หยุดวาดรูปไปในตอนเพิ่งขึ้นม.ต้น เพราะตอนป.6 เกิดคำถามหนึ่งขึ้นมาในใจ และกลับมาวาดรูปอีกทีในตอนอายุ 28 ปี และเวลาผ่านมาเกือบ 9 ปีแล้วที่วาดรูป
คำถามในวัยป. 6 ที่ดันเกิดขึ้นมา ในตอนที่กำลังวาดรูปลอกเลียนแบบการ์ตูน เกมดังๆ ในสมัยนั้น
นอนวาดรูปสนุกทำเป็นช่องๆ ใส่ภาพใส่คำพูด จะทำหนังสือการ์ตูนของตัวเอง
วาดอยู่ดีๆ คำถามที่ถามว่ารูปแบบของตัวเองละ ก็ดังขึ้นมา
จำได้ในตอนนั้นชะงัดมือ หยุดวาด แล้วก็ลองวาดตัวการ์ตูนของตัวเองขึ้นมาบ้างสิ
วาดทั้งวันไม่ได้เลย รูปแบบของตัวเองหาไม่เจอ และก็วาดอยู่นาน จนขึ้นม.1 มีวาดบ้าง จนไม่วาดอีกเลย
วันเวลาผ่านไปในวัยใกล้ 28 ได้เริ่มแต่งนิยายแต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะตัวเองเขียนในแบบตัวเองไม่ได้
แต่ก็เพราะการแต่งนิยาย ทำให้ได้กลับมาวาดรูป
และสาเหตุก็คืออยากจะเป็นคนวาดปกให้ตัวเอง
ความรู้เกี่ยวกับการเรียนวาดรูปก็สุดที่ป. 6 ในคาบเรียนศิลปะ และก็คืนให้โรงเรียนไปเกือบหมดละ
ไม่รู้โครงสร้าง รู้ว่าแรเงาแบบนี้แต่ก็รู้แค่นั้น จำได้แม่สี แต่ผสมเป็นสีไรบ้างว้า จำไม่ได้แล้ว
ในตอนเวลานั้น สิ่งที่ทำได้ สิ่งที่คิดได้ เอาละ แรเงาไม่ได้ก็ช่างมัน ไม่รู้โครงสร้างมิติไรก็ช่างมัน สีผสมไม่ได้ก็ช่างมัน อะไรที่ได้ในตอนนี้ก็ทำไป ไม่รู้จะวาดรูปอะไรก็วาดไป
สองอย่างในความคิดความรู้สึกที่คิดออกมาได้ตามสัญชาตญาณ
“ วาดถมให้เต็ม ดูร่างกายวาดไป “
สองคำนี้ที่ผุดขึ้นมา
ถมแทนการแรเงาไม่เป็น ให้ร่างกายวาดไปแทนความคิดที่คิดไม่ออก
ทุกอย่างนั้นกว่าจะมาเจอรูปแบบตัวเอง
ถึงแม้จะยังไม่ถึงที่สุดในใจที่คิดไว้ แต่ทุกกระบวนการในการเดินทาง
มันสำคัญมากมาจนถึงในตอนนี้
นิยายที่เขียนไม่ได้ ตอนนี้เริ่มเขียนในรูปแบบตัวเองได้แล้ว
รูปวาดที่วาดไม่ได้ ตอนนี้เริ่มวาดในรูปแบบตัวเองได้แล้ว.
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
