สังเวียนนักสู้.........
“ชกได้”
.
นี่เป็นการชกครั้งแรกของผมบนเวที
คุณคงไม่รู้ว่ากว่าจะถึงวันนี้ผมซ้อมมาหนักขนาดไหน
ถึงกับยอมลาออกจากงานและทิ้งทุกอย่าง
เพื่อมาชกในครั้งนี้
.
กองเชียร์ของผมมีทั้งเพื่อนฝูงมากมาย
ครอบครัวและคนรักทุกคนอยู่ที่มุม คอยเป็นกำลังใจให้
ไม่เหมือนกับฝ่ายตรงข้ามที่ดูเหมือนมีกองเชียร์ไม่กี่คน
.
คู่ต่อสู้ดูไม่ค่อยแกร่งแต่ก็อยู่ในวงการมานาน
เขาเป็นชายตัวผอมบางที่ดูไร้พิษสง
ผมเริ่มต้นฟุตเวิร์คตามตำราที่เรียนมาและซ้อมทุกวัน
แล้วออกหมัดแย็บตามสเตป
เปรี้ยง! หมัดแรกของคู่ต่อสู้ก็ซัดเข้ามาตรงๆ
มันเจ็บมากกว่าที่จินตนาการไว้ จนผมแทบถอดใจ
ท่ามกลางเสียงเชียร์ด้านหลัง
ทำให้ผมลุกขึ้นมาก่อนกรรมการจะนับสิบ
.
“สู้ไหวมั้ย!”
กรรมการถามผม ผมพยักหน้าพร้อมกำลังใจเต็มร้อย
แล้วเริ่มปล่อยหมัด แต่คู่ต่อสู่ดูมีชั้นเชิงกว่า เขาหลบหมัดอย่างเจนสังเวียน
แล้วปล่อยหมัดหนึ่งสอง เข้ามาที่ใบหน้าจนผมล้มไปอีกครั้ง
.
ผมมองไปที่กองเชียร์ด้านหลัง พวกเขาเริ่มหน้าเสีย
แต่ก็ยังออกแรงเชียร์มาเช่นเดิม
ผมไม่กล้านอนอยู่นานจึงรีบลุกขึ้นมา
และเริ่มเต้นไปรอบๆเวทีเพื่อดึงเวลาให้หมดยก
.
เมื่อหมดยกแรกทุกคนต่างเข้ามาให้กำลังใจ บางคนก็สอนหลายอย่าง
ให้ผมออกหมัดให้มากขึ้นหรือหลบให้เร็ว
โค้ชที่ผมเคยไปเข้าคอร์สบอกให้ผมนึกถึงบทเรียนที่เค้าเคยสอน
แล้วย้ำว่า...ถ้าทำตามที่เค้าบอกรับรองว่าชนะแน่นอน
.
เอาเข้าจริงๆ การชกจริงมันต่างจากตอนซ้อมมาก
จนผมอยากให้พวกเขาขึ้นมาชกเอง
เพราะใครไม่ได้ขึ้นชก...คงไม่รู้ว่าตอนนี้ผมรู้สึกอย่างไร
.
เมื่อระฆังยกที่สองดังขึ้น ผมก็ออกไปชกอีกครั้ง
พลั่กๆๆ ยกสองนี้คู่ต่อสู้ไม่ลังเลแล้ว
เขาออกอาวุธกะจะน็อคผมให้ได้
ผมโดนหมัดชุดเข้าไปล้มลงอีกครั้ง
.
กองเชียร์ของผมเริ่มหายไปจากมุมทีละคนสองคน
เมื่อเห็นว่าผมน่าจะไปไม่รอด แม้แต่โค้ชที่ผมเชื่อถือ ก็ค่อยๆลุกเดินหนี
มีเพียงครอบครัว กลุ่มเพื่อนและคนรักเท่านั้นที่ยังอยู่คอยเชียร์
.
ผมค่อยๆพยุงตัวขึ้น และเริ่มสู้ก่อนโดนกรรมการจับแพ้
ยกนี้ผมโดนถลุงฝ่ายเดียว หน้าตาปูดบวมและล้มไปนอนอีกรอบ
ตอนนี้เพื่อนของผมก็เริ่มเดินกลับบ้าน
เหลือเพียงแค่เพื่อนสนิทหนึ่งหรือสองคนเท่านั้น
ที่ยังคอยเชียร์และให้กำลังใจ
.
ขณะที่ครอบครัวและคนรักพยายามให้ผมยอมแพ้
การชกกยังเป็นวัฏจักรเดิม คือหมดยกแล้วขึ้นชกใหม่
และผมก็ยังโดนต่อยอยู่ฝ่ายเดียว
.
แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปก็คือ...ตอนนี้กองเชียร์ของผม
เหลือเพียงแม่ผมคนเดียวเท่านั้น ที่ยังคอยให้กำลังใจ
ส่วนคนรักของผมหายไปกับเพื่อนสนิท เมื่อยกก่อนหน้า
.
และตอนนี้ผมก็โดนต่อยจนนอนลงอีกครั้ง
คุณไม่รู้หรอก ว่าความรู้สึกที่โดนต่อยแล้วล้มลงตลอดเป็นอย่างไร
ผมพบว่าตอนนี้....การล้มลงแล้วไม่ลุกขึ้นอีกน่าจะดีกว่า
จะได้หลุดพ้นจากโลกที่โหดร้ายนี่เสียที
.
แต่อีกใจ...ก็คิดว่า
หากผมไม่ลุกขึ้น ก็อาจไม่มีโอกาสได้ลุกอีกต่อไป
.
ทุกครั้งที่โดนต่อยแล้วล้มลง
แม่ของผมก็จะสวดมนต์และหาของขลังมาช่วย
แม้จะไม่ได้ช่วยอะไรมาก แต่แม่ก็ยังเชียร์ผมตลอด
ผมฝืนยืนแล้วสู้ต่อ ในยกสุดท้าย
ไม่นานก็โดนชกลงไปนอนแน่นิ่งจนหมดสภาพ
.
และแล้วกรรมการก็ยุติการชก….
.
ชายวัยกลางคน คู่ต่อสู้ที่ที่ดูไร้พิษสงคนนั้น เป็นฝ่ายชนะ
เค้าเป็นเพียงเจ้าของร้านค้าฝั่งตรงข้ามเล็กๆ ที่ไม่ได้มีการศึกษาเท่าผม
แต่ก็ชนะด้วยประสบการณ์
.
ผมพยายามลุกขึ้นยืนต่อเพราะระฆังยกใหม่กำลังจะดังขึ้น
คุณคงคิดอยู่ในใจว่า
.
“ไหนว่ายกสุดท้ายแล้ว....ทำไมยังต้องชกอีก?”
.
ผมขอบอกว่าสังเวียนนี้ไม่เหมือนที่คุณคิด
เพราะเวทีนี้มันไม่เคยมี...ยกสุดท้ายจริงๆ
และคู่ชกของเราอาจเป็นใครก็ได้...ที่เราไม่รู้
.
บางทีคุณอาจต้องชกไปเรื่อยๆ
....จนกว่าจะหมดลมหายใจ
.
ผมเหลือบมองไปที่มุมเวทีอีกครั้ง
เพราะตอนนี้นอกจากแม่ที่คอยให้กำลังใจ
ยังมีธนาคาร เจ้าหนี้และใบทวงเงินต่าง ๆ มากองอยู่ที่มุมเวที
.
และพวกเขา...กำลังต่อแถวขึ้นมาชกกับผม…
.
.
“ในวันที่ล้มลุกคลุกคลานหรือล้มเหลวที่สุด.
ถ้าชนะไม่ได้...คุณก็ต้องอึดและอดทน
เพื่อให้ยืนอยู่ได้นานกว่าคนทั่วไป”
.
“เพราะท้ายที่สุด......ชีวิตจริงไม่ได้นับจากจำนวนยกที่แพ้
แต่อาจแค่...ต้องการหมัดที่ดีที่สุด...เพียงหมัดเดียว
ที่สามารถจะเปลี่ยนชีวิตเราไปตลอดกาล"
.
และถึงแม้...มันอาจเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้
.
"มันก็ช่วย...บอกให้โลกใบนี้ที่ถาโถมความโหดร้าย
และปัญหามากมายใส่ในชีวิตของคุณ
.
ได้รับรู้ว่า.....
.
จิตวิญญาณดวงเล็กๆ ที่บอบช้ำดวงนี้..ไม่เคยยอมแพ้"
"ล้มแล้วต้องรีบลุกขึ้น...เพราะคู่ต่อสู้ไม่รอให้คุณมีเวลาพัก
นั่นคือสิ่งผมเรียนรู้ในสังเวียนนี้”
.
.
.
“ขอให้โชคดี...ในสังเวียนชีวิตของคุณ”
.
.
. “ชกได้”
รองเท้าแตะเหยียบดวงจันทร์
.
.
รองเท้าแตะเหยียบดวงจันทร์
.
ปล. สวัสดีปีใหม่และทักทายทุกๆท่านนะครับ
ขอเป็นกำลังให้ทุกคนผ่านวิกฤติและปัญหาในทุกช่วงชีวิต
โดยเฉพาะช่วงโควิดรอบใหม่นี้ทุกคนครับ
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
