ต้องแค่ไหนกัน เราถึงจะยอมเรียกมันว่า “เราไม่ไหวแล้ว” สักที ❓
ภาพโดย Burst จากเว็บ Pexels
ฟังหัวข้อแล้วอาจดูงง ๆ แต่จริงหรือไม่ว่าในยุคปัจจุบันสมัยนี้ เวลาเรารู้สึกเหนื่อย
รู้สึกล้า หรือบางทีรู้สึกเป็นไข้ตัวร้อนเหมือนจะไม่สบาย แต่กลับมีความสงสัยอยู่ในใจ ว่าเราควรจะไปหาหมอดีมั้ยนะ หรือว่าเราปล่อยไว้เดี๋ยวมันจะหายเอง
ต้องตัวร้อน ต้องปวดหัวแค่ไหนกันนะ เราถึงจะเรียกว่ามัน "ไม่ไหวแล้ว"
ไม่ว่าจะเพราะความเคยชินจากสมัยเด็ก หรือความเคยชินจากสังคมรอบตัวเรา
ความ “ไม่ไหว” ของเราก็มักจะถูกเปรียบเทียบอยู่สม่ำเสมอ
ไม่ว่าจะเป็นคำพูดว่า
“เราก็เหนื่อยเหมือนกันนะ น่าจะเหนื่อยมากกว่าเธออีก”
“เธอคิดว่าคนอื่นเขาไม่เหนื่อยกันหรอ”
“เรื่องแค่นี้เอง ไม่ต้องคิดมากหรอกเดี๋ยวก็ดีขึ้น”
จนเราเกิดความลังเลใจว่าเมื่อไหร่กันล่ะ ที่เราจะถึงจุดที่เรา "ไม่ไหว" สักที
จนสุดท้าย ตัวเราก็ไม่กล้าไปหาผู้เชี่ยวชาญ
แต่เชื่อหรือไม่ว่าหลายครั้ง ความที่เราเปรียบเทียบหรือติดค้างความ “ไม่ไหว”
ไว้ในใจ มันกลับทำให้บางสิ่งบางอย่างนั้นแย่ลงโดยที่เราไม่รู้ตัว ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็น
อาการทางกาย หรืออาการทางใจ
กว่าจะมารู้ตัวว่า “ไม่ไหวแล้ว”
มันกลับกลายเป็นว่า “เราโคตรไม่ไหวมาตั้งนาน" เสียก่อนแล้ว
เกิดเป็นมนุษย์ทั้งที จะรู้สึก "ไม่ไหว" บ้างมันก็ไม่แปลกหรอก ถ้าหากเป็นยอดมนุษย์ตลอดเวลามันคงจะเหนื่อย สูบพลังมาก ๆ จนเราไร้ความรู้สึกไปเลยก็ได้นะ
ใครกันจะไปแบกภูเขาทั้งลูกตลอดเวลาไหว บางครั้งเราไม่จำเป็นต้องเทียบ
ความรู้สึกกับใคร ไม่ต้องเทียบความเจ็บปวดที่เรามี
หากวันใดที่เรารู้สึกว่า “ไม่ไหวแล้ว” นั่นแหละก็คือสัญญาณว่าร่างกายหรือจิตใจเรา
กำลังบอกให้เรารับรู้อยู่ และเป็นสัญญาณที่เราไม่ควรปล่อยเมินไป
จริงที่บางครั้งการฝืนต่อไปอาจมีผลดีในบางกรณี เช่น การเล่นกีฬา การซ้อมหลีด
เพื่อให้ร่างกายเราได้สร้างกล้ามเนื้อ หรือเพื่อให้ร่างกายเรามีความอดทนมากขึ้น
แต่นั่นก็แลกมาด้วยความเสี่ยงเสมอที่อาจเกิดการบาดเจ็บกับร่างกายได้
ซึ่งเราคงไม่ได้ต้องการให้เป็นเช่นนั้น สัญญาณที่ร่างกายหรือจิตใจส่งมา
สิ่งเป็นสิ่งที่ไม่ควรถูกเมินเฉย
ที่สำคัญถ้าสิ่งที่เราฝืนไม่ใช่ร่างกาย แต่เป็น “จิตใจ” ของเราล่ะ
อันนี้จะเริ่มน่ากลัวหน่อยเพราะบางครั้งมันไม่มีอาการอะไรแสดงออกมาเลยก็ได้
หรือบางทีแสดงออกมาแล้ว แต่เราไม่ได้ใส่ใจมัน
จนเราเผลอฝืนมันไปเรื่อย ๆ ฝืนไปเรื่อย ๆ แบบไม่รู้ตัว
กว่าจะมารู้ตัวสุดท้ายมันก็สายไปเสียแล้ว
ดังนั้นถ้าหากวันใดที่เรารู้สึก “ไม่ไหว” ไม่ว่าจะด้านไหน ๆ ก็ตาม
อยากให้หยุดฟังเสียงใจตัวเองว่าความ “ไม่ไหว” ของตัวเองมันเป็นเช่นไร
เรากำลังเปรียบเทียบกับคนอื่น จนมองข้ามร่างกายหรือจิตใจตัวเองไปหรือเปล่า
หรือความ “ไม่ไหว” นั้นเป็นเสียงเรียกร้องของร่างกายและจิตใจเราจริง ๆ
เพราะถ้าหากใช่ เราก็ไม่ควรปล่อยสัญญาณนี้ไปโดยเด็ดขาด
ยิ่งหากเป็นเสียงของจิตใจเรา ยิ่งน่ากลัว ยิ่งต้องฟังให้มาก
เพราะบางครั้งมันไม่มีอาการทางกายใด ๆ แสดงออกมาเลย
อ่านจนถึงจุดนี้แล้ว อยากบอกทุกคนว่าอย่าลืมรักตัวเองให้มาก ๆ นะ
ยิ่งในสถานการณ์โควิด-๑๙ เช่นนี้ การปรับตัวเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เลย
เราขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่เข้ามาอ่าน หรือเข้ามาเห็นข้อความนี้นะครับ ✌
-- นักเขียนใต้เงามืด | ✏️📖 --
- 9
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
