ประเด็นต่อเนื่องจากเมื่อวานนี้ ทำไมโค้ชเช ถึงมีอิทธิพลกับทีมชาติไทยนัก วิเคราะห์บอลจริงจัง จะอธิบายสถานการณ์ที่เกิดขึ้นให้ละเอียดแบบเข้าใจง่าย อ่านแล้วนึกภาพออกเลย
ต่อเนื่องจาก ประเด็นสัญชาติของโค้ชเช หลายคนอาจสงสัยว่า โค้ชเช เข้ามาคุมทีมชาติไทย แล้วทำให้ไทยเก่งขึ้นจริงหรือเปล่า หรือว่า ต่อให้เป็นโค้ชคนอื่นเข้ามาไทยก็จะเก่งเหมือนกัน
ว่ากันตามตรง ผมก็เดาไม่ได้หรอกนะครับ ว่าถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่โค้ชเช แล้ววงการเทควันโด้ไทย จะแกร่งขึ้นจริงๆไหม แต่เอาเป็นว่าขอเล่าให้ฟังในช่วงแรกๆที่โค้ชเช เข้ามาคุมทีมชาติไทยดีกว่า อาจพอให้เห็นภาพชัดเจนขึ้น
โค้ชเช เข้ามาคุมทีมชาติไทย วันที่ 1 กุมภาพันธ์ 2002 โดยตอนนั้น สมาคมเทควันโด้แห่งประเทศไทย ต้องการโค้ชที่จะคุมนักกีฬาลงแข่งขันในรายการเอเชียนเกมส์ 2002 ที่ปูซาน ประเทศเกาหลีใต้ ในเดือนกันยายนเท่านั้น สมาคมไม่ได้คิดจะจ้างโค้ชนานๆ ซึ่งก็เข้าทางโค้ชเชพอดี เพราะเขาก็ไม่ได้อยากจะทำงานในต่างประเทศนานๆเหมือนกัน เอาเป็นว่า พอจบสัญญาก็แยกย้ายกันไป ทุกอย่างน่าจะลงตัว
เป้าหมายแรกสุดของสมาคม คือ 1 เหรียญทองแดงในเอเชียนเกมส์เท่านั้น ซึ่งเป็นเป้าหมายที่เจียมตัวมาก แต่พวกเขาก็มองตามศักยภาพของตัวเอง ไทยไม่ใช่ชาติที่เก่งเรื่องเทควันโด้ แถมอย่าลืมว่าเอเชียนเกมส์ครั้งนี้ต้องไปแข่งที่เกาหลีใต้ชาติต้นตำรับของเทควันโด้อีก ยิ่งดูแล้วแทบไม่มีหวังเลย
สำหรับโค้ชเช ภารกิจของเขาคือพัฒนาผู้เล่น ให้แข็งแกร่งจนถึงขั้นคว้าเหรียญได้ ในระยะเวลาแค่ 8 เดือนเท่านั้น และเขาต้องเริ่มต้นจากศูนย์ คือต้องควานหานักกีฬาที่เป็นเพชรเม็ดงาม จับเอามาเข้าแคมป์เทรนนิ่งอย่างหนัก เพื่อให้เก่งพอ ไปแข่งในระดับเอเชีย ด้วยช่วงเวลาที่บีบมากๆ จากกุมภาพันธ์ ถึงกันยายนเท่านั้น
วันแรกที่โค้ชเช บินมาถึงประเทศไทย เขาต้องนั่งรถของสมาคมไปนครสวรรค์ทันที เพื่อไปชมการแข่งขันเทควันโด้ ชิงแชมป์ประเทศไทย และในวันแรกนี่เอง ที่เขาต้องพบว่าแนวคิดของคนไทยกับความเข้าใจในกีฬาเทควันโด้มันไปคนละทิศคนละทางเลย
เป้าหมายของโค้ชเช กับสมาคมฯ คล้ายกันอยู่หนึ่งอย่าง คือต้องการสร้างทีมเทควันโด้กลุ่มเล็กๆ นำมาซ้อมอย่างเข้มข้น ในระยะเวลา 8 เดือน เพื่อไปให้ถึงเหรียญให้ได้
ขั้นแรกสุคือการเลือกนักกีฬาเข้ามาติดทีมชาติ ข้อตกลงคือโค้ชเช จะเลือกนักกีฬาที่เขาเห็นว่าเหมาะสมในการนำมาปั้นต่อ จำนวน 15 คน ส่วน สมาคม จะเลือก 15 คน เหมือนกัน จากนั้นพอรวมกันได้ 30 คน ก็จะมาคุยกัน ว่าใครที่เหมาะสม และตัดคนที่ไม่น่าจะเวิร์คทิ้ง โดยตั้งใจจะเก็บไว้แค่ ไม่ถึง 10 คนเท่านั้น
โดยการเลือกตัวนักกีฬา ของโค้ชเช กับ สมาคมนั้นต่างแนวทางกันแบบคนละเรื่อง โดยโค้ชเช เลือกผู้เล่นที่เทคนิคดี มีความเร็ว มีความคล่อง ดูบุคลิกภายนอกเหมือนหนุ่มสาวธรรมดา ในขณะที่ฝั่งสมาคมเลือกนักกีฬาที่มีพลังแข็งแกร่ง หมัดหนัก เท้าหนัก โดยทั้ง 15 คนที่สมาคมเลือกเป็นนักมวยไทยทั้งหมด
ในมุมของคนไทยตอนนั้น คิดว่าเทควันโด้กับมวยไทย มันก็เป็นกีฬาที่ใช้การเตะเหมือนกัน ดังนั้นเอานักมวยไทยมาปรับตัวเรียนรู้กฎกติกานิดหน่อยก็น่าจะพอ แต่โค้ชเช เขาคิดต่างกันออกไป เขามองว่าเทควันโด้ เป็นศิลปะคนละอย่างกับมวยไทย ความคล่องตัวและไหวพริบ สำคัญยิ่งกว่าความทรหดและพลังการเตะอันรุนแรง
ดังนั้นเขาคิดว่าจับนักมวยไทยมาปั้นมันไม่น่าเวิร์ค เขาอยากพัฒนาคนที่เหมาะกับเทควันโด้ตั้งแต่แรกเลยมากกว่า หลังการโต้เถียงกับสมาคมอยู่พักใหญ่เพื่อหา 10 คนสุดท้าย โค้ชเชก็ยื่นคำขาด
"ผมมาที่ประเทศไทย เพื่อเริ่มวาดรูปตั้งแต่แรกบนแผ่นกระดาษที่ว่างเปล่า คุณจะจ้างผมมาทำไม ถ้าคุณมีภาพในใจอยู่ก่อนแล้ว และผมจะกลับเกาหลี ถ้าพวกคุณไม่ให้ผมเป็นคนเลือกนักกีฬาด้วยตัวเอง"
การยื่นคำขาดของโค้ชเช ทำให้สมาคมเทควันโด้ยอม เพราะการแข่งจะมาถึงแล้ว ถ้าต้องมานั่งหาโค้ชอีกรอบ มันเสียหายมากกว่าเยอะ
นั่นทำให้โค้ชเช ตัดนักมวยไทยออกทั้งหมดและเหลือแค่กลุ่มนักกีฬาที่เขามองว่า เป็นนักเทควันโด้จริงๆ
ในช่วงแรก การทำงานของโค้ชเช เป็นไปอย่างยากลำบาก ภาษาก็มีส่วนทำให้เขาไม่สามารถสื่อสารกับนักกีฬาได้เต็มร้อย แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือนักกีฬาต้องมาเรียนรู้ศาสตร์ของเทควันโด้ใหม่หมดตั้งแต่เบสิค
เดือนเมษายน 2002 หลังจากคุมทีมชาติไทยได้ 2 เดือนเศษ โค้ชเช พานักกีฬา 8 คน ไปแข่งขันเทควันโด้ชิงแชมป์เอเชีย ที่ประเทศจอร์แดน ปรากฎว่า 7 จาก 8 คน ตกรอบแรกทั้งหมด มีเพียงแค่ ชลนภัส เปรมแหวว ที่ทะลุไปคว้าเหรียญทองแดงได้สำเร็จ
ในรายการนั้น มีชิงชัยกัน 16 เหรียญทอง เกาหลีใต้คว้าไป 12 ทอง ส่วนไทย ได้ 1 เหรียญทองแดง มันพอเห็นภาพชัดอยู่ว่า ช่องว่างเรากับเกาหลี ณ ตอนนั้น ห่างกันแค่ไหน
ตอนนี้ มีเวลาอีกราวๆ 5 เดือน ก่อนที่เอเชียนเกมส์ที่ปูซานจะเริ่มขึ้น ถ้าโค้ชเชอยากจะแก้ไขอะไร เขาต้องรีบแล้ว
พอกลับมาจากจอร์แดน สิ่งที่โค้ชเช ต้องปรับแก้ให้นักกีฬาไทยมี 2 อย่าง 1) คือวิธีการฝึกซ้อม และ 2) คือทัศนคติของเด็กไทย
ข้อ 1 โค้ชเช เพิ่มการซ้อมเป็น 4 รอบต่อวัน และตัวเขาก็ลงไปซ้อมกับเด็กๆด้วย วิ่งก็วิ่งด้วยกัน เตะก็เตะด้วยกัน ตอนที่ซ้อม โค้ชเช จะจริงจังมาก เขาจะมาก่อนและกลับทีหลังทุกคน นอกจากนั้นในช่วงระหว่างการซ้อม เขาจะไม่พักดื่มน้ำนานๆ หรือ พักไปเข้าห้องน้ำ คือทุกอย่างต้องทำเสร็จก่อนจะมาเริ่มซ้อม คือเวลาซ้อมก็ต้องซ้อมจริงๆ ไม่ใช่ไขว้เขวไปทางอื่น จริงอยู่เขาไม่ได้บังคับให้เด็กทำตาม แต่เมื่อนักกีฬาเห็นแบบอย่างของความเป็นมืออาชีพจากโค้ช มันก็จะค่อยๆซึมซับกันไปเอง จนกลายเป็นวัฒนธรรมของผู้เล่นทีมชาติไปโดยปริยาย
และข้อ 2 คือ โค้ชเชมองว่าปัญหาของนักกีฬาไทย คือให้ความเคารพผู้ฝึกสอน และให้ความเคารพผู้อาวุโสน้อยเกินไป กล่าวคือในเกาหลี นักกีฬาจะเชื่อฟังคำสั่งของโค้ช ไม่มีใครทำตัวอินดี้ ทุกคนพร้อมทำงานหนักตามโปรแกรมที่ได้รับมอบหมาย แต่กับนักกีฬาไทยหลายคนไม่ฟังที่โค้ชบอก แถมยังไม่มีมารยาทกับผู้สูงอายุกว่าอีกด้วย คิดว่าใครๆก็เป็นเพื่อนเล่นไปหมด โค้ชเชมองว่า ศักยภาพฝีมือและพรสวรรค์ของนักกีฬาไทย จริงๆไม่ได้เป็นรองเลยแต่ทัศนคติเรื่องการซ้อมและการรับฟังโค้ชต่างหากที่เป็นจุดแตกต่าง ถ้าไทยปรับแก้ตรงนี้ได้วงการเทควันโด้ไทยน่าจะไปได้ไกลกว่านี้
ตลอด 5 เดือน คอร์สการซ้อมมหาโหดของโค้ชเชก็เริ่มต้นขึ้น ความเข้มงวดถึงขีดสุด ค่อยๆหล่อหลอมนักกีฬาไทยให้แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ แต่จะดีพอได้เหรียญเอเชียนเกมส์หรือเปล่า ทีมชาติไทยที่อันดับโลกของนักกีฬาเฉลี่ยอยู่ที่ 150 ของโลกเนี่ยนะ? ฝึกหนักแค่ไหนก็จะสูญเปล่าหรือไม่ เรื่องนี้ ต้องรอถึงวันแข่งจริง ถึงจะรู้คำตอบ
5 เดือนผ่านไป มาถึงการแข่งขันเอเชียนเกมส์ ที่ปูซาน เกาหลีใต้ สัญญาของโค้ชเชจะจบลงหลังทัวร์นาเมนต์นี้ เขาเองก็คิดเหมือนกันว่านี่อาจเป็นครั้งสุดท้าย ที่ได้ทำการสอนให้กับเด็กไทยแล้ว
"ผมบอกนักกีฬาว่าสู้อย่างเต็มที่ ให้คิดว่านี่คือการแข่งครั้งสุดท้ายในชีวิต แล้วผมก็เขาต่อไปอีกว่า นี่คงเป็นการคุมนักกีฬาครั้งสุดท้ายของผม ในฐานะโค้ชทีมชาติไทยเช่นกัน ดังนั้นเรามาพยายามอย่างเต็มที่ไปด้วยกันนะ"
การแข่งเอเชียนเกมส์ครั้งนี้ ไทย ส่งนักเทควันโด้มา 8 คนเท่าเดิม จำนวนเดียวกับการแข่งชิงแชมป์เอเชียเมื่อ 5 เดือนก่อน
ปรากฏว่าคราวนี้ นักกีฬาไทยทุกคน ไม่มีใครตกรอบแรกเลย ไม่เพียงแค่นั้นมีถึง 2 คนที่ผ่านเข้าถึงรอบชิงได้ นั่นคือ วิว-เยาวภา บุรพลชัย ในรุ่น 51 กิโลกรัม และ จิ๊บ-ชลนภัส เปรมแหวว ในรุ่น 55 กิโลกรัม เพียงแต่น่าเสียดายที่ไปแพ้เจ้าภาพเกาหลีใต้ ไทยจึงได้ไป 2 เหรียญเงิน
อย่าลืมว่าเป้าหมายของไทยตอนแรกคือ 1 เหรียญทองแดงเท่านั้น ดังนั้นการได้ 2 เหรียญเงินถือว่า เกินกว่าเป้าหมายที่ตั้งใจไว้เยอะมากแล้ว
จริงๆไม่ใช่แค่ ทางสมาคมที่รู้สึกขอบคุณโค้ชเช ที่ทำเหรียญให้กับทีมชาติไทย แต่ตัวนักกีฬาเองก็ขอบคุณที่โค้ชทำให้พวกเขาและเธอ ได้ก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเอง
ช่วงดึกคืนนั้น หลังจากได้เหรียญเอเชียนเกมส์ นักกีฬาทุกคนเอาเหล้าโซจู ไปมอบให้โค้ชเช เพื่อร่วมดื่มกันเป็นการขอบคุณและอำลา ทุกคนต่างก็เสียใจ เพราะคิดว่านี่คงเป็นทัวร์นาเมนต์สุดท้ายของโค้ชแล้ว สัญญาของโค้ชเช จะหมดลงในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
สิ่งที่โค้ชเชบอกกับทุกคนนั้น สั้นๆและเรียบง่าย "ไม่ว่าใครก็ตามที่จะมาเป็นโค้ช ขอให้พวกเธอตั้งใจซ้อมหนักเข้าไว้ และสุดท้ายเราจะไปถึงเหรียญทองแน่นอน"
อย่างไรก็ตาม โค้ชเชก็ไม่ได้ร่ำลากับนักกีฬาจริงๆ เพราะสมาคมเห็นความสำเร็จของทีมเทควันโด้ จึงต่อสัญญาโคชเชไปถึงโอลิมปิกเกมส์ 2004 ที่เอเธนส์
และพอไทยได้เหรียญโอลิมปิก คราวนี้ก็ไม่มีใครหยุดนักเทควันโด้ไทยได้อีก เราประสบความสำเร็จต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่หยุดยั้ง ได้เหรียญโอลิมปิกต่อเนื่องอย่างสม่ำเสมอ และโค้ชเชก็ได้รับการต่อสัญญาต่อไปเรื่อยๆ จนถึงปัจจุบัน โดยเขายอมรับว่า มีความฝันบางอย่างที่อยากไปให้ถึง
โค้ชเชกล่าวว่า "เป้าหมายสูงสุดในชีวิตของผมคือ พานักกีฬาไทยได้เหรียญทองโอลิมปิก เหรียญทองมันไม่ใช่แค่เรื่องทักษะ แต่มันมีเรื่องของดวง และสภาพแวดล้อมทุกอย่างมารวมกัน แต่ผมมั่นใจว่าจะต้องมีโอกาสสักครั้งที่จะไปถึง"
ดังนั้นกับคำถามแรกสุด ว่าโค้ชเช เข้ามาเปลี่ยนอะไรให้ทีมชาติไทยบ้าง?
- เขาเข้ามาเปลี่ยนแนวคิด ให้คนรู้จักเทควันโด้ดีขึ้น ให้รู้ว่าศาสตร์ของมัน กับกีฬาต่อสู้อื่นๆ มีความแตกต่างกัน
- เขาเข้ามาเปลี่ยนทัศนคติของนักกีฬาให้จริงจังกับการซ้อม และรู้จักเคารพเชื่อฟังโค้ช
- เขาวางเป้าหมายชัดเจน บอกไว้แต่แรกว่าสักวันไทยต้องไปถึงเหรียญทองโอลิมปิกได้ ในวันที่ทุกคนคิดว่ามันเป็นแค่ความฝัน
กับความฝันสุดท้ายที่คนไทยรอคอย คือเหรียญทองโอลิมปิกจากเทควันโด้ ในปีนี้ถ้าโอลิมปิกแข่งได้ เราอาจเห็นคนไทยได้ชูเหรียญทองที่โตเกียว
และ เชื่อไหม ว่าถ้าเราทำได้จริงๆ โค้ชเชคงรู้สึกภูมิใจว่าความพยายามของเขาทั้งหมด ที่เริ่มวาดภาพจากกระดาษที่ว่างเปล่าเมื่อ 19 ปีก่อน ในวันนี้ มันกลายเป็นรูปภาพที่สวยงาม เหมือนที่เขาวาดฝันไว้จริงๆ
#CoachChoi
- 67
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
