด แต่เมื่อได้มาอบรมเราก็ได้ทราบว่านี้ไม่ใช่นี่นา ไม่ถูกต้องนี่นา
เมื่อได้มาอบรมเราก็ได้ทราบว่าแท้ที่จริงแล้วเราต้องมีหลักในการทำงานอาจจะมีวิธี มีกลยุทธ์ที่ไม่เหมือนกัน แต่มีเป้าหมายที่เหมือนกัน ซึ่งนั่นก็มาในรูปของหลักการส่งเสริมการเกษตร บทบาทของเราก็คือการถ่ายทอดความรู้ นำความรู้จากนักวิชาการไปสู่เกษตรกร และนำปัญหาที่เกษตรกรเจอหรือเกษตรมีปัญหาสู่นักวิชาการ
ก่อนที่ผมจเล่าถึงเรื่องการมาเป็นเกษตรตำบล และจะเล่าว่าการเป็นเกษตรตำบลของผมว่ามีที่มาที่ไปอย่างไร เพื่อท่านจะไม่ต้องสงสัยว่าทำไมมันต้องทำเช่นนี้แต่ถ้าท่านรู้ที่มาที่ไป ความสงสัยอาจไม่เกิดขึ้น จึงต้องนำมาเล่าเสียก่อนไม่เช่นนั้นเล่าไปเล่ามาต้องมา ต้องสะดุดที่เพราะเรื่องนี้ไม่เคยทราบมาก่อน
ก่อนอื่นผมขอเรียนให้ทราบก่อนว่าเมื่อตอนผมเริ่มเข้าเรียนชั้นมัธยมนั้นนั้นผมก็ได้ถามตัวผมเองว่าโตขึ้นผมจะเป็นใครมีอาชีพอะไรซึ่งคำตอบในตอนนั้นก็คือเป็นนักการเมือง ผมเห็นโปสเตอร์ผู้สมัครรับเลือกตั้งแต่งชุดครุยรับปริญญาบอกคุณสมบัติของตนเพื่อรับใช้ประชาชน เพื่อช่วยเหลือประชาชน ส่วนรองลงมาคือการทำงานเป็นจิตรกร อยากเข้าเรียนเพาะช่าง ที่โรงเรียนเพาะช่างที่เขาเรียกกันในขณะนั้น
ทว่าเส้นทางเดินที่ผมวางไว้ไม่ได้ทั้งสองอย่าง แต่ผมก็ได้ทำงานนั้นได้ทั้งสองอย่างจนกระทั่งผมได้มานั่งเล่าให้ฟังว่า เส้นทางเดินมันเพลินดีที่รัก สาเหตุที่ผมทำมันไม่ได้ ทั้ง ๆที่ผมจัดว่าเป็นเด็กเรียนเก่งคนหนึ่ง เมื่อตอนเรียน ป.5ถึงป. 7 ถัาผมสอบได้ที่ 3 แสดงว่าเทอมนั้นผมเรียนแย่มาก
เมื่อผมมาเรียนที่ตัวจังหวัดซึ่งประกอบด้วยคนเก่งทั้ง 10 อำเภอของจังหวัดมารวมกัน ผมจัดอยู่ในอำเภอที่เก้านั่นคือนักเรียนชั้นมัธยมหนึ่ง 220 คนผมได้ลำดับที่ 90 และที่สำคัญตอนนั้นในจังหวัดผมเริ่มมีโรงภาพยนต์ฉายภาพยนต์กลางวันรอบ 13.00 น ทำให้ผมกลายเป็นพลร่มหลังจากเวลา 12.00 นาฬิกาทุกวันทุกโปรแกรมหนังใหม่ในเวลาต่อมา
การที่เคยได้ลำดับการเรียนที่ดีแล้วมาได้ลำดับที่ 90 แถมหนีโรงเรียนหรือที่เขาเรียกว่า กระโดดร่ม ทำให้ผมเรียนซ้ำชั้นในตอนเรียนอยู่มัธยศึกษาปีที่ 2 ในสภาพที่ได้เกรดการเรียน แค่ 38% ทำให้คืนหนึ่งผมซึ่งเริ่มประพฤติตัวเข้าสู่วิถีชีวิตของวัยรุ่นที่ต้องสูบบุหรี่ กินเหล้า แต่ไม่ถึงกับเคล้านารี นั่งคุยกับเพื่อนที่ว่าจะไปเรียนกฎหมาย เรียนเพาะช่างนั้น คงไปไม่ได้เสียแล้วถ้าผลการเรียนแบบนี้
ผมล้วงบุหรุงทองมวนสั้นจากกะเป๋าเสื้อ ดึงบุหรี่ออกมามวนหนึ่ง แล้วส่งซองบุหรี่ให้เพื่อนด้วย จากนั้นก็ล้วงไฟเช็ค ชิปโป้ มาจากกระเป๋าเอามือดีดฝาไฟเช็คเปิดฝาจุดบุหรีก่อนที่จะส่งให้เพื่อนจุดบุหรี่ของเขา แล้วผมก็สูดบุหรี่เข้าปอดลึก ๆ ตามองไปในแม่น้ำซึ่งพอมองเห็นระเรื่อ ๆอยู่เบื้องหน้าท่ากลางความมืด
" กูคงไม่ได้เรียนกฎหมายหรือเรียนเพาะช่าง อย่างที่ตั้งใจไว้เสียแล้วถ้าระดับการเรียนเช่นนี้ "
ผมพูดกับเพื่อนแต่สายตายังคงมองไปที่พื้นน้ำในแม่น้ำ เพื่อนผมขยับที่นั่งเข้ามาใกล้ผม เพราะตอนนี้เรานั่งอยู่ที่นั่งร้านที่เขาทำไว้ในการสร้างเขื่อนริมแม่น้ำ
" ถ้ามึงชอบอย่างนั้น มึงก็ไปเรียนเกษตรซิ. แล้วมึงค่อยมาสอบบรรจุเป็น ปลัดเกษตรทีหลัง" เพื่อนผมให้ความเห็น ผมหันหน้าไปทางเพื่อนเพราะสิ่งที่มันพูดถึงผมเพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรก
" เฮ้ย ปลัดเกษตร มีด้วยหรือวะ เพิ่งเคยได้ยิน " ผมถามคาดคั้นจากเพื่อนซึ่งดูเหมือนมันจะมั่นใจสิ่งที่มันพูด
" มีซิวะ น้าปลอดน้าของกู แกก็ทำตำแหน่งนี้ มึงดูอาจารย์กิตติศักดิ์สิแกสอนคณิตศาสตร์ แกก็จบมาจากเกษตรตรัง " ประยงค์ เพื่อนผมยืนยันและมันบอกต่อไปว่า อย่าไปดูถูกเกษตร มันแผลงไปเป็นอาชีพอื่นได้เยอะแยะ
ผมสนใจที่ประยงค์แนะนำ และพยักหน้าไปด้วย ขณะที่ประยงค์พูด ผมก็มองเห็นช่องทางว่าความหวังของผมไม่ได้ริบหรี่แล้ว สว่างจ้าขึ้นมาทันทีที่ประยงค์แนะนำเพราะบ้านเดิมของแม่ผมอยู่ใกล้วิทยาลัยเกษตร ผมสามารถไปอยู่บ้าน ลุง ป้า น้า ตาที่เป็นญาติแม่ได้ แก้ปัญหาแม่ไม่มีเงินส่งให้เรียน และการเรียนสายอาชีวะคงจะแก้ปัญหาเรียนไม่ค่อยเก่งได้ ไม่เหมือนเรียนสายสามัญ
ผมเล่าเรื่องนี้เพื่อผมจะบอกว่าผมมาเป็นเกษตรตำบลนั้น ไมีได้มาเพราะพลัดหลงหรือโชคช่วยแต่อย่างได ผมมาเพราะความตั้งใจ ถึงแม้จะไม่ตรงทีเดียวก็ไม่เป็นปัญหาเพราะในสังคมไทยอาชีพส่วนใหญ่คือเกษตรกร จุดประสงค์ผมต้องการทำงานเพื่อคนอื่นอยากช่วยเหลือคนอื่นมันเป็นความู้สึกที่ว่า ถ้าผมได้ทำแล้วมีความสุข ชึ่งผมไม่ได้มีอุดมการณ์อะไร ซึ่งมันสูงส่งเกินไปสำหรับชีวิตผม
การที่เราเรียกความตั้งใจความมุ่งมั่นว่านั่นคืออุดมการณ์แล้ว ถ้าถามผมว่ามีอุดมการณ์หรือไม่ ผมตอบได้ทันทีผมไม่มี มีแต่ความรักความชอบ ผมใช้ชีวิตปกติ แต่ถ้าผมมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ผมจะทำเช่นนี้ เหมือนกับคนที่ตีไก่ กัดปลา ชึ่งเขาคงไม่พูดว่าเขามีอุดมการณ์ในการตีไก่ กัดปลา เพียงแค่เขาบอกว่าเขามีใจรัก ผมก็เป็นเช่นนี้ ผมมีใจรัก
เมื่อผมลดเป้าลงมาแค่เพียงได้ช่วยเหลือเกษตรกร ทำให้ผมทราบว่าเป็นงานที่ยิ่งมหญ่ ผมยิ่งศึกษาผมชอบมากกว่าการไปเรียนกฎหมายแล้วออกมาช่วยชาวบ้าน เพราะนอกจากเราได้ช่วยเกษตรกรที่มีรายได้น้อยเมื่อเทียบกับคนที่มีอาชีพอื่นทั้ง ๆที่อาชีพเกษตรกรนั้นผลิตอาหารให้คนทั้งโลกได้มีอาหารกินเราเป็นแหล่งอาหาร
แล้วทำไมอาชีพการเกษตรต้องเป็นอาชีพของคนที่มีรายได้ต่ำ และเมื่อดูข่าวบางประเทศที่เขาอดอยากแล้วยิ่งไม่เชื่อว่าจะผลิตอาหารเกินความต้องการของโลก แต่อาจจะเป็นเพราะเขาเข้าไม่ถึงแหล่งอาหาร มากกว่า ด้วยความยากจนของเขา หรือการคอรัปชั่นของผู้นำในประเทศเขา
สิ่งหนึ่งที่ได้ทำนอกเหนือไปจากครั้งแรกที่ตั้งใจจะไปเรียนกฎหมายแล้วมาช่วยผู้คน นั่นคือผมได้ดูแลภาคการเกษตรให้ผลิตอาหารที่มีคุณธรรมมีคุณภาพซึ่งผมได้ทำมันแล้วตามสภาพตามบทบาทหน้าที่ของเกษตรตำบลแม้มันจะไม่มากแต่ก็มีโอกาสได้ทำตามบทบาทของตนทีเขาได้มอบให้ทำ
นี่คือที่มาของเกษตรตำบลนอกคอก อยากจะบอกว่าในชีวิตต่อจากนี้ ถัายังมีความคิดความอ่าน ไม่เป็นอัลไซเมอร์ไปเสียก่อนแล้ว ผมต้องคำนึงถึงเกษตรกรผู้ผลิตอาหารเลี้ยงพลโลก และการผลิตอาหารต้องไม่เป็นอาหารพิษ สำหรับคนกิน จะทำได้แค่ไหนอย่างไร คิดว่าที่ผ่านมาก็ภูมิใจแล้วที่ได้ทำ ความมุ่งมั่นที่จะทำตั้งแต่เด็กก็ได้ทำและคาดว่ายังคงทำต่อไปจนชีวิตจะหาไม่ ดังนั้นคงจะกล่าวได้ว่า
แม้พฤติกรรมเปลี่ยนไป
ความรัก. ความตั้งใจ ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
