“เอาจริงๆก็ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ไปสอนนักเรียนถึงหน้าบ้าน รู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่ต้องไปเยี่ยมบ้านเด็ก เพราะตอนเป็นเด็กเราไม่ชอบอะไรเเบบนี้ที่สุด”
ถามว่าทำไมถึงไม่ชอบ เราไม่เคยเป็นเด็กเกเรเเละค่อนไปทางเรียนดีด้วยซ้ำไป เเต่ที่รู้สึกเช่นนั้นคือ “เรารู้สึกไม่ปลอดภัย” ระบบการศึกษาเเละการเรียนการสอนในโรงเรียนไม่ได้ทำให้เรารู้สึกยอมรับเเละทำใจกับ tradition นี้ได้เลย เราทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้ครูมาบ้าน
เราเป็นเด็กเรียนดี เราไปโรงเรียนไม่เคยที่จะไม่รีดผ้า ไม่เคยลืมหนังสือเเละอุปกรณ์การเรียน บางครั้งก็มีบ้างที่จำเป็นต้องขาดเรียน เเต่ก็ไม่เคยสอบตก เราทำตัวปกติเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ภายใต้ความไม่พร้อมในทุกๆด้าน
ลองใช้ตรรกะคิดเอาดูง่ายๆ เวลาเรามีปัญหาที่อยากจะเล่าให้ใครสักคนฟัง เราก็ต้องเลือกเล่าให้คนที่เรารู้สึกสนิทใจ ไว้ใจ ในระดับที่ความรู้สึกเรายอมรับว่ามันค่อนข้างปลอดภัย
บทบาทระหว่างครูกับนักเรียนมันไม่ได้เป็นเช่นนั้น เเต่มันจะไม่ต่างอะไรกันเลย
ถ้าครูทำให้ห้องเรียนเป็นพื้นที่ปลอดภัยไม่ได้ ถ้าความเหลื่อมล้ำในห้องเรียนมันถูกปล่อยให้ไม่ได้รับการเเก้ไข ถ้าความเเตกต่างยังเป็นความเเปลกเเยก เเละถ้าครูยังไม่สามารถถอดวางหัวโขนได้
จนถึงตอนนี้ก็ยังคงคลุมเครือกับความรู้สึกนี้มาก เราไม่ได้มั่นใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรากับนักเรียนมันดีขนาดนั้น เเต่เราก็ได้เรียนรู้บางอย่าง
ทุกอย่างเริ่มต้นที่ในห้องเรียน ถ้าครูบริหารจัดการห้องเรียนได้ดี มีความเป็นธรรม ยึดผู้เรียนเเละเข้าถึงนักเรียนอย่างทั่วถึง เห็นนักเรียนเป็นมนุษย์ เเละสามารถเป็นเพื่อนกับเขาได้
“ทำไมพวกเขาจะรู้สึกไม่ปลอดภัย ในเมื่อเราไม่ได้ประสงค์ร้ายใดๆเลย”
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
