เรื่องสั้น One last time (ไม่มีโอกาสในวันที่สายไปแล้ว)
เหงาจัง เมื่อไหร่เขาจะกลับมา
เขาหายไปเลย สามวันแล้วที่ต้องโดดเดี่ยว โดยไม่มีเขาเคียงข้าง
เราทะเลาะกันเรื่องเดิม เรื่องความรักที่เขาชอบเผื่อแผ่มอบให้คนอื่นเสมอ
ในที่สุด เขาก็เลือกเธอ เจ็บจัง
ฉันนอนร้องไห้น้ำตาซึมลงบนเตียง กอดหมอนข้างเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดที่ได้จากเขา
3 วันที่แล้ว
“พี่มีคนอื่นอีกแล้ว! ผู้หญิงคนนั้นเขาโทรมาบอกว่าพี่จะแต่งงานกับเค้า แล้วเราล่ะ พี่เอาเราไปไว้ที่ไหน”
“พี่ขอโทษ เขาท้อง พี่ต้องรับผิดชอบ”
“ฮือ ฮือ” ฉันล้มทั้งยืนที่ได้ยินเรื่องที่เขาสารภาพ
“ไหนพี่บอกว่าจะแต่งงานกับเราล่ะ ที่คบกันมา5 ปีนี่ยังไม่พออีกหรอ ฮึ่ก” พูดจบฉันก็รีบยื่นมือไปกุมเขาไว้พร้อมอ้อนวอนทั้งน้ำตา
“พี่แค่รับผิดชอบลูกไม่ได้หรอ เราขอร้อง”
“พี่ขอโทษ พี่ผิดเอง เราเลิกกันเถอะ”
3 เดือนต่อมา
20.30 น.
เขาขับรถออกมาจากบ้านภรรยาหรือภรรยาคนปัจจุบันหลังจากที่เราทะเลาะกัน เขาแต่งงานมาแล้วสามเดือน ในแต่ละวันมีแต่เรื่องวุ่นวาย เธอระแวง จับผิดเขา คอยโทรตามเวลาทำงาน จนเริ่มเยอะขึ้นทุกวัน เขาทนไม่ไหว ตัดปัญหาขอห่างกันสักพัก และรีบเดินออกมาจากบ้านที่อยู่แล้วไม่มีความสุข
คิดอยู่นานว่าจะไปที่ไหน ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา กลับไปหาเธอคนที่เขารักและผูกพัน
เขามันโง่เองที่เห็นดอกไม้สวยงามก็คิดจะเด็ดดม มักง่ายจนเรื่องเกิดเรื่องราวบานปลาย จนทำให้เธอต้องเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอรักเขามาก จนถึงวันนี้เราไม่เคยติดต่อเธอเลย ไม่รู้ว่าเธอจะอยู่ยังไง สบายดีไหม
เขากดเบอร์โทรเพื่อติดต่อกับเธอ โทรอยู่นานก็ไม่มีคนรับสาย แปลกจริง ปกติเธอจะรับสายเขาตลอด
เมื่อคิดอย่างถี่ถ้วนดีแล้ว เขาจึงขับตรงไปหาเธอที่บ้านกลับไปขอโอกาสจากเธอ
21.30 น. บ้านของเธอ
เมื่อมาถึงหน้าบ้าน เขาจอดรถไว้ริมรั้วและมองเข้าไปในตัวบ้าน
บ้านของเธอเป็นบ้านชั้นเดียว ตอนคบกันเขาแวะมาค้างคืนกับเธอเสมอ
บริเวณรอบนอกร่มรื่น เหมือนกับเธอที่ชื่นชอบปลูกพันธุ์ไม้ ดอกไม้ไว้หน้าบ้าน กลับมากี่ครั้งก็รู้สึกจิตใจสงบ
ภายในบ้านมืดทั้งหลัง เขาแปลกใจ ทำไมเธอนอนเร็วขนาดนี้ ปกติเธอนอนดึกตลอด บรรยากาศภายนอกก็เงียบสงัด
เขาเดินไปกดออดหน้าบ้านสองสามครั้งก็ไม่มีคนมาเปิด
"เธอ เธอ อยู่หรือเปล่า" เขาตะโกนเรียกเธอซ้ำๆ ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา
ประตูรั้วก็ไม่ได้ล็อก เขาตัดสินใจเข้าไปในบ้าน เมื่อเข้าข้างในอยู่ดีๆ ขนก็ลุกซู่ แต่เขาไม่ได้สนใจคิดอยู่อย่างเดียวต้องเจอเธอให้ได้
ขณะที่เขามาถึงหน้าประตูบ้าน
แกร๊ก
เธอแง้มประตูออกมา เรามองหน้ากันอยู่นานจนในที่สุด ผมคิดถึงเธอไม่ไหว จนเข้าไปสวมกอดเธอไว้แน่น
"พี่ขอโทษ พี่กลับมาแล้ว ขอโอกาสให้พี่ได้มั้ย พี่สัญญาครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย จะไม่มีการนอกลู่นอกทางอีกแล้ว เรื่องทั้งหมดที่มันเกิดขึ้นเป็นความผิดพี่ทั้งหมดเอง พี่รู้พี่มันเลว แต่ขอโอกาสให้พี่ได้กลับมาอยู่กับเธอได้มั้ยครับ" เขาพูดด้วยเสียงอู้อี้ในลำคอ
เงียบ ไม่มีเสียงใด ๆ ตอบกลับมา เขาจึงคลายและเชยคางเธอขึ้นมองหน้าเขา
เธอมองมาทางเขา ใบหน้างดงามสงบนิ่งจนมองอารมณ์ไม่ออก ไม่หือไม่อือ ยิ่งแปลกไปกันใหญ่ผิดวิสัยของเธอมาก
"เธอ พูดกับพี่หน่อยสิ พี่ขอร้อง" เอ่ยจบก็เลื่อนลงมากุมมือบาง
"เราไม่โกรธพี่" เธอยิ้มอ่อนโยน
เขาดีใจกระโดดเข้าสวมกอดเธออีกครั้ง ลูบหัวของเธอด้วยความรักความเอ็นดู
"งั้นเราเข้าไปข้างในกันเถอะพี่ร้อนมากอยากอาบน้ำจะแย่อยู่แล้ว ว่าแต่ทำไมเธอไม่เปิดไฟเลยล่ะ"
"..."
"ไม่ตอบพี่อีกล่ะ ก็ได้ๆ พี่ไม่เซ้าซี้เธอแล้ว"
"เธอชอบความมืด" ตอบเขาเสร็จก็กุมมือกันและกันเพื่อเข้าไปด้านในตัวบ้าน
ภายในมืดมาก เขาบอกให้หญิงสาวเปิดไฟ จะได้อาบน้ำแล้วนอนด้วยกัน
เขาถอดเสื้อผ้าพร้อมหันไปเรียกเธอมาอาบน้ำด้วยกัน
"มาอาบน้ำกับพี่ เร็ว" เขากวักมือเรียก จากนั้นทั้งสองก็ใช้เวลาอาบน้ำ เป็นการใช้เวลาที่นานที่สุดตั้งแต่ที่เขาอยู่ด้วยกันมาตลอดห้าปี คืนนี้เธอนิ่งเงียบแต่ร้อนแรงที่สุด เขามีความสุขตลอดทั้งคืน พรมจูบเธอด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี บอกรัก เราสองคนนอนกอดกันและผล็อยหลับไปด้วยกัน
03.03 น.
เขาหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ รู้อีกทีก็ได้ยินเสียงตะกุกตะกัก เสียงไอและเหมือนสำลักอะไรบางอย่างอยู่ เตียงเริ่มสั่นรุนแรง เขาลุกขึ้น หันไปมองเธอ
ทันใดนั้น สิ่งที่เห็นก็ทำให้เขาตื่นตกใจ
เป็นเธอที่นอนดิ้นไปมา เธอเหมือนสำลักเม็ดกลม ๆ สีขาว เขาเพ่งสายตาและมองมันดีๆ มันคือเม็ดยา แต่ไม่ได้มีแค่เม็ดเดียว เม็ดยามาจากไหนไม่รู้มากมาย มันทะลักออกจากปาก เรื่อยๆ มือข้างหนึ่งเธอจับเขาไว้ ส่วนอีกข้างเธอรองเม็ดยาไว้กับมือ
เขาตกใจแล้วรีบไปดูเธอใกล้ๆ
"เธอ อย่าเป็นอะไรนะ พี่จะพาไปโรงพยาบาล"
เขาตื่นกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรก่อน และกำลังจะประคองเธอขึ้น
เธอมองมาที่เขาแล้วยิ้ม หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ทั้งไอสำลักเม็ดยา มีอาการผิดปกติอยู่อย่างนั้นจนล่วงเวลามาได้ประมาณ 5 นาที เธอนิ่งแล้วยิ้มหวาน ทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นราวกับเป็นความฝัน
"ไม่ต้องพาเราไปโรงพยาบาลหรอก เราไหว พี่ดูสิเม็ดยาเต็มคอเราเลยมันไหลออกมาแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
เขาสับสนทำไมเธอไม่เป็นอะไรเลยทั้ง ๆ ที่เมื่อกี๊เขาเห็นกับตาตัวเอง ว่าเธอสำลักเม็ดยาจำนวนมาก
"พี่ เธอไม่เป็นไรจริง ๆ"
" ..."
"พี่อะไรห้อยอยู่ตรงนั้น ข้างหลังพี่อ่ะ น่ากลัวจังเลย"
เขาหันไปมองด้านหลังตามที่เธอบอก
"พี่เธอหายใจไม่ออก พี่ช่วยเธอด้วย"
"พี่เธอกระโดดเข้าไปหาพี่ได้มั้ยจ๊ะ"
เขาเห็นร่างของเธอห้อยต่องแต่งอยู่บนพัดลมเพดานที่หมุนไปมา เท้าของร่างนั้นใกล้มาแตะเขาเรื่อยๆ เขาช็อก ยืนตัวแข็ง หัวใจเต้นแรง เหมือนมันจะหลุดออกมาจากด้าใน เขาขนลุกทั่วร่างกาย ขาขยับเพื่อที่จะเดินถอยหลัง เขาหลับตา ลง และลืมตาขึ้นเพื่อมองคนที่อยู่บนเตียง ไม่มี ไม่มีใครนอนอยู่บนเตียงสักคน!
นี่มันเกิดอะไรขึ้น
ขณะที่เขาคิด แกร๊ก เสียงเปิดประตูห้องน้ำ มีคนโผล่มาให้เห็นแค่หัว เป็นเธอที่กวักเรียกเขา
"พี่จ๋า มาอาบน้ำกันเถอะ"
"..."
"เธอคิดถึงพี่ เธอรักพี่นะ มาอยู่กับเธอเถอะ มานะ มาหาเธอ เร็วสิ เธอรอพี่มาตลอดนะ ทุกคืนเลย รอแล้วรออีกจนพี่มาหาเธอแล้ว เรามาอยู่ด้วยกันเถอะ" พูดเสร็จใบหน้าของเธอเริ่มน่ากลัวมากขึ้น เธอเดินมาหาเขาช้าๆ ท่าทางเหมือนจะเข้ามาสวมกอดเขาด้วยลำตัวที่เริ่มบวมเฉ่ง ใบหน้าบิดเบี้ยว ทั้งเลือด น้ำเหลืองไหลมาตามทาง เขากลัวจนฉี่ราด ขาสั่นพับ ในตอนนี้ก็เริ่มหาทางออกไปจากที่นี่ เขาเห็นหน้าต่างตรงหัวเตียง รีบพุ่งชนออกทางหน้าต่าง แล้วรีบวิ่งออกจากบ้านหลังนั้น
เสียงแว่วดังแผ่วมาจากด้านหลัง เสียงร้องไห้ระทมใจจากดวงวิญญาณดวงหนึ่งที่ยึดมั่นในรักจนเกินไป
"พี่ทิ้งเธอไปอีกแล้ว ฮือ ฮือ"
"ผีหลอก ผีหลอก" วิ่งเร็วแบบไม่ลืมหูลืมตา ลืมแม้กระทั่งรถที่จอดไว้ เขาวิ่งมาหยุดที่หน้ามินิมาร์ทหน้าปากซอย ตัวสั่น ท่าทางลุกลี้ลุกลนหันมองซ้ายมองขวา พนมมือไหว้พระ สติสตังหลุดลอยไปยันเช้า
07.00 น.
สติเริ่มกลับมาบ้าง แต่ในใจก็นึกกลัว นั่งทบทวนเรื่องราวเงียบๆ คนเดียว
"พ่อหนุ่มมานั่งทำอะไรตรงนี้ล่ะ"
แม่ค้าร้านหมูปิ้งเข็นรถมาจอดขายหน้าร้านแล้วถามเขา
"นั่งเล่นครับ ผมขอหมูปิ้งห้าข้าวเหนียวหนึ่งห่อ" เขาตอบกลับ
"เอ่อ ป้าครับพอจะรู้เรื่องผู้หญิง ที่อยู่คนเดียวบ้านในซอยนี้ไหมครับ"
เขารับรู้เรื่องราวจากป้า เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะเขา เขาผิดเอง ถ้าไม่ใช่ความเจ้าชู้มักมากของเขา เธอก็คงไม่จากเขาไปเร็วขนาดนี้
หลังจากเกิดเรื่องขึ้นนับจากวันนั้น
เขาบวชให้เธอ หวังว่าเธอจะได้รับสิ่งที่เขามอบให้ ขอให้เธอไปอยู่ในภพภูมิที่ดี ถ้าชาติมีจริงขอให้เธอพบคนที่ดีกว่าเขา ขอให้เธอโชคดี ลาก่อนคนดีของพี่
The end
เป็นเรื่องสั้นที่ได้แรงบันดาลใจจากเพลงๆหนึ่ง ถ้าอ่านแล้วชื่นชอบฝากติดตามได้ที่ Readawrite : https://www.readawrite.com/?action=user_page&user_id_publisher=1135840
ขอบคุณค่ะ♥️
One last time (ไม่มีโอกาสในวันที่สายไปแล้ว)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
