#ข้อคิดของการตัดสินใจทำงานตามความฝัน
ประเด็นคือคนเรามีชีวิตที่แตกต่างกัน มีความสามารถไม่เท่าเทียมกัน และที่สำคัญสิ่งแวดล้อมรอบตัวไม่เหมือนกัน บางครั้งอาจต้องชั่งใจคิดไตร่ตรองเพื่อนำมาปรับใช้กับตัวเอง
ผมคนหนึ่งที่เกิดมาในครอบครัวยากจน มีแม่เลี้ยงเดี่ยวที่เป็นหัวหน้าครอบครัว ดูแลลูกๆ ๖ คน ผมและพี่สาวซึ่งเป็นลูกคนโตจึงต้องเสียสละออกจากโรงเรียนตั้งแต่ชั้นประถม เพื่อให้น้องๆได้เล่าเรียน
พี่สาวอยู่บ้านช่วยแม่รับจ้างเย็บเสื้อโหลเพื่อเป็นรายได้จุนเจือครอบครัว ส่วนผมต้องออกจากบ้านไปหางานทำเป็นลูกจ้างร้านค้าส่ง
สองปีแรกใช้แรงงานแลกกับข้าวสามมื้อไม่มีเงินเดือน ช่วงเลิกงานต้องไปรับจ้างล้างรถได้เงินเดือน ๒๐๐ บาท ส่งไปให้แม่เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในครอบครัว
ความไฝ่ฝันในวัยเด็กก็ไม่ต่างจากเพื่อนเด็กคนอื่น บางคนอยากเป็นหมอ อยากเป็นตำรวจ อยากเป็นนายธนาคาร ทุกคนต่างก็เลือกศึกษาตามสายวิชาชีพที่ตนเองต้องการ ส่วนเราอยากเป็นนายช่างวิศวกรก็ได้เลือกเช่นเดียวกัน คือเลือกเป็นลูกจ้างเพื่อเรียนรู้งาน ไม่มีโอกาสให้เลือกศึกษาตามสายวิชาชีพ
ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำงานและเรียนรู้ครูพักลักจำไปในตัวอย่างไม่ย่อท้อ และแอบเรียนรู้จากเศษหนังสือพิมพ์หนังสือเก่าที่เขาโยนทิ้งลงในขยะ
ผมใช้เวลาเรียนรู้จากการเป็นลูกจ้างอยู่สิบกว่าปี ก็ลาออกเพราะดูแล้วไม่มีอะไรแปลกใหม่ที่จะให้เรียนรู้อีก
จึงจำใจต้องออกมาเริ่มต้นเพื่อประกอบอาชีพเอง ตามที่เรียนรู้และลักจำมาจากเถ้าแก่ อีกทั้งช่วงที่เป็นลูกจ้างก็เป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่าย เป็นที่รักของบรรดาลูกค้าและพวกค้าส่งด้วยกัน เลยเป็นโอกาสให้ผมใช้เป็นช่องทางในการเริ่มต้นประกอบวิชาชีพ
ระยะเวลาที่เริ่มประกอบวิชาชีพก็ประสบความสําเร็จเรื่อยมา สามารถซื้อบ้านให้แม่และพี่น้องจนได้มาอยู่ร่วมกันเป็นครอบครัว
เมื่อธุรกิจเริ่มโตขึ้นก็มีช่องทางในการสั่งสินค้าจากต่างประเทศเข้ามาเอง มีเครดิตมากขึ้นก็ขยับขยายไปทำอสังหาริมทรัพย์ ตามความฝันในวัยเด็กที่อยากเป็นนายช่างวิศวกร
แต่โชคชะตาชีวิตของคนเรานั้นไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไป หากเรามองแต่ภาพที่เป็นผลบวกโดยละเลยผลลบ เมื่อถึงวันหนึ่งที่เกิดวิกฤตเศรษฐกิจ ธุรกิจก็จะเกิดปัญหา
ผมก็เป็นคนหนึ่งที่อยู่ในข่ายนั้นโดยไม่มีข้อยกเว้น ธุรกิจที่ทำอยู่นั้นกำลังเดินไปด้วยดี แต่พอมาถึงปี ๒๕๔๐ เมื่อรัฐบาลประกาศลดค่าเงินบาทในเช้าวันนั้น ก็เป็นวันล่มสลายของผมในช่วงบ่ายนั้น จากหนี้ต่างประเทศที่มีอยู่ ๑๐๐ บาทก็กลายเป็น ๒๐๐ บาท กลายเป็นหนี้ที่เราไม่ได้ก่อขึ้นมาเองเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว นี่จึงเป็นบทเรียนครั้งสำคัญของชีวิต ให้เราได้เรียนรู้ภาพความล้มเหลว เป็นเครื่องเตือนสติให้เราระลึกเสมอว่า อย่ามองบวกเพียงอย่างเดียวต้องมองลบด้วย เพื่อจะได้ไม่ใช้ชีวิตด้วยความประมาท อย่าใจกล้าจนเกินไป และขี้ขลาดกลัวจนไม่สามารถทำอะไรได้
รุ่งเช้าอีกวันยาเบื่อยาฆ่าตัวตายขาดตลาด เพราะนักธุรกิจจำนวนมากซื้อไปกินแทนยาถ่าย ผมเดินหาซื้อไปทั่วทั้งเยาวราชไม่มีร้านไหนมีจำหน่าย เดินมาถึงสามแยกเจอร้านขายยาขมน้ำเต้าทองเจ้าเดิมที่เคยแวะดื่มเป็นประจำ ก็เลยแวะดื่มเข้าไปสามแก้วแทนยาเบื่อ ได้ผลเดินกลับมาถึงบ้าน ก็ได้ถ่ายสมใจนึก
เมื่อได้ถ่ายระบายสิ่งที่คั่งค้างในใจออกมา ทำให้ตื่นรู้ สรรพสิ่งเป็นเช่นนั้นเอง จะทุกข์ร้อนไปไย เมื่อเกิดมาจากศูนย์อย่างร้ายที่สุดก็กลับไปที่เลขศูนย์เหมือนเดิมไม่ติดลบ แล้วจะไปกลัวอะไร
เมื่อคิดได้เช่นนั้นก็ค่อยๆทยอยขายธุรกิจออกไป ขาดทุนบ้างก็ยอม เพื่อตัดหนี้สินที่มีอยู่ออกไป แล้วค่อยเริ่มต้นใหม่ โดยไม่คิดเสียดายทรัพย์สินที่เป็นของนอกกาย แต่เครดิตมันอยู่ติดตัวเราไปจนตาย เสียทรัพย์ได้แต่เสียเครดิตไม่ได้เป็นอันขาด
เมื่อตัดธุรกิจและหนี้สินในกรุงเทพฯหมด จนไม่เป็นภาระของครอบครัว และครอบครัวมีความมั่นคงพอสมควรแล้ว ก็ตัดสินใจว่าจะไปใช้ชีวิตเงียบๆอยู่ต่างจังหวัดคนเดียวชำระเยียวยาจิตใจให้สงบไม่วุ่นวาย
บังเอิญช่วงที่ทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ก็มีทรัพย์สินบางส่วนอยู่ที่พัทยาเพื่อเก็บค่าเช่า จึงตัดสินใจไปใช้ชีวิตอยู่ที่พัทยาเพื่อหาทางขายทรัพย์สินนั้น เพื่อนำมาใช้ในการดำรงชีวิตช่วงปลายอย่างสงบไม่ต้องวุ่นวายกับใคร
ที่เล่ามาทั้งหมดเพียงแต่อยากเตือนสติคนรุ่นหลังว่า การจะเปลี่ยนงานหรือการจะเปลี่ยนอาชีพมาทำตามฝันนั้นทำได้ แต่ต้องพึงสำนึกไว้เสมอว่าชีวิตคนเราไม่มีอะไรที่แน่นอน หากจะเปลี่ยนแปลงอะไรในชีวิต ก็ควรต้องมีเงินเก็บสำรองในการดำรงชีวิตได้แบบไม่เดือดร้อนอย่างน้อยสองถึงสามปี ถึงจะลาออกจากงานประจำหรือเลิกอาชีพเดิมเพื่อไปทำงานในสิ่งที่เรารักหรือไฝ่ฝันไว้ ถ้าทำได้เช่นนี้การดำรงชีวิตของเราก็จะดำเนินไปได้อย่างไม่ลำบาก
สำหรับผมนั้นคือใช้ทรัพย์สินที่เก็บไว้ทำงานแทนเรา เพื่อให้เราใช้ชีวิตบั้นปลายได้แบบพอเพียงไม่ต้องลำบากนัก แต่ใจเป็นสุขตลอดเวลา
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
