Houseboat Srinagar บ้านอาจจะไม่ได้มีแค่บนดิน แต่คนที่นี่ผูกพันกับการนอนในเรือที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันเช่นบ้านบนดิน มีห้องนอน ห้องครัว ห้องน้ำ ห้องนั่งเล่น ดาดฟ้า ตลอดเส้นทางแม่น้ำ ตลอดผืนทะเลสาป จะเต็มไปด้วยบ้านที่ลอยอยู่บนผืนน้ำ ความสุขของพวกเขาจึงแบ่งปันให้แก่นักท่องเที่ยวได้มาเอนกายนอนพักในเรือต่างๆเหล่านี้ด้วยค่าใช้จ่ายที่ถูกกว่าที่พักที่เรียกว่า "โรงแรม" ลองได้นอนแล้วจะรู้สึกว่าเราเข้ามามีส่วนร่วมกับครอบครัวเจ้าของเรือ เขาแนะนำ ให้ข้อมูล และการใช้ชีวิตต่างๆมากมายอย่างใกล้ชิด ชีวิตที่นี่จึงไม่ใช่การมาพักที่โรงแรม แต่เป็นการมาใช้ชีวิตบน "เรือบ้าน" จริงๆ

Kargil Village หมู่บ้านเล็กๆกลางหุบเขาแห่งนี้ไม่เคยเหงา เพราะมีนักเดินทางไกลๆที่จะไปอีกที่ไกลๆมาแวะพักสักหนึ่งแรมก่อนจะเดินทางไปกันต่อ ผมก็เช่นกัน ต้องแวะพักเมืองนี้ก่อนออกเดินทางในเช้าอีกวัน ได้เห็นได้สัมผัสความแตกต่างของคนอีกเมืองที่ห่างไกลความเจริญ แต่ผู้คนเหล่านี้กลับใกล้ชิดสนิทกันเหมือนญาติพี่น้องกันทั้งเมือง พลบค่ำแล้วผู้คนยังยืนจับกลุ่มพูดคุยกันอยู่ตามซอกตามซอย ตามท้องถนนเล็กๆแคบๆในหมู่บ้านกันเยอะแยะมากมาย ชีวิตของพวกเขามีแค่นี้จริงๆ ผมจึงไม่เห็นต้องรีบเข้านอนเร็วเลย ออกมาเดินดูความสุขริมทางของพวกเขาก็ดีไปอีกแบบ

Avalanche Pass เส้นทางนี้เตือนใจอย่างยิ่งว่า...ความสวยงามไม่ให้มองเพียงแค่ภายนอก แต่ควรมองให้ลึกถึงภายในอาจถึงก้นบึ้ง ถนนเส้นนี้เตือนว่าอย่าได้แค่มองความงามของแผ่นกำแพงน้ำแข็ง แต่ให้ลองมองทางขวาที่เป็นก้นเหว รถหลายคันที่ผลลัดกันล่วงลงไปไม่ทีวันได้กับขึ้นมา ซากไหม้รถที่เหลือแต่โคลงเหล็กหลายคัน จึงเตือนสติให้กับผู้ขับขี่และใช้ถรรเส้นทางนี้ให้ใช้ความระมัดระวังเพื่อความปลอดภัยนั่นเอง

Taj Mahal เป็นที่ที่ทุกคนรู้จักในฐานะอนุสรณ์แห่งความรัก แต่ผมว่าอาจจะไม่ใช่ของคนใดเพียงคนหนึ่ง เพราะผมเห็นคนรักกันกำลังจูงมือกันมาเพิ่มเติมความรักในที่แห่งนี้ ผมเห็นครอบครัวหลายครอบครัวมาเติมความสุขให้กันและกันในที่แห่งนี้ เหมือนกับว่าพวกเขาก็ตั้งใจมาสร้างอนุสรณ์แห่งความรักในฉบับของแต่ละคนทิ้งไว้ที่นี่เช่นกัน

Hawa Mahal เป็นเพียงสถาปัตยกรรมสีชมพูที่แสดงถึงความอลังการ แต่เบื้องหน้าผมว่าอลังการกว่า เห็นคนหลากหลายอาชีพ หลากหลายชนชั้นสันจรไปมาบนถนนที่ทอดผ่านสถานที่แห่งนี้ มีทั้งคนขี่รถสามล้อ ขับรถตุ๊กตุ๊ก เข็นรถขายผลหมากรากไม้ หลากหลายวิถี ที่ยังคงสื่อถึงความเป็นอยู่ของแต่ละคนในอินเดียได้เป็นอย่างดี ฉากที่เห็นเบื้องหน้าจึงกลืนฉากอลังการที่อยู่เบื้องหลัง เพื่อสะกิดให้เราคิดได้ว่าความเดือดร้อนของพวกเขาไม่เคยทำให้เขาท้อกายและท้อใจ "แล้วเราล่ะ"!!!