it was a good year นามธรรมประจำวัน
บันทึกประจำวันของนักเขียนท่านหนึ่ง
อ่านเพลินๆ เบาสมองดี
สอดแทรกข้อคิดบ้าง
ตามสไตล์ไตรงรงค์ ประสิทธิผล
หน้า 16 ของหนังสือเล่มนี้
9 กุมภาพันธ์
ผมเคยอยู่ในโรงเรียนประจำแห่งนึง ผมไม่ชอบโรงเรียนนี้เลย แต่ก็อยู่มาตั้งห้าปี ผมจึงผูกพันกับที่นั่นไม่น้อย ผมพบว่าคำว่าผูกพันอาจเกิดกับที่ที่เราไม่ชอบแต่ต้องทนอยู่นานๆ ก็ได้ อยู่นน ผ่านเวลาก็ย่อมผูกพันเป็นธรรมดา แต่ที่แน่ๆเลยคือสิ่งที่ประทับใจจากที่นั้นเทียบไม่ได้กับความเศร้าที่ผมต้องจ่ายไป และนิสัยประหลาดที่ติดตัวผมมา...
ผมเป็นคนชอบร้องเพลงให้ตัวเองฟัง เพราะที่โรงเรียนประจำมีกฎว่า ห้ามนักเรียนมีเครื่องเล่นเทปหรือวอล์กแมน ผมชอบฟังเพลงมาก หากชอบเพลงไหนผมจะฟังเพลงนั้นจนร้องได้ แล้วผมจะร้องเพลงให้ตัวเองฟังโดยใช้มือนึงป้องไว้ที่ปาก อีกมือนึงป้องไว้ที่หูโดยให้สองมือต่อกัน เหมือนกระซิบอะไรเข้าไปในหูตัวเองนั่นแหละ แล้วผมก็ใช้วิธีนี้ร้องเพลงให้ตัวเองฟังในห้องเรียน ตามมุมต่างๆของโรงเรียนที่ผมจะไปนั่งหลบ นั่งเหม่อลอย จนปัจจุบันผมก็ยังร้องเพลงให้ตัวเองฟัง ดูไกลๆ ก็เหมือนคนบ้าแหละ
มีคราวนึง ตอนนั้นผมอยู่ป.5 เป็นบ่ายวันอาทิตย์ที่บรรยากาศหนึดๆ เซ็งๆ เด็ก
นักเรียนประจำทั้งหลายนั่งฆ่าเวลาอันโคตรน่าเบื่อด้วยการเต้นเบรกแดนซ์ มีใครบา
งคนเอาวิทยุเครื่องใหญ่มาเปิดเพลงจากคาสเซตต์เทป แล้วก็เต้นกัน ผมตื่นตาตื่นใจมากกับการเต้นเบรกแดนซ์ที่ได้เห็นจากรุ่นพี่ แต่ไม่นานก็มีคุณครูแก่ๆ คนนึงเดินมาเงียบๆพวกนักเรียนจะเรียกครูคนนี้ว่า'แฟร์'(ทั้งๆ ที่แกก็ไม่ได้แฟร์อะไรสักเท่าไหร่)
ถ้าจำไม่ผิดมันมาจากภาษาฝรั่งเศส แปลว่าอะไรผมก็ไม่ได้ใส่ใจจะจำ ตกลงว่าแฟร
ก็แฟร์วะ ใครจะสนว่าแม่งคืออะไร แฟร์คนนี้เหมือนหุ่นยนต์ คือแต่งตัวเหมือนกันทุกวันด้วยเสื้อขาว กางเกงสแล็กสีดำกลีบโง้ง ผมเรียบกริบไม่มีขยับ ผมชอบสังเกตหาที่ใส่ถ่านของแกว่าอยู่ตรงไหน พอแฟร์เดินโผล่มาเงียบๆ เหมือนผี พวกพี่ๆรีบปิดเพลงแล้วเอาเสื้อผ้าคลุมครื่องวิทยุไว้ แฟร์เดินมาด้วยหน้าเฉยๆ เปิดเสื้อที่คลุมวิทยุออก แล้วก็ถือวิทยุเดินไป ... ไม่พูดไม่จาอะไร ปล่อยพวกเด็กๆไว้กับความเงียบและริบความสุข
ความสนุกนั้นไปโดยไม่มีคำอธิบายใดๆ หลุดออกมาจากปากแม้แต่คำเดียว
อีกเหตุการณ์นึงที่ผมลืมไม่ลงก็คือ วันหนึ่งตอนหัวค่ำหลังจากกินอาหารเย็นเสร็จ ผมเดินออกมาเรื่อยเฉื่อยในบริเวณโรงเรียน ด้านหลังตึกประถมมีไฟสปอตไลต์ดวงหนึ่ง มีแมลงมาตอมเป็นจำนวนมาก ทำให้มีจิ้งจกหลายตัว รวมไปถึงตุ๊กแกมาหาแมลงกินตรงนี้
วันนั้นผมมองจากที่ไกลๆ เห็นกลุ่มเด็กประถมหก 2-3 คน ทำท่าเหมือนกำลังเหยียบอะไรบางอย่างที่พื้น เด็กโตคนนึงขึ้นกระโดดขยี้ด้วยสองขา พอผมเดินเข้า
ไปใกล้ ก็พบว่ามันป็นตุ๊กแกตัวใหญ่ที่นอนหงายจมกองเลือดอยู่ ผมไม่ได้ร่วมสังฆกรรมการขยี้ตุ๊กแกตัวนั้น แต่ผมคิดว่าการที่เราต้องโดนกดขี่และทำโทษอย่างรุนแรงบ่อยๆ จากบาทหลวงและคุณครูทั้งหลาย อาจจะนำมาซึ่งความซวยของตุ๊กแกตัวนี้
เกือบจะสามสิบแล้ว ภาพตุ๊กแกตัวนั้นยังติดตาผมอยู่
จากหนังสือ it was a good year
นามธรรมประจำวัน
บันทีกเรื่องเล่าของไตรรงค์ ประสิทธิผล
It was a good year นามธรรมประจำวัน
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
