Ep.1
ทำงานไป ร้องไห้ไป
จำได้เลยหลังกลับจากเชียงใหม่ตารางงานใหม่ออกมา
ได้เข้างานบ่ายสองเลิกห้าทุ่ม เศร้ามากกกก
เป็นเวลาที่ภาวนาอย่าให้โดนมาตลอด ดึกสุดที่เคยเจอแต่ก็ทำได้แค่ก้มหน้าอดทน ต้องรอดแหละวะ!!
จากที่ต้องประคองสติตัวเองให้ไปทำงานได้ในทุกๆวัน
ยิ่งต้องปรับตัว ปรับใจหนักเข้าไปอีก
จริงๆเข้าบ่ายสองมันดีมากเว้ย นอนเต็มอิ่ม
แต่เลิกห้าทุ่มไม่โอเค 😭 (ถ้าไม่ท้องตี5ตี6ก็มาเถอะ)
ทุกๆวันมาถึงที่ทำงาน ไม่มีอะไรกินเลย
ตลาดข้างออฟฟิศก็วายหมดแล้ว ก็บ่ายแล้วอะเนอะ
พอทำงานไปมันต้องมีช่วงพักใช่ปะ
เวลาพักของเราก็จะอยู่ประมาณ 6 โมง ทุ่มหนึ่งบ้าง
ไม่ต้องถามถึงของกิน คนในตึกแทบจะไม่เหลือ 😞
นั่งทำงานก็มองซ้ายมองขวา เหลือใครบ้างว้าา
ถ้ามีเพื่อนนั่งด้วย เวลาจะผ่านเร็วมากก
บางวันเหลือตัวคนเดียวอะแกรร หดหู่มากกก
ความเลิกงานห้าทุ่ม ดึกดื่นที่สุด
วันไหนเดินไหวและมีเพื่อนก็เดินไปขึ้นบีทีเอสประมาณ 15 นาที แต่ส่วนมากก็จะนั่งแกร็บไบท์ยาวถึงห้องเลย
ระหว่างทางคือเปล่าเปลี่ยวม้ากกกก รถโล่ง อากาศเย็น
บางวันแวะกินก๋วยเตี๋ยวไก่ก่อนเข้าห้อง นั่งคนเดียวด้วย
😞😞😞 ผ่านมาได้ยังไงเนี่ยย
เรื่องอาหารการกินนี่ไม่ต้องพูดถึง
ไร้การบำรุงใดๆ ดีที่สุดคือสั่งแกร็บมากิน
บ่อยที่สุดคือข้าวเซเว่นตอนทำงานนะ
ติดมากๆก็ชาเย็น น้ำหวาน อะไรก็ได้หวานๆ
หนักหนาสาหัสมากกก งอแงทุกวันเลย
บางวันแฮปปี้ก็ดีเกิ้นน บางวันอยู่ดีๆก็เศร้า
ไม่อยากทำอะไรเลย
ไปทำงานก็ลาครึ่งบ่อยมากกก สองวันลาทีได้เลย
เห้ออออ มันเป็นความประสาทแดกจริงๆเลยตอนนั้น.
ร่วมประสาทแดกต่อ ep. ถัดไปนะคะ
เพื่อนแอบถ่ายไว้ ตอนนั้นเบื่อมาก เหนื่อยด้วย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
