อันว่าห่างลักษณ์นั้น ก็คือการห่างออกจากรูปลักษณะแห่งมายาทั้งหลาย ซึ่งลักษณะทั้งหลายในโลกนี้ ล้วนคือลักษณะที่เป็นมายาผกผัน โดยปุถุชนยังจะไม่รู้แจ้งเข้าใจซึ่งมายาอันไม่จริงแท้เหล่านี้ จึงก่อให้เกิดความยึดติดในการยึด การละ และได้ถูกความเป็นมายาเหล่านี้มามอมรัดอยู่ทุกขณะ ซึ่งภาวะแห่งมายาได้คลุ้งซ่านอยู่ภายในใจเป็นเช่นนี้เสมอ
กระทั่งญาณแท้แห่งตนได้ถูกอายตนะลักษณะภายนอกบดบัง จนส่งผลให้ถูกแวดล้อมภายนอกมาพลิกหมุนอยู่ทุกเมื่อ
เนื่องด้วยถูกพลิกหมุนจึงเกิดความฟุ้งซ่าน
เนื่องด้วยความฟุ้งซ่านจึงเกิดการสร้างกรรม
เนื่องด้วยการสร้างกรรมจึงเกิดทุกขเวทนา
จนในที่สุดจึงเวียนว่ายชั่วกัปชั่วกัลป์อย่างไม่มีวันหมดสิ้นได้เลย
แต่หากเขาสามารถห่างพ้นจากลักษณะ เช่นนี้ ก็จะไม่ถูกลักษณะมอมเมา ซึ่งเขาก็จะไร้การยึดติด ในการยึดการละ ครั้นไร้การยึดติดในการยึดการละแล้ว
อายตนะลักษณะก็จะว่างเปล่า
ใจภายในก็จะไม่เลื่อนลอยออกไป
อายตนะภายนอกก็ไม่อาจเข้าจู่โจมได้
ถ้าเช่นนี้แล้ว ทั้งนิ่งและไหวก็จะไม่บังเกิด
ครั้นทั้งนิ่งและไหวไม่บังเกิดแล้ว ความสงบศานติก็จะปรากฏเช่นนั้นเองแล
สำหรับความสงบศานติที่ได้กล่าวถึงนั้น ในเริ่มแรกจะสยบอายตนะภายนอก จากนั้นจะขจัดอินทรีย์ภายใน แต่ก่อนที่ทั้งอายตนะและอินทรีย์จะสิ้นซากไปนั้น จักต้องทำลายบุคคละอัตตา แล้วค่อยทำลายธรรมอัตตา จนในที่สุด แม้แต่ลักษณะแห่งการแจ้งในสิ่งที่แจ้งก็ต้องหลีกพ้น
เมื่อขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งก็คือ ความว่างทั้งหลายไม่มีบังเกิด และในที่สุด แม้แต่ลักษณะแห่งการว่างในสิ่งที่ว่างก็ต้องสูญ ด้วยการเกิดดับที่ได้ดับด้วยประการเช่นนี้แล้ว ความสงบศานติก็จักปรากฏนั่นเองแล
วัชรปรัชญาปารมิตาสูตร ฉบับ พระพุทธจี้กงอรรถาธิบาย
ที่มา : ZEN, fb พุทธศาสนานิกายเซ็น-Zen
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
