เช้าวันนี้รถไฟฟ้าก็แน่นเช่นเคย ผมเลือกที่จะยืนใกล้ประตูรถไฟฟ้าเหมือนกับทุกครั้ง เพราะไม่อยากจะต้องฝ่าคนจำนวนมากตอนออกจากรถไฟฟ้า
ผมสอดส่ายสายตามองดูผู้คนรอบตัวเบียดเสียดกันไปมา เช็คเฟสบุ๊ค ฟังเพลง พิมพ์ข้อความ เล่นเกม เป็นภาพที่เราจะได้เห็นจนชินตา
ผมหยุดสายตาที่ผู้หญิงคนหนึ่ง เธอดูป่วย ปากซีด หน้าไม่มีสีเลือด ดูจากชุดแต่งกายแล้วน่าจะทำงานธนาคารหรืออะไรทำนองนั้น
ชัดเจนว่าอีกไม่นานเธอคงจะทนไม่ไหว น่าจะเป็นลมล้มพับลงไปแน่ๆ
ประตูเปิดออก ถึงสถานีที่ผมต้องลงพอดี เหลือบตามอง เห็นผู้หญิงคนนั้นประคองตัวเดินออกจากรถไฟฟ้า เธอเดินโงนเงนไปเกาะที่ราวบันไดเพื่อพยุงตัว ยืนอยู่ได้ไม่นานเธอก็ทรุดตัวนั่งลงบนพื้นสถานี
บ่อยครั้งที่เราจะได้พบคนเป็นลมบนรถไฟฟ้า บ่อยครั้งที่เราจะได้พบคนที่ต้องการความช่วยเหลือ คำถามคือ มีกี่ครั้งที่มีคนยื่นมือเข้าให้ความช่วยเหลือ มีกี่ครั้งที่เราเป็นผู้ยื่นมือให้ความช่วยเหลือกับคนที่กำลังลำบาก
หลายคนเหลือบตามองดูเธอแล้วเดินผ่านไป ไม่ใช่เรื่องของเรา เราไม่รู้จักเค้า ให้เจ้าหน้าที่ของสถานีรถไฟฟ้าเป็นผู้ช่วยเหลือล่ะกัน ทุกคนล้วนมีเหตุผลอยู่ในใจ
แต่วันนี้ผมจะไม่มองแล้วเดินผ่านเธอไป
ผมเดินเข้าไปหาเธอ ถามเธอเบาๆว่าต้องการความช่วยเหลือหรือไม่?
“ไหวมั้ยครับ เป็นอะไรรึเปล่า”
เธอเงยหน้า ตอบผมเบาๆว่า “ไม่เป็นไรค่ะ แค่เหมือนจะเป็นลม”
ไม่ใช่แค่เหมือนจะเป็นลมหรอก เธอกำลังจะเป็นลมเลยล่ะ
ผมพยุงเธอมานั่งพักที่ม้านั่งบนชานชาลา เอายาดมที่ผมพกติดตัวอยู่เสมอให้เธอดม ช่วยเธอเท่าที่ผมจะทำได้ ห้านาทีต่อมาเหมือนเธอจะดีขึ้น ยังมีอาการมึนงงเล็กน้อยแต่พยุงตัวได้แล้ว ผมพยุงเธอมาที่ด้านล่างของสถานี ติดต่อแม่บ้านของสถานีรถไฟฟ้า เพื่อให้เธอได้นอนพักสักครู่ในห้องพยาบาล “พี่ค่ะ ยาดมของพี่คะ” ผมไม่คิดจะเอายาดมคืน “น้องเอาไว้เลยครับ” ผมเดินเลี่ยงออกมา เพื่อให้เธอได้พักผ่อน
เช้าวันนี้คล้ายกันกับเช้าวันหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ผ่านมาเกือบห้าปีแล้วแต่ผมยังจะเช้าวันนั้นได้อย่างชัดเจน
ผมตื่นแต่เช้า เพื่อไปเตรียมอุปกรณ์ต่างๆในออฟฟิศให้ทันก่อนที่จะออกงาน วันนี้ต้องเดินทางไปทำงานที่ต่างจังหวัด ผมนัดกับทีมงานไว้ว่า หกโมงเช้าล้อหมุน
ผมต้องถึงออฟฟิศประมาณตีห้า เพื่อให้เตรียมของทุกอย่างได้เสร็จเรียบร้อย ถ้าเวลาเหลือจะได้ตรวจทาน ไม่อยากให้มีของตกหล่น
ซอยเข้าออฟฟิศอยู่อีกไม่ไกล ซึ่งตอนนั้นเองผมจึงสังเกตุเห็นอะไรบางอย่าง
ผู้หญิงคนหนึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้นถนน เธอสวมเสื้อยืดสีขาว กางเกงขาสั้นสีฟ้า และย้อมผมสีทอง
ศรีษะบริเวณท้ายทอยมีรอยแผล เธอนอนจมกองเลือด ใกล้กันมีมอเตอร์ไซค์ล้มคว่ำอยู่ ริมฟุตบาทมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งกอดเข่า ก้มหน้าร้องไห้
ผมทำอะไรไม่ถูก เป็นความรู้สึกปนกันระหว่างความตกใจกลัว และความสับสน ผมไม่รู้ว่าควรจะต้องหยุดรถหรือไม่ หรือควรขับผ่านไปไม่ต้องสนใจ
ณ เวลานั้นผมไม่รู้แล้วว่าอะไรถูกหรือผิด แต่เท้าผมยังเหยียบคันเร่งอยู่ ไม่แม้แต่จะลดความเร็วลง
หากย้อนเวลากลับไปวันนั้นได้ ผมจะหยุดรถ
ผมปล่อยให้ผู้หญิงผมสีทองคนนั้นนอนบนพื้นถนนต่อไป แล้วเลี้ยวเข้าออฟฟิศ
ตีห้าสิบนาทีผมดับเครื่องยนต์ นั่งตั้งสติในรถสักครู่ ก่อนเข้าไปเตรียมงาน เช้านั้นมือของผมเย็นเฉียบ อาจเพราะเพิ่งจะผ่านเรื่องน่าตกใจไปหมาดๆ
ผมคิดว่าเธอน่าจะเสียชีวิตแล้ว เธอไม่เคลื่อนไหว ไม่ร้องขอความช่วยเหลือ ไม่มีสัญญาณบ่งบอกใดๆว่าเธอยังมีชีวิต
ได้แต่หวังว่าคงมีคนโทรเรียกรถพยาบาลแล้ว ทุกอย่างคงจะเรียบร้อยดี ผมปิดประตูรถแล้วเดินเข้าออฟฟิศ
ทีมงานบางคนมาสาย กว่าพวกเราจะได้ออกจากออฟฟิศก็หกโมงครึ่งแล้ว
เช้าวันนั้นรถติดมาก สาเหตุที่รถติดเพราะมีการกั้นพื้นที่และมีคนมุงดูสิ่งที่เกิดขึ้น
รถพยาบาลและรถตำรวจจอดอยู่ในพื้นที่ ผมไม่เห็นผู้ชายคนนั้นแล้ว แต่ผมเห็นผู้หญิงผมสีทองคนนั้น เจ้าหน้าที่กู้ชีพกำลังห่อร่างของเธอด้วยผ้าสีขาว
เธอเสียชีวิตแล้ว
ผมเฝ้าถามตัวเองว่าวันนั้นผมทำสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่ ทบทวนเหตุการณ์ พยายามคิดว่าผู้หญิงคนนั้นเสียชีวิตทันทีในที่เกิดเหตุ
หรือความเป็นจริงคือผมหลอกตัวเอง จริงๆแล้วเธอยังไม่เสียชีวิต
ถ้าผมหยุดรถเพื่อเข้าให้การช่วยเหลือและเรียกรถพยาบาล เช้าวันนี้ผมจะไม่ต้องเห็นผ้าห่อศพสีขาว เช้าวันนี้เธอจะยังรอดชีวิตหรือเปล่า?
ผมเฝ้าถามตัวเองทุกวัน ตั้งแต่วันนั้นจนถึงเช้าวันนี้
ไม่มีคำตอบใดๆ สำหรับคำถามนี้ เช้าวันนั้นไม่ว่าจะอย่างไร ผมก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีก
ได้แต่เฝ้าบอกตัวเองว่าหากผมได้เจอกับเหตุการณ์แบบนี้อีก ถ้าผมได้เจอคนที่ต้องการความช่วยเหลือ
ผมจะช่วย เท่าที่ผมจะทำได้
"What" and "If" are two words as non-threatening as words can be. But put them together side-by-side and they have the power to haunt you for the rest of your life - Letters to Juliet : 2010
ถ้าวันนั้นเรา....แล้วล่ะก็ มันคงจะไม่เป็นแบบนี้ เป็นเหตุการณ์ที่ทุกคนคงต้องเคยผ่านในชีวิต
ผมคิดว่าสิ่งที่ดีทีสุดเมื่อเราเจอเหตุการณ์แบบนี้คือเชื่อในหัวใจของเรา
ถ้าใจเราบอกว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง เป็นสิ่งที่ควรจะทำ ขอให้เราทำลงไปเลย
อย่าปล่อยผ่านไป อย่าให้เหตุการณ์นั้นต้องฝังอยู่ในใจของคุณ
คุณเป็นอย่างไรบ้างล่ะ? สบายดีมั้ย? มีเรื่องราวอะไรที่ยังค้างอยู่ในใจ เล่าให้ผมฟังได้นะ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
