สมัยที่ผมทำงานในสำนักงาน เพื่อนคนหนึ่งชอบหยิบขนมบนโต๊ะเพื่อนใส่ปากเลย ไม่ถามเจ้าของสักคำว่ากินได้ไหม...
พวกที่ชอบทึกทักเอาเองว่าไม่เป็นไรส่วนใหญ่ก็เป็นเพื่อนรักของเรานี่แหละ!
นักอ่านหลายคนบอกผมว่า เพื่อนถือวิสาสะหยิบยืมหนังสือไปอ่านแล้วไม่คืน จึงต้องซื้อใหม่ เพราะคนเป็นเพื่อนมักถือคติ “ไม่เป็นไรหรอก ซี้กัน!”
เป็นเรื่องปกติไปแล้วที่เพื่อนโทรศัพท์มาหาแล้วพูดฉอด ๆ สรุปเสร็จสรรพว่าเราว่าง และอยากคุยด้วย
เพื่อนบางคนเปิดเพลงที่เขาชอบดังไปทั่วออฟฟิศ เพราะทึกทักเอาว่าคนอื่นชอบเพลงแบบนั้นเหมือนเขา
อยู่หอพักหรือบ้านเช่าหลังเดียวกัน เพื่อนก็ถือวิสาสะเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อผ้าของเราไปใช้เลย
เหล่านี้คือการถือวิสาสะหรือทึกทักเอาเองว่าไม่เป็นไร
การไม่คืนหนังสือสักเล่มหรือกินขนมสักชิ้นสองชิ้นไม่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร แต่บางครั้งการถือวิสาสะอาจไปไกลกว่าขอบเขตที่สมควร
เคยไหมที่เพื่อนบางคนมาเคาะประตูเยี่ยมโดยไม่บอกล่วงหน้า การคิดถึงเพื่อนแล้วไปเยี่ยมก็เป็นเรื่องดี แต่หากโผล่เข้ามาผิดจังหวะอาจไม่ค่อยดี!
เพื่อนบางคนมาเยี่ยมพร้อมลูกเล็ก บอกว่า “ฝากดูลูกหน่อยซี รู้ว่าเธออยู่บ้านทั้งวัน”
บางคนยกกระเป๋ามาหนึ่งใบ บอกว่า “เธอกำลังจะไปเยี่ยม (ชื่อคน) ที่ (ชื่อจังหวัดหรือชื่อประเทศ) ใช่ไหม? ฝากของให้เขาหน่อย”
เพื่อนอาจไม่ทันคิดว่า บางทีเราอาจมีกระเป๋าเดินทางหลายใบ
บ้างเมื่อรู้ว่าเราจะเดินทาง ก็ยื่นรายการฝากซื้อของทันที
การถือวิสาสะบางอย่างเป็นเรื่องประจำวัน ซึ่งเมื่อเกิดขึ้นทุกวัน ก็คิดว่าเราเป็น ‘ของตาย’
บางคนมักมีนิสัยตัดสินใจให้คนอื่นเสร็จสรรพ เพราะคิดเอาเองว่าดีแล้ว หรือดีสำหรับเขาแล้ว
นานมาแล้ว ผมเคยอาศัยอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง เพื่อนบ้านที่อยู่ไกลออกไปกรุณาส่งคนงานมาตัดต้นไม้หน้าบ้านให้โดยไม่บอกกล่าวหรือขออนุญาต เพราะทนความรำคาญตาไม่ไหวที่ต้นไม้โตเกินมาตรฐานความงามของเขา เรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ!
การทึกทักเอาเองว่าไม่เป็นไรยังปรากฏในเรื่องมารยาทพื้นฐาน ที่เห็นบ่อยที่สุดคือการเอ่ยคำขอบคุณ
สังเกตไหมว่าบ่อยครั้งเราแสดงมารยาทที่ดีต่อคนแปลกหน้ามากกว่ากับเพื่อนสนิทของเราเอง บางคนพูดจากับคนแปลกหน้าสุภาพมาก แต่พูดกับคนรักห้วนเป็นมะนาวไม่มีน้ำ หรือมะนาวตากแห้งมาสามปี
สามีภรรยาที่อยู่ด้วยกันนาน ๆ ไม่มากคู่ที่ยังเอ่ยคำขอบคุณเมื่ออีกฝ่ายช่วยทำอะไรให้
ภรรยาดูแลสามีอย่างดี แต่สามีกลับมองไม่เห็น เพราะคิดว่าคู่ครองของตนเป็น ‘ของตาย’ หรือ “ก็เป็นหน้าที่ของเธออยู่แล้วนี่นา”
ยิ่งน้อยคนขอบคุณคนรับใช้ ทึกทักเอาเองว่าไม่ต้อง ก็เป็นคนใช้นี่นา!
หลายคนไม่เคยขอบคุณพนักงานร้านอาหารเมื่อยกของกินมาเสิร์ฟ
“ก็เป็นหน้าที่ของเขานี่”
ทว่าหน้าที่ก็คือหน้าที่ มารยาทก็คือมารยาท เป็นคนละเรื่องกัน
พ่อแม่ก็มีหน้าที่เลี้ยงดูลูก แต่มิได้หมายความว่าเราไม่ต้องแสดงความขอบคุณเมื่อท่านทำอะไรให้เรา
ผมโชคดีได้ใช้ชีวิตกับเพื่อนหลายคนหลายชาติในต่างประเทศหลายปี เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ต้องอยู่อาศัยร่วมกับคนอื่น เช่าบ้านอยู่ด้วยกัน ใช้ห้องครัวห้องน้ำร่วมกัน
เป็นประสบการณ์ที่ดีอย่างหนึ่ง เพราะต่างคนต่างนิสัยกัน ได้เรียนรู้การใช้ชีวิตร่วมกับคนอื่นในภาคปฏิบัติ มันช่วยให้เข้าใจเรื่องเอาใจเขามาใส่ใจเราดีขึ้น
คนทุกคนมีหัวใจ แม้แต่คนที่สังคมจัดว่าอยู่ในระดับล่างที่สุด ก็มีความรู้สึก
มารยาทเป็นเรื่องสากล มันมีสองด้านคือมีมารยาทกับไม่มีมารยาท ไม่มีกลาง ๆ เคยสังเกตไหมว่าคนจำนวนมากเมื่อเผลอเหยียบเท้าคนแปลกหน้า จะขอโทษทันที แต่เมื่อเหยียบเท้าลูกแล้วทึกทักเอาว่าไม่เป็นไร ลูกไม่ถือสา คนกันเอง ไม่ต้องขอโทษ
อย่าทึกทักเอาเองว่าไม่เป็นไร เพราะมันเท่ากับว่าเราให้ราคาคนที่เรารักน้อยกว่าคนที่เราไม่รู้จัก
การทึกทักเอาเองอาจสร้างความเข้าใจผิด หรือส่งสารผิด ๆ ให้อีกฝ่ายหนึ่งได้ ควรเอาใจเขามาใส่ใจเราเสมอ คิดเสมอว่าคนอื่นจะรู้สึกอย่างไร
สมัยที่ผมทำงานในสำนักงาน เพื่อนคนหนึ่งชอบหยิบขนมบนโต๊ะเพื่อนใส่ปากเลย ไม่ถามเจ้าของสักคำว่ากินได้ไหม
วันหนึ่งเขาเห็นขนมปัง โอรีโอ มีไส้สีขาววางบนโต๊ะ ก็คว้าหมับยัดใส่ปากทันที เพื่อน ๆ หัวเราะ เพราะขนมปัง โอรีโอนั้นถูกปาดไส้ครีมออก บีบยาสีฟันแทนไส้
คงเข็ดขนมปังยาสีฟันไปอีกนาน!
จากหนังสือ #รอยยิ้มใต้สายฝน
รวมบทความเสริมกำลังใจ สั่งซื้อได้จาก https://bit.ly/38XjNeD
- 48
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
