[เพจนี้... มีแต่เพลง] [ เรื่องเล่าชมรมวิทย์ l Valentine Special ] ตอนพิเศษ : วันวาเลนไทน์

สำรวจ
ลงทุน
คำถาม

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

เพจนี้... มีแต่เพลง

•

15 ก.พ. 2021 เวลา 00:30 • นิยาย เรื่องสั้น

[ เรื่องเล่าชมรมวิทย์ l Valentine Special ]

ตอนพิเศษ : วันวาเลนไทน์

EP.2 สิ่งสำคัญ

หลังจากเรียนออนไลน์เป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม โรคระบาดในพื้นที่ที่ฉันอยู่ซาลง แต่ตามข่าวหน้าจอทีวี ยังมีจำนวนคนติดโรคที่ว่านี้เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

แม้จะมีคำสั่งปลดล็อกให้ไปเรียนได้ตามปกติ แต่ก็ยังต้องคอยป้องกันและดูแลตัวเองดีๆ อยู่ดี

ทางโรงเรียนอัพเดตข้อมูลสำคัญหน้าเว็บไซต์ให้นักเรียนทุกคนใส่หน้ากากอนามัยและวัดไข้ก่อนเข้าบริเวณโรงเรียนทุกวัน

กระนั้นก็เถอะ ดูเหมือนฉันออกจะดีใจจนออกนอกหน้า ที่ได้กลับมาเรียนตามปกติอีกครั้ง แต่อีกใจหนึ่งยังระแวงไม่หาย เพราะจนตอนนี้ ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่าใครคือคนที่ใช้เบอร์แปลกๆ มาแกล้งได้ทุกวี่ทุกวัน

และเมื่อไม่นานมานี้... ฉันลองโทรกลับไปที่เบอร์แปลกๆ นั่น แต่ก็เหมือนว่าอีกฝ่ายมักจะปิดเครื่องหนีทุกครั้งที่ฉันพยายามโทรกลับไป

"โต๊ะ!"

ซายน์เรียกแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาฉัน หลังจากวัดไข้เสร็จ

"ซายน์!"

ฉันดีใจจนแทบจะโดดกอดเพื่อนสนิท แต่ถูกซายน์ห้ามไว้เสียก่อน เลยต้องถอยกลับมายืนหน้ามุ่ยตามระเบียบคนน่ารักชมรมวิทย์

"ระยะนี้พวกเราควรอยู่ในระยะห่างที่ปลอดภัยที่สุด"

"อื้อ"

ฉันพยักหน้าอย่างเซ็งๆ จากนั้นเราทั้งคู่ก็เดินคุยกันไปจนถึงตึกเรียนซึ่งเป็นอาคารด้านหลังติดกับประตูรั้วด้านหลัง

...

การกลับมาเรียนตามปกติ ฉันรู้ว่าอาจทำอะไรพิลึกๆ ให้หลายคนรู้สึกแปลกใจ

อย่างเช่น...

เด็กที่นั่งเรียนแถวหน้ามาตลอดอย่างฉัน กลับทำไม่รู้ไม่ชี้ มานั่งแถวหลัง เป็นเด็กหลังห้องไปซะงั้น

แต่ฉันมีเหตุผลที่ทำอย่างนี้นะ

นั่นก็เพราะ...

ฉันคิดไว้แล้ว ถ้านั่งแถวหลังสุด จะสามารถสอดส่ายสายตาจับพิรุธ หาคนร้ายตัวจริงได้

'อาร์ต' คือคนแรกที่ฉันลอบมองและแน่นอนว่าหัวหน้าชมรมศิลปะอย่างอาร์ต คือคนแรกที่ฉันตัดรายชื่อออกจากบัญชีดำ

เพราะอาร์ต ไม่มีตาไว้มองใครอีกแล้ว นอกจาก 'ซายน์' เพื่อนสนิทของฉันเอง

ทว่า เหมือนมีกำแพงกั้นระหว่างทั้งสองคน

โดยเฉพาะซายน์ มีกำแพงทั้งสูงทั้งหนากั้นหนึ่งชั้น หากอาร์ตทลายกำแพงนั้นเข้ามาได้ ก็จะเจอกระจกบางๆ อีกชั้นหนึ่งกั้นเอาไว้

และถ้าอาร์ตสามารถทำให้กระจกนั่นหายไปได้ จะเจอปราการด่านสุดท้ายที่หนาแน่นที่สุด ซึ่งก็คือปู่ของซายน์

แค่คิดฉันก็หลุดหัวเราะสียงดัง จนเอามือปิดปากแทบไม่ทัน ทุกสายตาหันมามองเป็นตาเดียว ฉันนั่งตัวลีบรีบยกหนังสือขึ้นปิดหน้าปิดตาแล้วแอบหัวเราะเบาๆ

ครั้นเจ้าของสายตาทั้งหลาย หันกลับไปสนใจข้อความบนกระดานไวท์บอร์ด ฉันค่อยๆ ลดหนังสือลง ลอบมองอาร์ตที่กำลังจดข้อความบนกระดานลงสมุด

ในขณะเดียวกัน ฉันหันไปมองซายน์ เพื่อนที่น่ารักของฉันไม่ได้มองกระดาน... แต่กำลังมองอย่างอื่นอยู่ จึงได้มองตามสายตาเพื่อนสนิทไป

อาร์ต ?

อาร์ตนะเหรอ ?

ซายน์กำลังมองอาร์ต!!!

แล้วฉันจะตกใจทำไมเนี่ย!

พออาร์ตเงยหน้าขึ้น เพื่อนฉันรีบก้มหน้าจดงานด้วยท่าทางลนๆ ทำเอาฉันอยากหัวเราะออกมาดังๆ แต่ก็เลือกถอนหายใจออกมาแทน

"เฮ้อ... สองคนนี้คิดว่าตัวเองเป็นซงจุงกิกับซองเฮเคียวหรือไง มองกันไปมาอยู่ได้"

ฉันบ่นเบาๆ แล้วเอนหลังกับพนักพิงของเก้าอี้ แหงนหน้ามองเพดานห้องเรียน แล้วยืดตัวนั่งหลังตรงมองผ่านทุกคนไปที่หน้าต่างห้องเรียน ตั้งใจมองฟ้าด้านนอก แต่กลับพบสายตาของบอส

'บอส'

ฉันยิ้มเจื่อนๆ ให้ จับปากกาขึ้นมาจดงานบนกระดาษไวท์บอร์ด

'บอส' เพื่อนสนิทเพียงหนึ่งเดียวของอาร์ต นายคนนี้ยังมีชื่ออยู่ในบัญชีดำของฉัน

ไม่รู้สองคนนี้เป็นเพื่อนกันได้อย่างไร เพราะช่างแตกต่างกันอย่างสุดขั้ว ห่าม ทะเล้น ทะลึ่งตึงตัง บอสมีครบทุกสิ่งที่ผู้หญิงควรหลีกลี้ให้ไกล

ขนาดถูกฉันจับได้ว่าแอบมอง บอสยังไม่หลบตา แต่กลายเป็นฉันเสียเองที่ต้องหลบตาบอส

โรงเรียนเปิดเรียนตามปกติมาได้หนึ่งสัปดาห์ จนเข้าสู่สัปดาห์ที่สอง แม้ว่าฉันจะชอบอ่าน The sherlock Holmes Handbook ที่ Ransom Riggs เขียนถึงเทคนิคและทริคต่างๆ ที่เชอร์ล็อก โฮมส์ ใช้

แต่เอาเข้าจริง มีเพียงอย่างเดียวที่ฉันได้จากหนังสือเล่มนั้นคือความกล้า... กล้าจะพุ่งชนความคลุมเครือต่างๆ เพื่อค้นหาความจริงให้กระจ่าง

ส่วนที่หวังว่าจะให้สืบเก่งๆ แบบตัวละครอย่างเชอร์ล็อก โฮมม์นะเหรอ ยังอีกไกล!

"อ๊ะ!"

ฉันตื่นจากห้วงความคิดขณะเดินมาเกือบถึงชมรมวิทย์ฯ กับซายน์ ฉันคิดได้ว่าลืมถือของบางอย่างมาด้วย

"ซายน์!"

"หืม"

"โต๊ะลืมของอะ"

"ของเหรอ ลืมอะไร ลืมไว้ที่ไหน ให้ซายน์ไปเป็นเพื่อนมั้ย"

"ไม่ต้องๆ โต๊ะแค่ลืมกล่องข้าวไว้ที่ห้องเรียน"

"กล่องข้าวเหรอ"

"อื้อ! ซายน์ไปที่ชมรมก่อนนะ เดี๋ยวโต๊ะกลับไปเอากล่องข้าวแล้วจะรีบตามไปที่ชมรม"

"อื้อ" ซายน์พยักหน้า

ฉันรีบผละจากซายน์ วิ่งมาที่อาคารเรียน วิ่งขึ้นบันไดไปที่ชั้น 4 โชคดีที่ห้องเรียนชั้นอยู่ติดกับบันได

ไม่อย่างนั้นฉันจะต้องหอบลิ้นห้อยไปไม่ถึงห้องเรียนแน่

ฉันรีบเข้าห้องเรียน ไปที่โต๊ะของตังเอง ยื่นมือเข้าไปในเก๊ะควานหากล่องข้าวของม๊า

"อยู่ไหนน้า... กล่องข้าวอยู่ไหนน้า..." ฉันบ่นงึมงำๆ อยู่คนเดียว "อ๊ะ เจอแล้ว!"

ฉันคว้ากล่องข้าวของม๊าออกมาจากเก๊ะ ทว่า ไม่ทันได้ออกจากห้อง ก็ได้ยินเสียงของอาร์ตกับบอสคุยกันอยู่ด้านนอก ฉันกำลังจะส่งเสียงทักทั้งคู่

แต่สิ่งที่ทั้งสองคนคุยกัน ทำให้ฉันต้องรีบหมอบกับพื้น แล้วค่อยๆ คลานไปที่ผนังห้องด้านที่อยู่ใกล้ประตูอีกด้านหนึ่ง เพื่อแอบฟังทั้งคู่คุยกัน

"ไอ้บอส! มรึง... มรึงทำกรูขำมาก เบอร์สาวมีไว้โทรไปจีบ ไม่ใช่มีไว้ให้ทำโรคจิตใส่"

"เออ กรูรู้ แต่คนนี้กรูเป็นอะไรไม่รู้แค่ได้ยินเสียงก็พูดอะไรไม่ออกแล้ว"

"ฮ่าๆๆ ไอ้บ้าเอ๊ย! แล้วสาวรู้มั้ยว่าเป็นมรึง"

"ไม่รู้ แต่..."

"แต่อะไร"

"แต่กรู... ดันเผลอเรียกชื่อโต๊ะแล้วก็บอกชอบโต๊ะไปแล้วนี่สิ"

"เวรกรรม บอส กรูละเชื่อมรึงเลย"

อาร์ตหัวเราะชอบใจ บอสได้แต่ส่งเสียงต่อว่าเพื่อน

ส่วนฉัน...

ฉันตกใจตาค้าง นั่งปิดปากเงียบ

บอส!

ที่แท้... โรคจิตที่โทรไปคือบอสเองเหรอ!

"โต๊ะ!"

อาร์ตเดินเข้ามาในห้องเป็นคนแรก และเห็นฉันนั่งหน้าซีดตกใจเป็นคนแรก ฉันได้สติ รีบโบกไม้โบกมือห้ามอาร์ตส่งเสียงเรียกบอส

แต่ไม่ทันเสียแล้ว...

เพราะอาร์ตหันไปเรียกบอสเรียบร้อยแล้ว

"ไอ้บอส... งานเข้า ซวยแล้วมรึง"

"อะไรซวย งานเข้าอะไรวะ"

บอสถามพร้อมกับก้าวเข้ามาในห้องเรียน

"ตะ... โต๊ะ!"

บอสหน้าซีด ถอยหลังกรูดชนถังขยะล้มก้นกระแทกพื้น

"ทะ ทำไมมาอยู่ตรงนี้!"

บอสถามฉันเสียงสั่น ฉันเลยถามกลับบ้าง

"นะ นายนั่นแหละ ทำไมมาอยู่ที่นี่!"

"ระ เรา... เชี้ยเอ๊ย!"

บอสอึกอักก่อนสบถ แล้วลุกขึ้นยืนเกาหัวแกรกๆ

"ฮ่าๆ กรรมจริงๆ มรึง กรูไปก่อนดีกว่า คุยกันดีๆ นะบอส โต๊ะ"

อาร์ตหัวเราะเสียงเจื่อน บอกฉันกับบอส ตัดช่องน้อยแต่พอตัว ชิ่งหนีเอาตัวรอดไปก่อน

"ตะ... โต๊ะ..."

"อะ... อะไร"

"เมื่อกี้ได้ยิน..."

"ทุกคำได้ยินเต็มสองหู"

ฉันตอบแล้วตวัดสายตามองคนที่ยืนหน้ามุ่ยหัวยุ่ง

เราสบตามองกันไปมาครู่หนึ่ง บอสถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนเดินมานั่งข้างฉัน

"ขอนั่งด้วยคนนะ"

"ไม่อนุญาต"

"ไม่ทันแล้ว นั่งแล้วเนี่ย"

บอสบอกเสียงน่าหมั่นไส้ จนฉันอดไม่ได้ มือไวดึงติ่งหูบอสมาบิดแรงๆ หนึ่งที

"โอ๊ยยย!"

บอสร้องเสียงหลง กระนั้นก็เถอะ ฉันไม่ปล่อยง่ายๆ หรอก

"อย่ามาร้อง ทีนายทำเป็นโรคจิตโทรแกล้งฉัน ฉันยังไม่ร้องเลย!"

"มันคนละเรื่องมั้ย!"

"มันเรื่องเดียวกัน!"

"มันคนละเรื่อง!"

"ไม่! มันเรื่องเดียวกัน!"

"ก็เราชอบโต๊ะนี่!!!"

บอสพูดสวนทันควัน ทำฉันอึ้งไปอีก 3 วินาที

"เราชอบโต๊ะจริงๆ ถ้าไม่ทำแบบนั้นก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว"

"ก็เลยโทรมาทำโรคจิตใส่อะนะ แบบนั้นอะนะวิธีบอกชอบผู้หญิงของนาย"

"อื้อ"

"งั้นนายเอาเบอร์ฉันมาจากไหน จำได้ว่าไม่เคยให้เบอร์มือถือนายเลยนี่นา"

บอสไม่ตอบ เอาแต่เงียบจนฉันอดกังวลใจไม่ได้

"นายเงียบไป เป็นอะไรหรือเปล่า"

ฉันถามบอส และเป็นอีกครั้งที่บอสกับฉันได้สบตากัน

"เรียนจบเทอมนี้... พ่อกับแม่อยากให้เราไปเรียนที่อเมริกาแบบพี่บิ๊ก"

"เรียนที่อเมริกา..."

"อือ"

คำตอบไม่คาดฝันของบอสทำเอาสมองฉันตื้อไปชั่วขณะ

"ไม่เร็วไปเหรอ"

"ไม่หรอก พี่บิ๊กก็ไปหลังจากเรียนจบมอต้นนี่ล่ะ"

"แต่นายไม่ใช่พี่ชายนี่"

บอสยิ้ม

"ไม่อยากให้เราไปเหรอ"

"ปะ ปะ เปล่า!"

"งั้นแสดงว่าอยากให้ไป"

"ปะ ปะ เปล่า ไม่ใช่ซักหน่อย!" ฉันปฏิเสธพัลวัน

"งั้นมันยังไงกันแน่"

"ฉัน... ฉันแค่รู้สึกว่านายเด็กเกินไป ที่จะไปอยู่ตัวคนเดียวในที่ไกลๆ อย่างนั้น"

"แต่ทุกคนที่บ้านไม่ได้คิดแบบโต๊ะนี่"

"อ้อ... อืม... เหรอ"

ฉันอึกๆ อักๆ แล้วเงียบไปดื้อๆ ครุ่นคิด เหมือนกำลังค้นหาคำตอบให้ตัวเอง ว่าจริงๆ แล้วที่รู้สึกใจหายชอบกลมันคืออะไร

อยากให้บอสไปเรียนที่อเมริกา?

หรือไม่อยากให้ไปกันแน่นะ?

หลังจากความลับสุดยอดของบอสแตกวันนั้น ฉันกับบอสดูเหมือนพูดคุยกันมากขึ้น ตัวติดกันมากขึ้นอีกด้วย

ทุกเช้าบอสจะรอที่หน้าโรงเรียน แล้วเข้าโรงเรียนพร้อมกัน ตอนเย็นบอสจะเดินไปส่งจนถึงบ้าน จนฉันเข้าบ้านแล้ว บอสถึงจะกลับไป

เกมโปลิศจับขโมยของฉันพังครืนไม่เป็นท่า เพราะขโมยอย่างบอสดันทำความลับแตกแบบไม่ได้ตั้งใจเสียก่อน

และตอนนี้... ดูเหมือนโปลิศที่เก่งแต่ปากอย่างฉันเหมือนจะรู้ใจตัวเองขึ้นมาบ้างแล้ว

...

เช้าวันเสาร์ เป็นครั้งแรกที่ฉันขอให้ม๊าสอนทำขนมง่ายๆ สักอย่าง โดยไม่บอกว่าอยากทำไปทำไม ม๊าสอนฉันทำช็อคบอลง่ายๆ ที่คนทำขนมไม่เป็นก็ทำได้

สำหรับม๊าการทำช็อคบอลมันง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก แต่สำหรับฉัน... บอกได้เลย ถ้าไม่มีม๊าอยู่ด้วย ครัวได้เละแน่ๆ

ฉันเดินไปเดินมาสำรวจผลงานของตัวแล้วอยากร้องไห้ ไหนม๊าบอกช็อคบอลทำไม่ยาก ทำไมฉันทำไม่ได้ ช็อคบอลของฉันเบี้ยวๆ บูดๆ ไม่น่าดูเหมือนของม๊าเลยสักนิด

"หนูจะทำให้เพื่อนใช่มั้ยลูก" ม๊ากระซิบถาม

ฉันมองม๊าแล้วพยักหน้า ความลับไม่มีในโลก ฉันปิดม๊าไม่ได้จริงๆ

"ใช่ค่ะม๊า หนูจะทำไปให้เพื่อนคนหนึ่ง"

"เพื่อนผู้ชายด้วยใช่มั้ยจ๊ะ"

"ม๊าาาา!!!"

"ชู่ว์ เบาๆ จ๊ะ เดี๋ยวป๊าได้ยิน ถ้ารู้ว่าหนูกำลังโตเป็นสาว ป๊าต้องอกแตกตาย และไว้หนวดขู่เด็กผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้หนูแน่นอนเลยจ้ะ"

ม๊าพูดพลางหยิบช็อคบอลฝีมือใส่เข้าไปในถุงพลาสติกลายการ์ตูนน่ารักก่อนเย็บปากถุงด้วยเม็กแล้วติดโบว์สีชมพูเล็กๆ

"เรียบร้อยจ้ะ พรุ่งนี้ก็เอาไปให้ว่าที่ลูกเขยใจกล้าของม๊าได้แล้วล่ะ"

"ม๊าาา!" ฉันขมวดคิ้วท้วงม๊า "แค่เพื่อนมั้ยคะ!"

"ชู่ว์ ไม่เสียงดังสิจ๊ะ"

ม๊าบอกแล้วพยักพเยิดไปทางป๊าที่นั่งอ่านหนังสืออยู่

"จริงด้วยค่ะ"

"เอาไปจ้ะ ความลับของเราสองคน อย่าให้ป๊ารู้เนอะ"

"แต่ถ้าป๊าเห็นก็ต้องสงสัยอยู่ดี"

"เดี๋ยวม๊าจัดการเอง โอเคมั้ย"

"โอเคค่ะ ขอบคุณค่ะม๊า"

ฉันรับถุงขนมจากม๊า แล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องเพื่อโทรหาใครบางคน

ระหว่างรอให้บอสรับสาย ฉันรื้อในเก๊ะโต๊ะทำการบ้าน หยิบกระดาษปอนด์มาตัดเป็นสี่เหลี่ยม บรรจงวาดลวดลายเถาวัลย์น่ารักๆ และเขียนข้อความบางอย่างที่จะเรียกรอยยิ้มลงไปที่กระดาษ

ครั้นเขียนเสร็จ...

บอสก็รับสายฉันพอดี...

(จบ)

🍃🌺.. สวัสดีค่ะทุกคน เรื่องสั้นพิเศษใส่ชิ้นใส่ผัก ใส่ทุกอย่างจบลงอย่างชนิดที่... คนอ่านต้อง " อ้าว เฮ้ยบน จบงี้เลย " 5555

🍃🌺.. มีเรื่องเล่าเล็กน้อยค่ะ ขณะแต่งเรื่องตอนที่ 2 จนเกือบจบ มีอุปสรรคคือ คิดตอนจบไม่ออกค่ะ แต่เพราะเพลงที่ร้องกับคู่หูและท่านเจ้าคุณตำหนักจันทร์เจ้าขา ฟังไปเรื่อยๆ ทำให้คิดตอนจบออกค่ะ

ซึ่งก็เหมือนกับทุกครั้งที่แต่งเรื่อง มักมีเพลงมาช่วยนำทาง ช่วยบิ้ว

อย่างก่อนหน้านั้น ที่แต่งเรื่องสั้น ก็ได้เพลง "กลางหัวใจ" ที่มัมน้อยและพี่เป็ด (แบบเป็ดๆ) ร้องมาช่วยบิ้ว

ต่อมาใน SS3 ก็ได้เพลง in need ที่โต๊ะร้องเองมาช่วยบิ้วความมันส์ในการแต่งค่ะ

ชีวิตจนถึงงานอดิเรก... เพลงนำทางจริงๆ ค่ะ

ในส่วนของตอนจบ ในมุมมองของบอส ที่คุณตอยจะโพสต์คืนนี้เวลาเดิม 19.30 น. ขอเลื่อนออกไปนะคะ คุณตอนโพสต์วันไหนเมื่อไหร่จะแจ้งให้ทราบอีกทีค่ะ

[ เรื่องเล่าชมรมวิทย์ l Valentine Special ]

ตอนพิเศษ : วันวาเลนไทน์

Ep.2 สิ่งสำคัญ

ติดตามได้ที่ลิ้งค์นี้ค่ะ

https://www.blockdit.com/insomnia21

[ เรื่องเล่าชมรมศิลป์ | New Year Special ]

ตอนพิเศษ : วันปีใหม่ (1) ของพี่บี