รีวิวหนังสือ : สูญสิ้นความเป็นคน
หนังสือเล่มนี้ได้รับการจัดอันดับให้เป็นหนึ่งหนังสือขายดีที่สุดตลอดกาลของนิยายญี่ปุ่น
ผู้เขียน คือ ดะไซ โอซามุ เขาเกิดในครอบครัวมั่งคั่ง บิดาเป็นนักการเมือง จึงไม่ค่อยมีเวลาให้ครอบครัว มากนัก
เขาเริ่มเขียนหนังสือในช่วง 16 ปี มี นักเขียนที่ชื่นชอบเป็นอย่างมาก คือ อะกุตางาวะ ริวโนะสุเกะ ผู้เขียน เรื่องสั้น ราโชมอน
ขณะดะไซมีอายุ 18 ปี อะกุตางาวะได้ฆ่าตัวตายด้วยการกินยาเกินขนาด ดะไซถึงกับสติหลุดไปเลย เหลวไหล ละทิ้งการเรียน และการเขียน ระหว่างนั้น ก็ไปมีสัมพันธ์ ลึกซึ้งกับเกอิชา ต่อมาในช่วงอายุ 20 ปี เขาเริ่มสนใจลัทธิมาร์กซ์ และเข้าร่วมขบวนการเคลื่อนไหวใต้ดิน
วันที่ 10 ธันวาคม ค.ศ. 1929 จุดเริ่มต้นในการคิดฆ่าตัวตายของดะไซก็ปรากฏขึ้น ซึ่งไม่มีใครทราบสาเหตุแน่ชัด แต่เข้าใจกันว่า เป็นเพราะกลุ้มเรื่องฐานะทางสังคมที่เป็นเศรษฐี ถูกมองว่าเป็นพวกเอาเปรียบ รวมถึงเรื่องการเรียนตกต่ำย่ำแย่ นั่นเองที่เป็นสาเหตุ อย่างไรก็ตาม การฆ่าตัวตายของเขาไม่สำเร็จผล
ในปี ค.ศ. 1930 ดะไซไปพบ อิบุเสะ มาสึจิ (ผู้เขียน black rain) เพื่อขอเป็นศิษย์ในการเขียน ในช่วงนี้เขามีความสัมพันธ์กับผู้หญิงมากหน้าหลายตา และได้มีการหมั้นกับเกอิชาคนหนึ่ง หลังจากนั้นวันเดียว ก็ไปกับหญิงอีกคน ชื่อ ทานาเบะ อัตสึมิ
เขาอยู่กินกับ อัตสึมิ ได้เพียงสามวันเท่านั้น ก็ตัดสินใจฆ่าตัวตาย พร้อมเธอ และเป็นอีกครั้งที่เขาทำไม่สำเร็จ แต่ที่น่าเศร้าไปกว่า คือ อัตสึมิจบชีวิตลงเพียงผู้เดียว
ภายหลังนั้น ดะไซ ยังคงร่วมกิจกรรมเคลื่อนไหวทางการเมืองฝ่ายซ้ายอยู่ พี่ชายของเขาจึงยื่นคำขาด จะไม่ส่งเงินไม่ใช้ เขาจึงกลับมาทำงานเขียนอีกครั้ง และแต่งงานกับ หญิงที่ ชื่อ ฮัตสึโยะ
แต่ในช่วงอายุ 26 ปี เขาสอบตกจากมหาวิทยาลัย และไม่สามารถสอบเข้าทำงานกับหนังสือพิมพ์มิยาโกะได้ น่าจะเป็นเหตุผลที่เขาดำเนินการฆ่าตัวตายอีกครั้ง
ครับ.. ครั้งนี้ก็ไม่สำเร็จ
ในปีนั้น เขาป่วยเป็นไส้ติ่งอักเสบเฉียบพลัน ต้องการมอร์ฟีนใช้ลดอาการเจ็บปวด เป็นผลให้เสพติดมัน และถูกส่งเข้าโรงพยาบาลจิตเวชเพื่อบำบัด
หลังจากที่ออกจากสถานบำบัดแล้ว จิตใจเขาถูกสั่นคลอนอีกครั้ง จากการทราบว่า ฮัตสึโยะแอบมีชู้ เขาและเธอตัดสินใจฆ่าตัวตายพร้อมกัน แต่ไม่สำเร็จ
ต่อมา ดะไซก็แต่งงานใหม่กับมิจิโกะ
แต่เขาก็ยังคงติดสุราอยู่ ด้วยผลของการดื่มสุราหนัก จึงล้มป่วยด้วยอาการวัณโรค
ในช่วงนี้เอง ที่ ดะไซ เขียน สูญสิ้นความเป็นคน ขึ้น
เอาล่ะ น่าจะมีหลายคนที่สงสัยว่า ทำไมต้องเขียนประวัติของนักเขียนท่านนี้ยืดยาว คำตอบอยู่ที่หลังปกหนังสือ “กล่าวกันว่า(เล่มนี้)เป็นเสมือนพินัยกรรมสะท้อนชีวิตของเขา”
เพียงในเรื่อง เป็นชีวิตของตัวละครที่ใช้ชื่อ โยโซ
ตอนเด็ก โยโซต้องเป็นตัวตลกเพื่อให้ได้รับการยอมรับจากคนอื่น ไม่อยากพบเจอความขัดแย้ง ความเกรียวโกรธของมนุษย์ ในส่วนที่เข้าช่วงวัยรุ่น จนเป็นผู้ใหญ่ ก็เป็นไปตามชีวิตของดะไซแทบไม่มีผิดเพี้ยน เห็นชัดว่า โยโซ ก็คือ ตัวดะไซ นั่นเอง
อาจเพราะมันเขียนจากความจริง ที่ตัวเขา ซึ่งเป็นโรคซึมเศร้า มันทำให้รู้สึกว่า เล่มนี้มันเข้าถึงอารมณ์ เข้าถึงความโหดร้ายในโลกที่เขาต้องเจอมาตั้งแต่เด็ก จนเติบโต เข้าถึงถ้อยคำประโยคที่เปิดบันทึกว่า “ผมผ่านชีวิตอันมากด้วยความอัปยศ” ได้ดีมากๆ
สิ่งที่ผมได้เรียนรู้ คือ แม้โลกมันจะโหดร้ายเพียงใด เราต้องพยายามประคับประคองตัวไว้ เหวี่ยงตนออกจากความคาดหวังซึ่งสังคมตีกรอบ ทำตามใจตัวเองบ้าง เพื่อให้เราไม่สูญสิ้นความเป็นคนไป
เข้ามาพูดคุยทำความรู้จัก ติดตามข่าวสารหรือเยี่ยมชมหน้าร้านหนังสือเราได้ที่
@Nwolf
ดะไซ โอซามุ : เขียน
พรพิรุญ กิจสมเจตน์ : แปล
สำนักพิมพ์ : JLIT
#แนะนำหนังสือ
#รีวิวหนังสือ
#อ่านแหลก
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
