เขาพูดต่อไปว่า...
" มนุษย์เราชอบดิ้นรน ไม่รู้จักหยุด ไม่รู้จักพอ แต่ยิ่งดิ้น ผมว่าเราก็ยิ่งหาพันธะต่างๆ มาผูกมัดตัวเอง ไม่ให้มีอิสระทั้งนั้นแหละ...ไม่ว่าจะเป็นขนบธรรมเนียมประเพณีหรืออะไรๆ ทั้งนั้นแหละ ดูสินกมันอยู่ยังไงก็อยู่ของมันอย่างนั้น ไม่ว่ากี่ปีกี่ชาติบินไปบินมาอย่างอิสระเสรี"
ตอนนี้เผอิญมีนกนางนวลตัวหนึ่ง เป็นร่อนอยู่กลางท้องฟ้าสีครามเหนือน้ำทะเลให้ลีเจ็งแหงนขึ้นดูพอดี
"แต่ผมว่า คนเรายิ่งเจริญก็ยิ่งไม่มีอิสระนะ"
"อย่ามาพูดเลย ถึงยังไงคุณก็ยังอยากจะเจริญใช่ไหมล่ะ ไม่งั้นจะเข้ามาเรียนเพื่อจะได้กลับไปพัฒนาพวกคุณทำไม?"
"ใช่ อะไรที่ผมต้องทำ ผมก็ต้องทำ ถึงผมจะคิดยังไงผมก็อยากให้พวกพ้องของผมเจริญอย่างพวกคุณ เพราะต่อไปก็ควรจะต้องอยู่อย่างพวกคุณ เราจะอยู่อย่างคนป่าคนดอยล้าหลังอย่างแต่ก่อนยังไงได้"
เมื่อตอนสัมภาษณ์น้องใหม่ พวกรุ่นพี่เห็นหน้าตาลีเจ็งกระเดียดไปทางพระเอกฮ่องกงหรือไต้หวัน ก็เลยสัพยอกเขาว่า
"คุณหลุดมาจากโรงถ่ายหนังแถวฮ่องกงหรือไต้หวัน"
ลีเจ็งตอบอย่างชัดเจนว่า
"ผมเป็นม้ง เชื้อชาติม้ง ถือสัญชาติไทย"
หนังสือ: ใต้ฟ้าสีคราม
นักเขียน : สีฟ้า
#นวนิยายรางวัลชมเชยจากคณะกรรมการพัฒนาหนังสือแห่งชาติ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
