ความสุขของแจ้น้อย
“ความตาย” เป็นสิ่งที่ทุกคนกลัว บางคนกลัวความตายถึงขนาดไปหาหนทางแห่งความเป็นอมตะ ทั้งทางวิทยาศาสตร์ ไสยศาสตร์ ดั้นด้นไปถึงดินแดนลี้ลับอันแสนไกล เพื่อที่จะได้พบกับเส้นทางอันเป็นนิรันดร์ ทุกคนหวาดกลัวเมื่อรู้ว่า ตัวเองจะตายเมื่อไหร่ จะตายแบบไหน เราต่างคอยคิดถึงมัน ไม่เป็นอันกิน อันนอน อันทำอะไร พอวันนั้นใกล้มาถึง เราก็ยิ่งเครียดยิ่งกังวล จนในสุดท้าย เราก็จะตายก่อนวันที่เราจะตายจริง ๆ
แต่สำหรับ แจ้น้อย ไก่บ้านตัวนี้ เขาไม่เคยที่จะกังวล ไม่เคยที่จะมานั่งนึกถึงมัน เขายังคงใช้ชีวิตของเขาไปเรื่อย ๆ อย่างไม่หยุดยั้ง เขาไม่เคยคิดที่จะหยุดใช้ชีวิต ประจำวันของเขาเพื่อมานั่งนึกถึงเรื่องวันตาย ถึงแม้ว่า วันตายก็เขาจะถูกกำหนดไว้แล้ว เขาก็ยังคอยช่วยเหลือสัตว์ตัวอื่น ๆ ในฟาร์ม ไม่ว่าจะเป็น ช่วยคุณอู๊ดอี๊ดล้าง คอกหมู ช่วยคุณมอศักดิ์รีดนมภรรยาตัวเอง หรือแม้กระทั่งช่วยคุณเอี้ยงชัยอาบน้ำให้กับ คุณกระบือชัย ไม่มีสักครั้งเลยที่แจ้น้อยจะหมดกำลังใจในการทำงานแล้วคิดถึงเรื่องวันตาย เขายังคงยืนหยัด ที่จะสู้ต่อไป ถึงแม้ว่าความตายนั้นกำลังคืบคลานเข้า มาหา
แต่แล้วในที่สุดวันนั้นก็มาถึง วันที่พิพากษาชีวิตของเหล่าสัตว์น้อย สัตว์ทุกตัวในฟาร์มต่างมีสีหน้าที่หวาดกลัว ความตายนั้นได้มาเยือนพวกเขาแล้ว สัตว์ตัวแล้วตัวเหล่าถูกพาขึ้นไปบนรถบรรทุก ซึ่งในนั้นก็มีคุณอู๊ดอี๊ด คุณมอศักดิ์ และคุณกระบือชัย พวกเขาร้องเสียงด้วยความหวาดกลัวระงมไปทั่วฟาร์ม แต่ก็ไม่มีใครสามารถช่วยพวกเขาได้ แจ้น้อยก็เป็นหนึ่งในผู้ที่ถูกเลือกเพราะร่างกายของเขาเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ จึงเป็นตัวเลือกอันดับแรก ๆ แต่แทนที่เขาจะหวาดกลัว แต่ไม่ เขากลับเดินขึ้นไปด้วย สีหน้าที่ปกติ
บนรถบรรทุก สัตว์บางตัวเริ่มยอมรับกับชะตากรรม สัตว์บางตัวก็เริ่มร้องเพลงเพื่อคลายเครียด สัตว์บางตัวก็เริ่มหันหน้าเข้าสู่ศาสนา เริ่มสวดมนต์ภาวนา จนในที่สุดรถก็ได้มาถึงที่หมาย ที่ที่จะพิพากษาชีวิตของพวกเขา สัตว์ทั้งหลายค่อย ๆ เดินลงจากรถตัวแล้วตัวเล่า ที่นั่นเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด เสียงร้องโหยหวนสัตว์บางตัวถึงกับสติแตกพยายามหลบหนีแต่ก็ไม่สามารถหลบหนีไปได้ ที่นี่คือที่สุดท้ายของชีวิต ไม่มีใครสามารถที่จะหลีกหนีมันไปได้ แต่สำหรับแจ้น้อย เขากลับเดินเข้าไปด้วยความสุขุมเยือกเย็น ไม่มีความหวั่นเกรง จนทำให้เหล่าสัตว์ตัวอื่น ๆ รวมถึงผู้คุมประหลาด ใจ
ในที่สุด แจ้น้อยก็ได้มาถึงห้องที่จะพิพากษาชีวิตของเขา เขาเดินขึ้นไปบนลานประหาร ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม จนเพชฌฆาตที่ลับมีดอยู่ถึงกับต้องหันมาถามด้วยความสงสัย “เพราะเหตุใด เมื่อถึงเวลาที่จะต้องตาย ทำไมเจ้าถึงยังยิ้มอยู่ได้” แจ้น้อยยิ้มให้กับเพชฌฆาตหนึ่งที ก่อนที่จะตอบไปว่า “เพราะว่าข้ารู้ซึ้งถึงสัจธรรม ของชีวิต ว่าชีวิตคนเรา ไม่สิ แม้แต่สัตว์ ว่าเมื่อมีวันเกิดก็ต้องมีวันดับ ข้าจึงใช้ชีวิต ของข้าอย่างเต็มที่ ในทุก ๆ วัน เหตุใดทำไมข้าถึงจะต้องกลัวความตายด้วยละ” จากคำตอบของแจ้น้อยถึงกับทำให้เพชฌฆาตรู้สึกประหลาดใจ เพราะว่าแม้เป็นเพียงแค่ สัตว์ตัวน้อย กลับรู้ซึ้งถึงสัจธรรมของชีวิต ตอนแรกเพชฌฆาตไม่สามารถที่จะปลิดชีพของแจ้น้อยได้ แต่แจ้น้อยขอร้องขอให้เพชฌฆาตปลิดชีพตน เพชฌฆาตจึงต้องกลั้น ใจปลิดชีพของแจ้น้อย ในวาระสุดท้ายของชีวิต แจ้น้อยไม่ได้มีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัว แต่มีใบหน้าที่เต็มไปด้วย "รอยยิ้มแห่งความปลื้มปีติยินดี"
Ome_AA
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
