ไตมาสแรก.
Ep.0
มาต่อจากคราวที่แล้วค่ะ
หลังจากที่แน่ใจว่ากำลังมีตัวน้อย ยอมรับเลยว่าตอนแรกร้องไห้เลยแหละ มันดีใจแต่ก็แอบเสียใจ เพราะความคิดแรกคือ “กูจะไม่ได้ปาร์ตี้แล้วหรอวะเนี่ย” 😞
แต่ก็รีบตั้งสติให้เร็วที่สุด รีบนอนให้หลับ
พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า
ขอแวะเรื่องงานแปปหนึ่ง
•เราทำงานเป็น call center ซึ่งต้องรองรับอารมณ์108ของลูกค้าทั้งหลาย ต้องใช้พลังงานแต่ละวันอย่างมาก และ เวลางานยังเข้าเป็นกะไปอีก
ตอนนั้นคิดเลย จะทำงานได้หรอวะ ต้องแย่แน่ๆ
คิดเยอะแยะไปหมด กลัวจะแพ้ท้อง กลัวจะไปทำงานไม่ไหว ภาพในหัวคือยิ่งใหญ่มากอะ เพราะมันตั้งตัวไม่ทัน
แต่สรุปคือ เรายังอยู่คอนโดคนเดียวเพราะไปทำงานสะดวกกว่า ยังนั่งแกร็บไบท์ไปทำงาน เดินเยอะ วิ่งบ้าง ทำงานหนัก ยังรับโทรศัพท์วันละเกือบร้อยสายได้อยู่
และจองตั๋วไปเที่ยวเชียงใหม่คนเดียวได้อีกด้วย งงปะ
คือได้วันหยุดมาเกือบ 10 วัน อะไปก็ไป มีเพื่อนรออยู่แหละ แต่ไปคนเดียว นอนคนเดียว เพื่อนพาเที่ยวบ้างบางวัน แต่แพลนหลักคือตัวเอง เที่ยวเอง จนจบทริป.
มันเป็นความโชคดีแหละที่ไม่แพ้ท้อง
จะว่าไม่แพ้เลยก็ไม่เชิง
มันจะมีอารมณ์ที่แบบไม่อยากทำอะไร อยากนอนๆๆ อย่างเดียวมากกว่า ช่วงนั้นงอแงสุด ลางานเก่งสุด
หัวหน้าก็ดีมากกกก เข้าใจยิ่งกว่าใครใดๆ
สามเดือนแรกเป็นช่วงบ้าบอคอแตก
ทุกสิ่งอย่างมารวมกัน
ทำงานไปร้องไห้ไป ทำอะไรไม่ถูกไปหมด
ต้องประคับคองสติและชีวิตตลอดเวลา
แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เรามีกฎเหล็กเลยคือ
ต้องใช้ชีวิตตามปกติ กินข้าว อาบน้ำ นอน
ตื่นเช้าไปทำงานเหมือนเดิม
อย่างน้อยถ้าจะมีอะไรพัง แต่ลูทีนต้องไม่พัง.
เอาไว้แค่นี้ก่อน ตั้งใจจะมาเล่านิดหน่อย
บ่นซะยาวเลย
จริงๆมีอะไรเยอะมาก ทั้งอยากเล่า และแชร์
จะพยายามเรียบเรียงให้ออกมาดีที่สุดนะคะ
เผื่อจะเป็นประโยชน์กับใครได้บ้าง
ขอบคุณค่ะ 🙂
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
