พระธุดงค์ ??
“เรามาดูกันนะจ๊ะลูกว่า พระธุดงค์ 2 รูปนี้จะขออะไรเราเพิ่มไหม”
ผมบอกกับน้องสายน้ำลูกสาวคนโต ขณะขับรถไปจอดริมฟุตบาท
ตะวันยามบ่ายสาดแสงแดดร้อนแรงดั่งจะเผาทุกอย่างให้ละลาย
บนถนนสายนอกเมืองแพร่ รถวิ่งไปมาดูบางตา
ตัวเลขดิจิตอลบนแผงคอนโซลรถบอกอุณหภูมิภายนอก 38 องศาเซลเซียส
ผมกับลูกสาวขับรถผ่านพระธุดงค์ 2 รูป
ย่ำเดินบนถนนลาดยางฝ่าเปลวแดดมุ่งหน้าเข้าเมือง
“พ่อกลับรถทำไม” น้องสายน้ำลูกสาวคนโต ถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นผมกลับรถวิ่งกลับไปทางเดิม
“ลูกเห็นพระธุดงค์นั้นไหม เดี๋ยวพ่อจะวนกลับไปซื้อน้ำอ้อยคั้นสดหน้าทางเข้าสนามบินมาถวายท่าน”
พระธุงดงค์ทำให้หวนนึกถึงตนเองตอนเป็นหนุ่มรุ่นกระทงช่วงเรียนมหา’ลัย
นิยมการแบกเป้โบกรถข้างทางท่องเที่ยวทั่วไทย
ละหม้ายคล้ายพระธุดงค์ซึ่งแบกกลดจาริกแสวงความสันโดษ ขัดเกลากิเลสให้บางเบา
วิถีของพระธุดงค์และผมบนท้องถนนคงคล้ายกัน
มโนเอาเองว่าพระคงยินดี หากมีญาติโยมจอดรถทักทาย
นักโบกรถยังดีใจ หากมีคนขับหยุดรับไปด้วย
ด้วยจังหวะชีวิตผม งานทำให้ต้องเดินทางข้ามจังหวัดคนเดียวบ่อย ๆ
จึงได้พบและมีประสบการณ์กับพระธุดงค์เยอะมาก
เพราะใฝ่ทำบุญจึงมักจอดรถถวายน้ำหรือขนมซึ่งมีตุนติดรถไว้เสมอ
บางทีใกล้ร้านค้าก็จะจอดรถซื้อเครื่องดื่มเย็น ๆ แล้วกลับรถยูเทิร์นมาถวาย
หลายครั้งเจอพระยืนโบกรถข้างทาง
บางรูปมีพ็อบเป็นขวดน้ำเปล่าชูให้รู้ว่าต้องการน้ำ
เมื่อหยุดรถไถ่ถาม ท่านขออาศัยไปลง.....
ซึ่งผมมักจะสนองศรัทธาอาสาพาไปส่งยังจุดหมาย
แต่ต้องเบื่อหน่ายเมื่อเจอพระไม่น่าเลื่อมใส
ก่อนจะลงรถแล้วเอ่ยปากขอบิณฑบาต
เอ่ยอ้างความจำเป็นให้ล้วงกระเป๋าตังด์ออกมา เช่น กลดฉีกขาด บาตรอาตมาเก่าชำรุด
ขอเงินไปรักษาลูกศิษย์กำลังป่วย
กาต้มน้ำไฟฟ้าเสีย และเหตุผลอื่น ๆ อีกมากมาย
ซึ่งหากเจอพระธุดงค์ลีลานี้ มักจากกันไม่สวย
ผมต้องให้ธรรมชี้แนะท่านถึงความไม่เหมาะสมเป็นอาบัติและผมก็ไม่ใช่โยมปวารณา
พระเครื่องยังมีของจริงและปลอม
พระเดินดินก็ต้องมีพระแท้และพระเทียม
ผมรู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลอง
ภายหลังเมื่อเล่าให้คุณภรรยารู้ จึงถูกตำหนิเบา ๆ
ว่าอย่าได้รับเขาขึ้นรถไปทั่ว ระวังตัวจะมีภัย
โดยผมก็ให้เธอคลายความห่วงใยและมั่นใจว่า
“เขี้ยวเล็บพี่ที่มีรับรองจะปกป้องอันตรายได้”
ผมใช้เวลาไม่ถึง 5 นาที พอได้น้ำอ้อยคั้นสดสองแก้ว
ก็ขับรถแซงพระธุดงค์ทั้งสองมาจอดรถรอใต้ร่มเงาข้างทาง
เมื่อท่านเดินเข้ามาใกล้จึงเห็นว่าทั้งสองรูป อายุคงประมาณ 30 +
สีผิวเข้มเกรียมแดด กลมกลืนกับจีวรสีแก่นขนุนเข้มที่ห่มคลุม สะพายย่ามสีแก่นบวร
เป้สีดำขนาดใหญ่มีกลดด้ามไม้ไผ่เหน็บติดข้าง อีกด้านเสียบเสาธงธงธรรมจักรยับยู่ยี่
ดาดสายเป้ไว้กับเอว ถือไม้เท้ายาวขนาดหนึ่งวา ไม่ธรรมดาตรงแบกแผงโซล่าร์เซลล์มาด้วย
“นมัสการครับหลวงพี่ รับน้ำเย็น ๆ ก่อนครับ”
ผมเอ่ยทักพร้อมกับยื่นน้ำถวายทั้งสองท่าน
“ เจริญพรเถอะโยม เป็นบุญกุศลยิ่ง พระกำลังคอแห้งเลย”
พระรูปที่ดูอาวุโสพูดยังไม่ทันจบประโยค พระอีกรูปรีบยกน้ำอ้อยขึ้นดูดหมดไปเกือบครึ่งแก้ว
“ รับพรนะโยม สัพพีติโย วิวัชชันตุ สัพพะโรโค..........”
ขณะผมคุกเข่าพร้อมพนมมือไหว้ ก้มหัวรับพร
จึงสังเกตเห็นว่าพระถอดรองเท้าขณะรับน้ำ
สายตาพลันสบตีนท่าน เห็นร่อยรอยการเดินทางมีคราบไคลจากฝุ่น
ฝ่าเท้าหนาด้าน คงต้านความร้อนจากผิวถนนได้อย่างดี เพราะเห็นท่านยืนอย่างมั่นคง
“.....อายุ วัณโณ สุขัง พะลัง..”
“หลวงพี่เดินทางมาจากไหนและจะไปที่ใดต่อครับ”
“อาตมาเดินทางมาจาก จ.น่าน ผ่านมาทาง อ.ร้องกวาง กำลังจะไป บขส. นะโยม”
พระอาวุโสตอบพร้อมยกน้ำขึ้นดูด
“จะขึ้นรถไปไหนหรือครับ”
“จะกลับวัดที่อุตรดิตถ์จ้าโยม”
“ให้ผมไปส่งที่ บขส. นะครับ”
“ไม่รบกวนดีกว่าโยม อาตมาตัวเหม็นมาก”
ตักบาตรไม่ต้องถามพระ
คุ้นๆประโยคนี้ไหม
ว่องไวปานกามนิตหนุ่ม
ผมเปิดประตูรถส่งให้พระธุดงค์สองรูปที่ บขส.
ทันรถรอบสุดท้ายบ่าย 2 โมงพอดี
ขณะขับรถกลับบ้านผมรู้สึกหอมกลิ่นไอบุญเย็น ๆ กรุ่น ๆ สุขใจอย่างประหลาด
27 ม.ค. 64
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
