นิทานชาดก เรื่อง สุวัณณหังสชาดก
ครั้งหนึ่งเมื่อพระพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ พระเชตวันวิหารเมืองสาวัตถี ทรงปรารภ เรื่องนางภิกษุณีชื่อ ถูลนันทาชอบฉันกระเทียมและ มักมากในอาหารการขบฉัน สร้างความเดือดร้อนแก่ประชาชนและเป็นที่เสื่อมศรัทธาจองพุทธบริษัททั้งหลาย พระองค์จึงทรงนำนิทานมาเล่าเป็นสาธก ดังต่อไปนี้
ในอดีตกาลนานมาแล้ว พระโพธิสัตว์ถือกำเนิดในตระกูลพราหมณ์ มีภรรยาซึ่งเกิดในตระกูลพราหมณ์เช่นเดียวกัน ทั้งสองครองเรือนอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข มีบุตรสามคน ชื่อ นันทา นันทวดี และสุนันทา ตามลำดับ ทั้งสามคนเมื่อเจริญวัยมากได้แต่งงานกับพราหมณ์หนุ่มที่มีตระกูลเสมอกัน
ต่อมาพราหมณ์ผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวได้สิ้นชีวิตลงและไปเกิดเป็นหงส์ทอง มีรูปร่างสวยงามส่วนภรรยาและลูกของพราหมณ์ยากจนตามลำดับ พญาหงส์ทองระลึกชาติได้
วันหนึ่งระลึกรู้ว่าอดีตภรรยาและบุตรสาวทั้งสามของตนอดยาก ด้วยความสงสารจึงบินไปจับที่บ้านนางพราหมณีและบอกกับนางว่า ตนเป็นสามีที่ตายไป บัดนี้ได้เกิดเป็นพญาหงส์ทองและอยากช่วยเหลือให้ครอบครัวอยู่สุขสบายขึ้น จึงสลัดขนทองคำให้นางพราหมณีและบุตรสาววันละขน
นางพราหมณีก็ได้ขายขนทองนั้นยังชีพ ครอบครัวก็สุขสบาย มีกินมีใช้ มีความเป็นอยู่ดีขึ้นตามลำดับ
วันหนึ่งนางพราหมณีไปปรึกษาบุตรสาวทั้งสามว่า ถ้าพญาหงส์ทองมาคราวนี้พวกเราจะจับตัวถอนขนทั้งหมดไปขาย คงจะร่ำรวยมากขึ้น แต่บุตรสาวไม่เห็นด้วย นางพราหมณีไม่สนใจเพราะถูกความโลภครอบงำ เมื่อพญาหงส์ทองมา นางก็จับถอนขนจนหมด ขนทองคำนั้นก็ได้กลายเป็นขนนกธรรมดา เพราะพญาหงส์ทองได้เต็มใจให้ นางพราหมณีเลี้ยงพญาหงส์ทองจนขนงอกขึ้นเต็มตัว พญาหงส์ทองก็บินหนีไป
เมื่อเล่านิทานจบลง พระพุทธเจ้าได้ตรัสคาถาความว่า
บุคคลควรยินดีเท่าที่ได้ที่มี เพราะ ความโลภเกินประมาณ เป็ความพราหมณีจับพญาหงส์ทองถอนขนจึงเสื่อมจากทองคำ
เรื่องนี้ชี้ให้เห็นว่า โลภนักมักลาภหาย
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
