เพื่อนชั้นมัธยมปลายชวนสมพลไปงานเลี้ยงรุ่น เขาไม่ได้พบเพื่อนเก่ามานานยี่สิบปี เขาเคยได้ยินข่าวว่าเพื่อน ๆ แต่ละคนประสบความสำเร็จในชีวิต มีการงานดี เป็นเจ้าของบริษัท เป็นเจ้าของธุรกิจใหญ่ เป็นนายพล บางคนเป็นเศรษฐีร้อยล้าน เขาไม่อยากไปพบเพื่อน ๆ เขารู้สึกว่าตนเองต่ำต้อยกว่า เขายังต้องหาเช้ากินค่ำ เพื่อนมีรถยนต์แพง ๆ ส่วนเขาไม่มีรถยนต์สักคัน มีแต่จักรยานยนต์คันเก่า ๆ
ทว่าเมื่อเพื่อนเก่าคะยั้นคะยอ เขาก็ตอบรับด้วยความเกรงใจ หลังจากนั้นเขาก็เกิดอาการเครียด นอนไม่หลับทุกคืนจนถึงวันงาน เขากลัวว่าเมื่อพบกัน เพื่อนจะถามคำถามยอดนิยมว่า “ตอนนี้ทำอะไรอยู่?”
เขากลัวเพื่อนจะดูถูกเขา
สมพลเรียนเก่งและฉลาด แต่การเรียนเก่งและฉลาดเป็นคนละเรื่องกับความสำเร็จ ซึ่งมีเรื่องโอกาส (ที่เรียกว่าดวง) มาเกี่ยว
สมพลไปที่งานเลี้ยงรุ่น เขาพยายามทำตัวลีบเล็ก แต่ก็หลบไม่พ้น
เมื่อเขาถามเพื่อน ๆ ว่า “สบายดีหรือ?” คำตอบของทุกคนคือ “สบายดี” แต่สีหน้าและแววตาของเพื่อนหลายคนไม่ได้แสดงว่าสบายดี เมื่อเขาถามว่า “มีอะไรหรือเปล่า?”
เพื่อนบางคนก็ยอมเล่า
สมัยที่เขาเรียนหนังสือ เพื่อน ๆ เคยขอคำแนะนำจากเขาเสมอ ดังนั้นเพื่อนหลายคนจึงถือโอกาสปรึกษาเรื่องส่วนตัวกับเขา
กลับจากงานเลี้ยงรุ่นวันนั้น เขาเรียนรู้ว่าเพื่อนบางคนชีวิตสมรสล้มเหลว บางคนลูกติดยา บางคนธุรกิจกำลังล้ม บางคนตกงาน บางคนป่วยเป็นโรคร้าย เสียค่ารักษาเกือบหมดตัว
ทุกคนมีปัญหา ไม่เรื่องการงานก็เรื่องหนี้สิน ไม่เรื่องลูกก็เรื่องคู่ครอง ฯลฯ
เขารู้สึกว่าชีวิตเขาไม่ได้เลวร้ายเท่าไร
เขาดูถูกตัวเองว่าต่ำต้อยจนเป็นทุกข์
เขามองผิดจุดจนเป็นทุกข์
ทั้งหมดมาจากการเปรียบเทียบตนเองกับคนอื่น
มนุษย์เรามักมีภาพบวกของคนอื่น และภาพลบของตัวเราเอง
ความทุกข์ของมนุษย์จำนวนหนึ่งเกิดขึ้นเพราะพวกเขาชอบเปรียบเทียบกับคนอื่น หรือประโยคเต็มคือ เปรียบเทียบด้านลบของตัวเองกับด้านบวกของคนอื่น
เปรียบเทียบแบบนี้ก็ทุกข์ทั้งชาติ เพราะเปรียบคนละเรื่องกัน
บางทีแค่สลับกัน เปรียบด้านบวกของเรากับด้านลบของคนอื่น ก็อาจลดความรู้สึกอ่อนด้อยลงได้
ถ้าสมพลเปรียบเทียบฐานะการเงินของเขากับคนอื่น ย่อมเป็นทุกข์ แต่หากเปรียบสติปัญญาของเขากับคนอื่น เขาอาจไม่ทุกข์
ล้วนเป็นความทุกข์ที่สร้างขึ้นมาเอง
การถูกดูหมิ่นเป็นเรื่องแย่ แต่การดูหมิ่นตัวเองแย่ยิ่งกว่า
ไม่ใช่เรื่องสนุกที่จะอยู่กับคนที่เราไม่ชอบ แต่ยิ่งไม่สนุกหากคนที่เราไม่ชอบคือตัวเราเอง
เมื่อเราไม่ชอบบ้านที่อยู่และย้ายออกไม่ได้ ก็ต้องปรับปรุงบ้านจนเราชอบและอยู่ได้ ฉันใดก็ฉันนั้น ในเมื่อเราต้องอยู่กับตัวเองไปจนตาย หากไม่ชอบตัวเอง ก็ปรับปรุงตัวเองหรือปรับทัศนคติให้ชอบตัวเอง ไม่เช่นนั้นก็ต้องบ่นไปตลอดชีวิต
ใช้พลังงานที่ดูถูกตัวเองเป็นการปรับปรุงคุณภาพตัวเอง
อย่าดูถูกตัวเอง อย่าเสียเวลาดูถูกตัวเอง อย่าอายที่พยายามแล้วไม่ประสบความสำเร็จ
ถ้าไปไม่ถึงจุดหมาย ก็ไปไม่ถึงจุดหมาย โลกคงไม่แตก จักรวาลคงไม่ถล่มทลายเพราะเราไปไม่ถึงจุดหมาย ถ้าเราจับทุกเรื่องที่เปรียบเทียบกับคนอื่นมาเป็นทุกข์ จักรวาลภายในตัวเราต่างหากที่ร้าวราน
อย่าเปรียบเทียบตัวเองกับใคร เราทุกคนไม่เหมือนกัน มีวิถีทาง ความชอบ ความไม่ชอบต่างกัน มีโอกาสไม่เท่ากัน จะมีผลลัพธ์เหมือนกันได้อย่างไร
ถ้าเพื่อนไม่คบเราเพราะเรายากจน ไม่ประสบความสำเร็จ ก็ถือเป็นวาสนาของเรา เพราะเราจะได้อยู่ห่างคนใจหยาบ
สถานะทางสังคมเป็นเพียงหัวโขน หมวกที่สวมเป็นเพียงหน้าที่ซึ่งไม่อยู่ค้ำฟ้า หัวใจภายในต่างหากที่สำคัญ
เป้าหมายจึงไม่ใช่ว่าเราสะสมอะไรในชีวิตได้มากแค่ไหน ทรัพย์สิน เงินทอง ชื่อเสียง สถานะทางสังคม แต่คือเราสามารถดำรงความสงบทางใจหรือไม่
และความสงบทางใจคือหัวใจของชีวิตที่ไม่ทุกข์
เพียงแค่ความสงบทางใจอย่างเดียวก็มีค่ามากกว่าทรัพย์สิน เงินทอง ตำแหน่ง ชื่อเสียงทั้งหมด
เพราะความสุขของชีวิตมิได้เกิดขึ้นในจักรวาลภายนอก หากแต่เกิดในจักรวาลภายในใจเรา
จากหนังสือ #ความสุขเล็กๆก็คือความสุข / https://bit.ly/3tdUvRe
- 93
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
