“รั ก เ ส มื อ น จ ริ ง”
คุณรู้ไหม ขณะที่ฉันอ่านนิยาย ‘ขอสวรรค์จงมาถึง’ ของฆนาธร ขาวสนิท ได้ครึ่งเรื่อง ฉันก็รู้สึกอยากเขียนเรื่องของ ‘เรา’ อีกสักครั้ง หากเรื่องที่ฉันคิดว่าจะเขียนคงเรียกว่านิยายไม่ได้ เพราะโครงเรื่องระหว่างเรามันไม่แน่นหนาเพียงพอที่จะทำให้เป็น แต่ฉันรู้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องสั้น เพราะแรงบันดาลใจจากระยะเวลาที่เรา ‘รู้จัก’ แบบ ‘ไม่รู้จักกัน’ มันยาวนานกว่าจะเป็นแค่เรื่องสั้นได้
ใช่ .. ระยะเวลาที่เรา ‘รู้จัก’ แบบ ‘ไม่รู้จักกัน’ ราวสิบหกปี .. มันนานพอที่จะทำให้เด็กทารกเติบโตกลายเป็นหนุ่มสาวและเริ่มรู้จักกับความรัก และมันก็นานพอที่จะทำให้ผมสีดำบนศีรษะของเราเริ่มแซมหงอกขาว
คุณคิดว่ามันน่าทรมานไหมกับการเฝ้ารอให้ใครคนหนึ่งที่เคยพูดคุยกันแทบทุกวันแต่ถูกการเดินทางของชีวิตที่ชื่อ เวลา ภาระ หน้าที่ เล่นตลกพัดพาให้ห่างหายจากกันไป
หมดเวลาเล่นสนุกของเราแล้วอย่างนั้นหรือ .. ฉันได้แต่คิด .. มันอาจเป็นอย่างนั้น เพราะในการเฝ้ารอคุณบนโลกเสมือนที่เป็นพื้นที่เคว้งคว้างว่างเปล่าของเราแห่งนั้น คุณมักมาในเวลาที่ฉันติดธุระปะปังมากมายและไม่สามรถพูดคุยกับคุณให้สมกับการเฝ้ารอในวันผ่าน
การกลับมาของคุณสองครั้งสุดท้าย .. เราแทบไม่ได้คุยอะไรกัน คุณเพียงมาเพื่อให้ฉันรู้ว่าคุณมา และฉันที่อยู่ท่ามกลางความวุ่นวายก็ทำได้เพียงพยายามตอบสนองเพื่อให้คุณรู้ว่าฉันยังรอ
คุณรู้ไหม .. ฉันรอคุณเสมอ รอเหมือนอย่างที่เคยรอ เพียงแต่ผมที่เริ่มแซมหงอกขาวบอกฉันว่า จงอย่าจดจ่อใด ๆ ในการรอ ไม่เช่นนั้นชีวิตฉันจะพัง และฉันอาจเป็นบ้า
‘มีวิธีเดียวที่จะทำให้ความโรแมนติกคงอยู่ชั่วนิรันดร์ นั่นคือใครสักคนต้องหายตัวไป ...ตายจากไป ในขณะที่ความเกลียดชังระหว่างคนสองคนยังไม่เกิดขึ้น’ ฆนากร ขาวสนิท บอกไว้ในนิยายของเขา และฉันเชื่อ ..
ความโรแมนติกระหว่างเรามันก็เป็นเช่นนั้น ..
ระยะเวลาสิบหกปีที่ผ่านมา .. เราสร้างความสัมพันธ์ไม่มีชื่อ ไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่คนรัก ไม่ใช่คนรู้จักในชีวิต และเราเริ่มบรรเลงมันเป็นถ้อยคำอาทรผ่านอีเมล์ จดจารบางตัวอักษรผ่านเฟซบุ้ค โพสต์ความคิดถึง ความในใจผ่านบทเพลง โดยที่เราต่างไม่เคยรู้อะไรในชีวิตของกันและกันมากกว่านั้น .. ไม่รู้ชื่อ-นามสกุล ไม่มีแม้กระทั่งที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์มือถือ หรือข้อมูลส่วนตัวใด ๆ หลายครั้งฉันได้แต่ถามตัวเองว่าทำไมฉันถึงยอมรับความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อนี้ .. ทั้งหมดของเหตุและผลอาจเพราะ .. กลัวคุณหนีหายจากไปและไม่หวนกลับมาอีก
เราคิด เรารู้สึก เรายิ้ม เราหัวเราะ เราร้องไห้ และเรา .. รัก ทุกความรู้สึกถูกสร้างไว้ในลักษณะเส้นขนานล่องลอยอยู่ในโลกเสมือน .. ไม่มีจุดตัดเพื่อบรรจบ ไม่มี ‘ความจริง’ ของชีวิต
แต่คุณรู้ไหมความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจของฉันนั้น ‘ยิ่งกว่าจริง’
หกเดือนแล้ว .. นับจากครั้งสุดท้ายที่คุณกลับมา มาด้วยระยะเวลาอันสั้น โพสต์เพลงหนึ่งทิ้งไว้ในเฟซบุ้ค โดยระบุบอกว่าฟังแล้วคิดถึงฉัน .. คุณหายไปปีกว่า และเป็นการหายครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ แล้วคุณก็แวะกลับมาพร้อมเพลงหนึ่งเพลง .. เวลาไม่ถึงห้านาทีที่คุณโพสต์เพลง และระบุปลายทางถึงฉันนั้น มันสั่นสะเทือนความรู้สึกที่ฉันแกล้งทำไม่ใส่ใจเพื่อให้ชีวิตประจำวันยังดำเนินไปตามปกติที่ควรจะเป็นมาจนถึงตอนนี้
ทำไมฉันต้องคิดถึงคุณซ้ำ ๆ อยู่เรื่อยไปอย่างนี้ .. ฉันว่ามันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด แต่ฉันจะไปเรียกร้องเอาอะไรได้ ในเมื่อในความไม่ยุติธรรมนั้น ฉันคือหนึ่งในผู้ร่วมสมัครใจกระทำต่อตัวเอง
‘เราจะใช้คำว่า หายตัวจากกันได้ ก็ต่อเมื่อเรารู้จักกันแล้ว’ ฆนากร ขาวสนิท บอกไว้ในนิยายหน้าที่ 119 ของเขา .. ช่างเป็นตลกร้ายสำหรับฉันไม่น้อย เพราะคุณที่ฉัน ‘ไม่รู้จัก’ กลับหายไปให้ฉันเทียวตามหาในความฝัน เพื่อที่จะตื่นมาพบว่าใน ‘ความจริง’ คุณอยู่แห่งหนตำบลใดฉันก็ไม่เคยรู้ .. และไม่รู้ว่าฉันจะไปตามหาคุณที่ฉันอยากเจอได้ที่ไหน
ให้ตายเถอะ .. มันเป็นความบ้าของฉันจริง ๆ ที่ตกหลุมรักคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า และอกหักจากคุณซ้ำแล้วซ้ำอีก .. ตกลงไป ตะกายขึ้นมา เพียงเพื่อที่จะตกลงไปใหม่ เรื่อยไปอย่างนั้น
จากบ่าย .. ฉันอ่าน ‘ขอสวรรค์จงมาถึง’ ถึงตอนที่สองจากบทที่สองหน้าที่ 120 ‘ฆนาธร’ ลงท้ายไว้ว่า ‘ผมคิดถึงคุณ’ .. ฉันพักการอ่าน ‘นวนิยายประกอบสร้างความทรงจำของมนุษย์’ ที่เขาเขียนโปรยบนปกหนังสือไว้เท่านี้
และตอนนี้ที่ใกล้เวลาห้าโมงเย็น ก่อนที่ฉันจะต้องไปเข้าครัวทำอาหารให้สามี ฉันก็จะลงท้ายการเขียนของฉันไว้เช่นกันว่า ..
‘ฉัน .. คิดถึงคุณ’
...
ได้รับแรงบันดาลใจในการเขียนจาก
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
