ประโยคที่ว่า
"ตั้งใจเรียนเน้อ โตขึ้นจะได้เป็นเจ้าคนนายคน"
เป็นประโยคหนึ่งที่ญาติผู้ใหญ่มักใช้อวยพรในวันสำคัญหรือเทศกาลต่างๆซึ่งเป็นประโยคที่เต็มไปด้วยความรักและหวังดี
แต่ส่วนตัวมองว่า
เป็นประโยคที่ไม่ค่อยสร้างสรรค์เอาซะเลย
ถึงรู้ว่าผู้พูดเจตนาดี
แต่ด้วยผลของมันเป็นอาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เด็กโตขึ้นมายืนเหนือคนอื่นเพื่อคอยกดคนอื่นให้อยู่ข้างล่างหรือหากรุนแรงกว่านั้นก็อาจะก็ก่อให้เกิดพฤติกรรม "มองเหยียด"
จะดีกว่าไหม ถ้าคนไทย วัฒนธรรมไทย
เปลี่ยนมาอวยพรด้วยคำว่า
"โตขึ้นเป็นนักบินเน้อ"
"โตขึ้นเป็นนักบินอวกาศเน้อ"
"โตขึ้นเป็น พยาบาล วิศวกร เป็นเถ้าแก่"
เพื่อเป็นทางเลือกให้เด็กมีความมุ่งมั่นในสิ่งที่เป็นนามธรรม และสามารถมองเห็นตัวอย่างได้
อย่างน้อยที่สุดเขาจะมีเป้าหมายที่ค่อนข้างชัดเจนกว่าการบอกว่าเป็น เจ้าคนนายคน
ซึ่งบ่งบอกไม่ได้เลยว่าตำแหน่งหรืออาชีพอะไร
และเมื่อเป้าหมายไม่ชัดเจน
"จึงไม่มีส่วนช่วยในการสร้างเป้าหมายให้เด็ก"
ปัญหาหนึ่งที่เจอและได้เรียนรู้ด้วยตัวเองคือ
เด็กเรียนจบมาทำงาน "เพื่อเงิน"
ในงานที่ตัวเองก็ไม่ได้ชอบซักเท่าไหร่
แต่ประสบความสำเร็จตรงที่ตอนนี้ได้เป็น
เจ้าคนนายคน
แล้วยังไงต่อ
ก็ต้องคิดใหม่อีกว่าชีวิตนี้ต้องการอะไร
ระยะเวลาแห่งการปลูกฝังเด็กด้วยประโยคนี้
กินเวลาเป็นสิบปี ซึ่งกว่าที่เด็กจะรู้ว่าจริงๆแล้ว
เค้าต้องการอะไรอายุก็อยู่ราวๆ 20-30 ปี
จะดีกว่าไหม
ที่โน้มน้าวเด็กให้มีเป้าหมายชีวิตตั้งแต่อายุน้อยๆ
โดยคำแนะนำจากผู้มีประสบการณ์ชีวิตอย่างผู้ใหญ่
การสอนให้คิดให้วิเคราะห์
ดีกว่าสอนให้ทำตาม
การคิดคือการใช้พลังสมอง
การทำตามคือการใช้เพียงร่างกาย
และสิ่งที่ทำให้มนุษย์ต่างจากหุ่นยนต์คือ
"ความคิด"
ความคิดซึ่งจะทำให้แตกต่างจากคนที่ต้องคอยป้อนคำสั่งว่าต้องทำอย่างนั้นอย่างนี้นะถึงจะดี
ถึงจะสำเร็จ
เมื่อตัวเราเองยังมองไม่ครบทุกด้านเลย
เราจะกล้ารับประกันอยู่ไหมว่า
สิ่งที่เราคิดและทำมันดีที่สุดแล้ว
การทำผิดพลาดนั่นแหละคือ
การเรียนรู้ที่ให้บทเรียนได้มากกว่า
และมันคือหนทางที่ชี้นำไปสู่การเริ่มวิเคราะห์
- 40
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
