รักมิอาจห้ามแม้เพียงคนใกล้ชิด💯❤️
สวัสดีคะ หนูมีชื่อว่าหมวยค่ะ บ้านของหนูนั้นอยู่ที่ใจกลางเมืองกรุงเลยค่ะ พ่อกับแม่ของหนูก็มีงานประจำที่ต้องไปทำทุกวันเลยไม่ค่อยมีเวลาอยู่บ้านมากนัก ตัวของหนูเองมีร่างกายที่ไม่ค่อยที่จะแข็งแรงเท่าไรค่ะ หนูเป็นโรคแพ้อากาศ หนูแพ้แบบหนักมากๆเลยค่ะ ยิ่งหนูเจออากาศหนาวๆแล้วนั้น หนูจะหายใจไม่ออกแล้วก็ต้องนอนพักอยู่แต่ในห้องค่ะ หนูเลยไม่ได้ไปทำงานที่ไหน ได้แต่อยู่กับบ้านเท่านั้น เมื่อหนูนั่งอยู่พภายในห้องของหนุที่อยู่ข้างบนขั้นบน หนุได้มองลงมาทางช่องหน้าต่างที่ห้องของหนู หนุเห็นผุ้คนากมายกำลังเดินไปมา และบางคนนั้นก็เดินกันเป็นคู่อย่างหวงานชื่น หนุเห็นแล้วยังรู้สึกอิจฉาเลยค่ะ ว่าทำไมชีวิตของหนูถึงได้เป็นแบบนี้ เลยไม่รู้จักกับคำว่าความรักเลย แต่แล้วเมื่อพ่อกับแม่กลับถึงที่บ้าน แม่ก้เข้าครัวไปเพื่อที่จะไปเตรียมอาหารตามปกติ พ่อได้เดินเข้ามาในห้องของหนุ แล้วก็ถามว่า "กำลังมองอะไรอยู่หรอหมวย พ่อเห็นหมวยมานั่งตรงนี้ทุกๆวันเลยนะ" หนูเลยยิ้มแล่้วก็บอกว่า "หนูก็มองดูอะไรไปเรือยๆค่ะพ่อ พ่อจะไห้หนุนอนอย่างเดียวเองหรอค่ะ มันน่าเบื่อจะตาย" พ่อเลยบอกว่า "วันนี้ พ่อได้ปรึกษากับแม่แล้วนะว่า จะไห้น้องสาวของแม่ที่มีชื่อว่าน้าจันมาดูแลหมวยนะ พ่อเห็นหมวยอยู่บ้านคนเดียวทุกวันๆ เห็นแล้วสงสารอะ และอีกอย่าง น้าจันจะได้าดูแลหมวยได้ยังไงดีไหม" หนุเลยตอบไปว่า "ก็ได้ค่ะพ่อ หนุก็ว่าดีเหมือนกันค่ะ หนูอยู่ตัวคนเดียวานานแล้ว มันน่าเบื่อมากๆ" หลังจากที่หนุกับพ่อตกลงกันได้แล้วนั้น เพียงไม่กี่วันนต่อมา พ่อกับแม่ก็ได้ไห้น้าจันเก็บเสื้อผ้ามาอยู่ที่บ้านของหนุ แบะก็ได้น้าจันนอนพักอยู่กับหนุเลย เผื่อว่าหนุต้องกาความช่วยเหลือตอนไหน น้าจักจะได้ช่วงย้หลือหนูทัน และเมื่อพ่อกับแม่ไปทำงานแล้วนั้น น้าจันก็มาอยู่กับหนูแล้วถามว่า "วันนี้หมวยต้องการจะกินอะไรเป็นพิเศษไหม เดี๋ยวน้าจะทำไห้กิน" หนุเลยตอบไปว่า "แล้วแต่เลยค่ะน้า หนุยังไงก้ได้ค่ะ" แล้วน้าจันก้เดินเอามือถือของเขา เอาไปว่างตรงข้างหน้าต่างที่หนูชอบนั่งอยู่เป็นประจำทุกวัน เมื่อหนุกำลังนั่งมองผู้คนที่กำลังเดินไปมาอย่างเพลินๆนั้น น้าจันก็เดินมาแบ้วบอกว่า "เอานี่จ๊ะหมวย น้าได้ทำข้าวต้มร้อนๆเอาาไห้แล้วนะ หมวยค่อยๆกินละ เดี๋ยวันจะลวกปากเอา" หนุเลยยิ้แล้วดก็กล่าวขอบคุณไป เมื่อหนุกำละงก้มหน้าที่จะตักข้าวต้มนั้น หนุก็เห็ยพ่อโทราเข้าเครืองมือถือของน้าจันค่ะ พอน้าจันเห็ยปุ๊บ ก็รีบมาหยิบเอาไปคุยที่อื่นทันที หนุก็ไม่ได้เอ๊ะใจอะไรหรอกค่ะ พ่อคงจะโทรมาถามอาการของวหนูละมั้ง หนุเลยนั่งกินข้าวต้ไปแล้วก็มองผู้คนไปเรื่อยๆตามปกติ และเมื่อถึงเวลาตอนกลางคืน หนุกับน้าจันก็จะมานอนข้างๆกันโดยที่น้าจันเอามือถือเอาไว้ตรงหัวเตียง แต่แล้วก็มีคนโทรมาหาน้าจันอีก หนุเลยเงิยหน้าขึ้นมามอง ก็พบว่า มันเป็นพ่อของหนูค่ะ แล้วน้าจันก็รีบตว้าเอามือถือแอบไปคุยเหมือนเดิมเลย หนูก็ยังคงไม่เอ๊ะใจอะไร จนหลายวันเข้า พ่อก็โทรมาหาน้าจันทุกวันทุกคืน จนหนุแกล้งถามไปว่า "ใครโทรมาหาน้าจันหรอค่ะ หนุเห็นโทรมาบ่อยจังเลยค่ะ" น้าจันเลยแกล้งตอบว่า "อ่อ ไม่มีอะไรหรอกหมวย คือว่าเพื่อนของน้าโทรมาหานะ พอดีน้าสนิทกันกับเพื่อนของน้า เขาก้เลยโทรมาแบบนี้แหละ มันเรื่องปกตินะ" เมื่อน้าจันตอบาแบบนั้น หนูว่ามันไม่ปกติแล้วค่ะ ระหว่างน้าจันกับพ่อ แต่หนูก็พยายามที่จะไม่คิดอะไรมาก เพราะยังๆน้าจันก็เป็นน้องสาวของแม่ คงจะไม่มีอะไรอยู่แล้ว จนมีอยู่าวันหนึ่ง อากาศก็เริ่มที่จะเปลี่ยนแปลงอย่างกระทันหันค่ะ จู่ๆมันก็หนาวจนเย็นมากๆ จนหนุนั้นหายใจไม่ออก น้าจันเห็นท่าไม่ดี เลยรีบไปซื้อแก้แพ้อากาศมาไห้หนูกินทันที แล้วถามหนุว่า "หมวยเป็นหนักขนาดนี้เลยหรอ น้าเพิ่งจะรู้นะเนี้ย จิงๆแล้วน้าคิดว่าหมวยคงเป็นไม่
มาก" หนูเลยตอบไปว่า "ไช่แล้วค่ะน้าจัน หนุเป็นเยอะค่ะ ยิ่งอาการหนาวๆแล้วนะ หนุจะเป็นหนักกว่าช่วงอื่นค่ะ" แล้วน้าจันก็บอกว่า "งั้นหมวยก็กินยาแล้วก็นอนพักเลยนะ รู้ป่าว เดี๋ยวจะเป็นหนักขึ้นมาแล้วจะแย่เอา และอีกอย่าง น้าคงอยู่กับหมวยได้แค่ไม่กี่วันหรอก เพราะน้าต้องกลับไปดูตากัยยายแล้วอะ เขาโทรมาตามน้าแล้ว" หนูเลยเชื่อน้าจันค่ะ หนูได้เอายาที่น้าจันซื้อมาไห้นั้น เอามากินแล้วก็ล้มตัวนอนทันที น้าจันเลยเดินไปปิดไฟค่ะ เพื่อที่จะไห้หนูนอนหลับอย่างสบายๆ และเมื่อหนุกินยาไปสักพัก ยาก็เริ่มที่จะทำงานค่ะ หนุรู้สึกง่วงๆกึ่งหลับกึ่งตื่น แต่แล้วก็มีคนเดินเข้ามาในห้องของหนุอย่างเงียบๆ ด้วยความมืดนั้น หนุเลยไม่รู้ค่ะว่าเป็นใคร จู่ๆเขาก็พูดกับน้าจันว่า "หมวยหลับไปแล้วหรอจัน หรือว่าเพิ่งจะกินยาไปหรอ" หนูรู้ได้ทันทีเลยค่ะ ว่าคนที่พูดนั้นเป็นพ่อของหนู หนุจำได้เป็นอย่างดีเลยค่ะ แล้วน้าจันก็อบพ่อของหนุไปว่า "ไช่แล้วค่ะพี่ จันได้ไห้ยากับหมวยไปแล้วค่ะ และหนึ่งในนั้น มันเป็นยานอนหลับค่ะ แต่จันว่า รอไห้หมวยหลับไห้สนิทก่อนน่าจะดีกว่านะค่ะ แล้วที่พี่มานี่้ พี่สาวของจันรู้ไหมเนี้ย" พ่อเลยบอกว่า "อ่อ รายนั้นนะหรอ เพิ่งจะนอนหลับไปนะ พี่ก็หลอกไห้กินยานอนหลับไปเหมือนกัน ป่านี้หมวยก็คงหลับแล้วมัน เรามามีความสุขกันไปเถอะนะ พี่ทนไม่ไหวแล้วอะ" น้าจันตอบไปว่า "อย่าเพิ่งสิค่ะพี่ อย่าใจร้อยสิ เดี๋ยวหมวยตื่นขึ้นมาพอดี แล้วเราจะซวยเอานะค่ะ" พ่อของหนุนั้น เหมือนว่าจะไม่ยอฟังที่น้าจันพูด แล้วก็พยายาที่จะเข้าจู่โจน้าจันอย่างไม่คิดชีวิต แรกๆ น้านันก็ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมค่ะ แต่แล้วน้าจันก็ทนแรงกดดันของพ่อไม่ไหว จนทั้งคู่ได้ร่วมกันมีความสุขกัะนไปข้างๆหนู หนุนั้นยังหลับไม่สนิทแต่ก็ขยับร่างกายไม่ได้ หนุได้แต่นอนไปอย่างนั้น แล้วพ่อกับน้าจันก็มีความสุขกันไปอย่างไม่คิดชีวิต จนน้าจันต้องเปร่งควาสุขอออกมาเป็นระยะ จนสุดท้ายที่สุด ทั้งคู่ก็ได้ปลดปล่อยความสุขกันออกมาอย่างมากมาย แล้วพ่อก็กลับเข้าไปนอนที่ห้องของัวเอง แล้วน้าจันก้กลับมานอนข้างๆหนู พอตื่นเข้ามา พ่อก็เข้ามาดุอาการของหนูอย่างคนปกติ เหมือนว่า หนุไม่รู้เรื่องของเมื่อคืน น้าจันก็หันไปยิ้มไห้พ่อก่อนที่พ่อจะออกไปทำงาน พอไม่กี่วันผ่านมา น้าจันก็กับไปอยู่กับตาและยายค่ะ หนุเลยต้องอยู่ตัวคนเดียวอีกครั้ง หนุไม่กล้าเอาเรื่องนี้ไปบอกกับแม่ค่ะ เพราะหนุกลัวชีวิตครอบครัวของหนุจะไม่เหมือนเดิม หนูเลยต้องเก็บเอาไว้ในใจตลอดไป จบคร้าาา💯❤️
รักแท้มิอาจหวงห้าม❤️💯
ใกล้ชิดพิชิตใจ❤️💯
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
