ผมยอมรับว่าเป็นคนหนึ่งที่มีชีวิตอยู่ใน comfort zone มาโดยตลอด
อนุบาลถึงมัธยมปลายจบจากโรงเรียนในย่านบางนา เข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่ชลบุรี จากนั้นก็ทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนเรื่อยมา
บ่อยครั้งที่ผมเห็นบทความเกี่ยวกับการออกจาก comfort zone
โซนที่แทบจะทุกคนลงความเห็นว่าเป็น..กับดักในชีวิต
หลายคนเล่าถึงความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ที่ได้รับจากการออกจาก comfort zone
แต่น้อยคนนักที่จะเล่าให้ฟังถึงความล้มเหลวที่ได้รับจากการออกจาก comfort zone
ผมหาข้อมูลเรื่อยมา เฝ้าอ่านบทความเกี่ยวกับ comfort zone อยู่เสมอ ทั้งความเห็นจากคนไทย และต่างประเทศ
การที่ผมยังนอนหงายมองฟ้าครึ้มๆ อยู่ใน comfort zone ... มันเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรือ?
น่าเสียดายที่ผมจำชื่อผู้เขียน และแหล่งที่มาของบทความนี้ไม่ได้ บ่ายแก่ๆวันหนึ่งผมนั่งอ่านบทความเกี่ยวกับ comfort zone ในอินเตอร์เน็ต
ได้เจอเข้ากับบทความจากต่างประเทศบทความหนึ่ง ผู้เขียนบอกกับเราว่า ในมุมมองของเขา การออกจาก comfort zone นั้น ไม่ควรมองเฉพาะเจาะจงว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับหน้าที่การงานเท่านั้น อีกทั้งไม่จำเป็นต้องเริ่มต้นอย่างยิ่งใหญ่เหมือนใครๆก็ได้ มันไม่จำเป็นเลยที่คุณจะต้องเก็บเงินให้ได้สักก้อน ลาออกจากงานประจำ แล้วลงทุนในสิ่งที่คุณอยากจะทำ
การออกจาก comfort zone มันไม่ได้มีแบบแผนหรือขั้นตอนอะไรที่ชัดเจนแบบนั้น...น่าสนใจดีนะ
เริ่มจากง่ายๆ เท่าที่เราทำได้ และมีความสุขไปกับมัน คุณอาจลุกขึ้นมาลดน้ำหนักอย่างจริงจัง เข้านอนให้เร็วขึ้น เลิกบุหรี่ งดกาแฟนมดื่มเฉพาะกาแฟดำ สัญญากับตัวเองว่าต้องกลับไปทานมื้อค่ำกับแม่ให้ได้อย่างน้อยสัปดาห์ละสองครั้ง เพิ่มสีสันในชีวิตด้วยการเลี้ยงสัตว์ที่ชอบ หรือเริ่มเรียนภาษาที่สองอย่างจริงจัง ให้สมองได้เรียนรู้ ได้เริ่มทำสิ่งใหม่ๆ แค่นี้ก็นับว่าเป็นการออกจาก comfort zone แล้ว ในมุมมองของเขา
ผู้เขียนกล่าวว่ามันจะเป็นก้าวเล็กๆ ที่จะทำให้เราได้เริ่มต้นการออกจาก comfort zone การเปลี่ยนแปลงทีละน้อย จะทำให้เราเกิดความมั่นใจในตัวเอง เกิดความกล้าที่จะรับความเปลี่ยนแปลงซึ่งจะนำไปสู่การออกจาก comfort zone ต่อไปในอนาคต และอย่างน้อยที่สุด ถึงแม้ว่าในตอนจบคุณจะไม่ได้ออกจาก comfort zone แต่ความสุขใจ และทักษะต่างๆที่ได้จากการทำกิจกรรมใหม่ๆ ย่อมส่งผลดีกับตัวคุณแน่นอน
ก็คล้ายๆกับคำที่ว่า แค่ขยับ..ก็เท่ากับออกกำลังกาย หรือ แค่เปลี่ยนวิธีคิด...ชีวิตก็เปลี่ยน ทำนองนั้นล่ะมั้ง
ในวันนั้น วันที่ผมอ่านบทความนี้จบ ผมยังไม่มีแพลนที่จะลาออกจากความเป็นมนุษย์เงินเดือน แต่ผมเห็นด้วยกับมุมมองของเขา เลี้ยงสัตว์คงไม่ใช่ทางออก เพราะผมมีแมวห้าตัวเป็นเพื่อนอยู่แล้ว ลองมองให้กว้างขึ้น นอกจากแมว และการถ่ายภาพ ผมยังมีอีกอย่างหนึ่งที่ชอบทำ ตอนที่ผมยังเด็ก... ผมชอบปลูกต้นไม้
ผักสลัดน่าจะเป็นทางออกที่ดีสำหรับผม ได้ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำและใกล้เคียงกับการปลูกต้นไม้ พื้นที่ในบ้านของผมค่อนข้างจำกัด ดินไม่ดีและมีน้ำท่วมขัง ผมจึงเริ่มหาข้อมูลเกี่ยวกับการปลูกผักที่ใช้พื้นที่ไม่มาก ไม่ต้องปลูกลงดินและดูแลไม่ยากนัก ต้นปีที่ผ่านมาผมจึงได้เริ่มทำความรู้จักกับคำว่า Hydroponic
คุณเคยสงสัยเวลาไปเดิน supermarket แล้วเจอผักสดที่โคนต้นติดอยู่กับฟองน้ำและมีรากแทงทะลุฟองน้ำยาวๆมั้ย ? นั่นแหละคือผักที่ปลูกด้วยวิธี Hydroponic ทุกวันนี้ไม่เฉพาะผักสลัดเท่านั้น แต่ผักไทยต่างๆที่เราทานกันเป็นประจำทั้งผักกวางตุ้ง ผักคะน้า ผักบุ้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งผักคื่นฉ่าย ก็เริ่มที่จะปลูกด้วยวิธี Hydroponic ทดแทนการปลูกในดินด้วยเช่นกัน
ผมเริ่มจากการปลูกผักสลัดในกล่องโฟมและขวดน้ำดื่ม (ระบบน้ำนิ่ง) ดำลึกลงไปเรื่อยๆจนถึงขั้นซื้อแปลงปลูกขนาด 45 ช่อง (ระบบน้ำวน) มาตั้งปลูกผักที่ลานด้านหน้าบ้าน ขั้นต่อไปผมคิดไว้ว่าจะดำลึกลงไปอีกขั้น ผมจะลองสร้างแปลงปลูกด้วยตัวเอง จะสำเร็จมั้ยนะ?
เริ่มจากการปลูกผักทานเองในบ้าน ทั้งผักไทยและผักสลัด ช่วงที่แดดดี ผักสวยน่าทาน ก็ได้แบ่งบางส่วนฝากญาติ เพื่อนบ้าน และเพื่อนที่ทำงานด้วยเล็กๆน้อยๆ ถึงจะไม่ได้มากมาย แต่ก็รู้สึกดีที่ได้เป็นผู้ให้ บ้านของผมได้มีกิจกรรมเล็กๆทำร่วมกัน น้องสาวผมคอยเช็คระดับน้ำในแปลงปลูก ช่วงเย็นๆแม่ได้เดินเล่นตรวจดูความคืบหน้าของแปลงผัก ยายของผมได้พบปะ พูดคุย และแบ่งปันกับเพื่อนบ้าน เป็นความสุขเล็กๆที่ผมได้เห็นในแต่ละวัน
ในอนาคตข้างหน้า ผมตอบไม่ได้หรอกว่าจะออกจาก comfort zone หรือไม่ ตอบไม่ได้จริงๆว่าเมื่อไหร่จะบอกเลิกการเป็นมนุษย์เงินเดือน
ผมตอบได้เพียงแค่ว่าทุกวันนี้ผมมีความสุขดี ผมได้ออกจาก comfort zone มาแล้วนิดนึง ถึงจะไม่ใช่การออกจาก comfort zone ในเรื่องของหน้าที่การงาน แต่อย่างน้อยก็เป็นการออกจาก comfort zone ในเรื่องของความคิดและชีวิตประจำวัน ได้ออกแรงล้างแปลงผัก ตวงปุ๋ย รักษาระดับน้ำ และเฝ้ามองการเจริญเติบโตของผัก ได้เห็นความสุข ได้เห็นรอยยิ้มของผู้รับเมื่อเราเอาผักของเราไปฝาก
แค่นี้ก็สุขใจ
ก้าวแรกของผมเริ่มแล้วนะ..เล็กมาก..เป็นก้าวสั้นๆที่ไม่หวือหวา แต่ก็สนุกดี
ตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้างล่ะ..ได้เริ่มทำอะไรใหม่ๆบ้างหรือเปล่า..เล่าให้ฟังบ้างซิ
- 15
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
