จิ๋นซีฮ่องเต้...ตอนที่ ๑
ก่อนคริสตกาล ๒๖๐ ปี... ในวันนั้นยังไม่มีคำว่าประเทศเกิดขึ้นมา พื้นแผ่นดินที่เราเรียกว่าประเทศจีนทุกวันนี้ ถูกแบ่งออกเป็น ๗ แคว้นด้วยกัน...หนึ่งในแคว้นที่อุดมสมบูรณ์และทรงอิทธิพลคือ แคว้นจ้าว ซึ่งตั้งอยู่ตอนเหนือ...มีเมืองหลวงชื่อ หันตัง
แล้วก็เกิดสงคราม...แคว้นฉินยกทัพมารุกรานแคว้นจ้าว
อย่างที่ได้เกริ่นไปว่า แคว้นต่อแคว้นมักจะมีการส่งลูกหลานของตนไปเป็นตัวประกันในอีกแคว้นนึง เพื่อให้เกิดความอุ่นใจว่า ลูกหลานมึงอยู่บ้านกูนา อย่ามาวอแวเดี๋ยวมีหัวขาด
...แต่พอเอาเข้าจริงแล้ว ตัวประกันสำคัญแค่ไหนล่ะ...อย่างอ๋องแคว้นฉินนี่เค้ามีลูกยี่สิบกว่าคน หลานนับไม่ถ้วน...หลานปลายๆแถวคนนึงชื่อว่า อี้เหริน...ก็ถูกส่งมาเป็นตัวประกันในแคว้นจ้าว...
แล้วก็ไม่ได้ส่งมาแบบมีเกียรติยศเกียรติศักดิ์อะไรมากมาย...อี้เหรินที่ถูกส่งมาเกือบจะเรียกว่า มีความเป็นอยู่แบบอดมื้อกินมื้อก็ได้...แล้วยังงี้สำคัญมั้ยล่ะ
เพราะฉะนั้น เมื่ออ๋องแคว้นฉินเกิดเสี้ยนอยากทำสงคราม...ก็ยกทัพบุกแคว้นจ้าวทันที...หลานเหลินกูไม่สน เพราะมีเป็นกระตั้ก...เผลอๆอาจจะลืมไปแล้วด้วยว่ามีหลานคนนึงเป็นตัวประกันอยู่...
แล้วพอแคว้นจ้าวเริ่มเสียท่า โดนแคว้นฉินโจมตีถอยร่นมาเรื่อยๆจนแทบมาเคาะประตูเมืองหลวงอยู่แล้ว...อ๋องจ้าวก็นึกขึ้นได้...มีตัวประกันแคว้นฉินที่ชื่ออี้เหรินอยู่นี่หว่า...ไปลากมันมาประหารแก้กลุ้มซ้าบัดเดี๋ยวนี้
ดีว่ามีที่ปรึกษาคนนึง...ผิงหยวนจิน...ขอร้องไว้...ฆ่าอี้เหรินได้แค่สะใจพระเจ้าข้า แต่ยังไงพวกฉินแม่งก็ฉะเราแน่ เผลอๆไปฆ่าหลานมันจะยิ่งโดนเร็วขึ้น...
...เอ้า ไม่ฆ่าก็ไม่ฆ่า แล้วทำไงดีล่ะ...
...ไปหาพันธมิตรดีกว่าพระเจ้าข้า...เดี๋ยวข้าจะพาทีมไปขอร้องแคว้นฉู่ให้ส่งกำลังทหารมาช่วยเราเอง...
ผิงหยวนจินก็ยกขบวนรวมยี่สิบคน เดินทางลงใต้สู่แคว้นฉู่...
อ้อ ตรงนี้ขอแทรกเรื่องขำนิดนึง...คือสมัยนั้น พวกขุนนางเค้าจะมีทีมที่คอยช่วยงานต่างๆหลายด้าน มีทั้งด้านบู๊ ด้านบุ๋น ด้านหมอดู ด้านหาเงินหาทอง...ถ้าเป็นสมัยนี้เค้าเรียกทีมที่ปรึกษา
...แต่ในสมัยนั้น เค้ามีชื่อเรียกภาษาจีน ซึ่งถ้าแปลตรงตัวแปลว่า...นักเกาะกิน...โอย เค้าตั้งชื่อได้จริงใจมาก...
มาว่ากันต่อ...
อ๋องแคว้นฉู่ก็ให้การต้อนรับทีมขุนนางของแคว้นจ้าวเป็นอย่างดี...แต่อ๋องฉู่แม่งใส่เสื้อกั๊กตลอด ตอนกินข้าวพอผิงหยวนจินจะเอ่ยปากเรื่องสำคัญก็...อย่าเพิ่งเลยน่า กินข้าวกันให้อร่อยก่อน...
พองานเลี้ยงแม่งก็...เวลานี้ไม่เหมาะ ดูพวกอีหนูมันแด๊นซ์ให้มันส์ก่อน...คือไม่ให้โอกาสผิงหยวนจินได้เอ่ยปากเรื่องขอกำลังทหารซักที
...แต่แล้วในทีม “นักเกาะกิน” ของผิงหยวนจิน...ก็มีคนนึงเลี้ยงไม่เสียข้าวสุก...ชื่อ เหมาสุย
ที่จริงแล้ว เหมาสุยเพิ่งมาสมัครงานตอนที่จะเดินทางมาแคว้นฉู่นี่เอง...เรียกว่าเป็นมือใหม่มากๆ แถมระหว่างที่เดินทางกันมา ก็โดนพวกเก่าๆในทีมเยาะเย้ยถากถางว่าไม่เห็นมีฝีมืออะไรเลย...มึงร่วมทีมมายังไงวะ ไม่มีทางติดสิบเอ็ดตัวจริงแน่ สำรองก็อย่าหวัง...
ก็จริงอย่างที่โดนปรามาสไว้...เหมาสุยไม่ถูกเชิญในงานเลี้ยง แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้...ใช้วิธีดื้อด้านจนตัวเองเข้ามานั่งชูคออยู่ในงานใหญ่โตจนได้...
พนักงานจัดโต๊ะให้เหมาสุยนั่งติดกับผิงหยวนจิน เจ้านายตนเองที่นั่งโกรธหนวดกระดิกอยู่ คิดว่าไอ้เหมาแม่งไม่มีมรรยาทเลย ทำให้รัฐฉินเสียหน้า...รู้งี้ไม่เอาแม่งมาด้วยดีกว่า...
แต่เหมาสุยกลับคิดว่า...เรื่องคอขาดบาดตาย เสือกมานั่งเกรงอกเกรงใจไม่กล้าเอ่ยปากกันยังงี้...แคว้นจ้าวแม่งโดนพวกฉินตีตายกันพอดี
สายตาก็เลยสอดส่ายหาจังหวะตลอดเวลา...แล้วก็ถึงช่วงที่นางกำนัลมาเสิร์ฟเหล้าพอดี...
เหมาสุยแกล้งขัดขานางกำนัลจนหกล้มเกิดความวุ่นวาย...แล้วก็รีบกระโจนเข้าดึงกระบี่บนโต๊ะออกจากฝัก คมกระบี่พาดคออ๋องฉู่...
“กูขอทหารแคว้นฉู่ไปช่วยทำสงคราม มึงจะให้ไม่ให้”...เหมาสุยถามตรงทันที...
ผิงหยวนจินร้องห้ามเสียงหลง...”ไอ้เหมาอย่าวู่วาม”...ในใจก็คิดว่าตายห่านแล้ว ไอ้เหมาแม่งผิดคิวซะขนาดนี้...
แต่เหมาสุยเริ่มแล้วต้องไปให้สุด...”ท่านอ๋อง ถ้าท่านไม่ให้กำลังทหาร...เราก็มาตายพร้อมกันเถอะ”...
สุดท้ายกลายเป็นว่า วิธีโคตรวู่วามของเหมาสุยกลับได้ผล...แคว้นฉู่ยอมส่งกำลังทหารมาช่วยแคว้นจ้าว ส่งผลให้ฉินตีจ้าวไม่สำเร็จ ต้องถอยกลับไป...
พวกแคว้นจ้าวก็เฮสิฮะ...แล้วคนที่ได้หน้าก็กลายเป็นผิงหยวนจิน จนมีตัวตั้งตัวตีที่จัดงานเลี้ยงฉลองให้กับท่านผิงผู้หน้าบาน ก็คือมหาเศรษฐีเบอร์หนึ่งของแคว้นจ้าว...หลี่ปู้เว่ย
หลี่ปู้เว่ยร่ำรวยจากสัมปทานของรัฐ ทั้งรถไฟความเร็วสูงเชื่อมสามสนามบิน...เอ้อ โทดๆๆๆๆ จำผิดไปฮะ...
เฮียหลี่รวยจากอะไรอย่าไปรู้มันเลย เอาเป็นว่ารวยและใช้เงินเป็น...เรามาดูว่าคน “ใช้เงินเป็น” เค้าใช้กันยังไง...
- 18
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
