“ เฮ้ย..สรุปว่าเย็นนี้เลยนะ มึงเอาด้วยรึป่าว ? ” เสียงของเฟิร์น เพื่อนตัวแสบของผม ถามมาจากด้านหลัง
“ เออ ก็บอกแล้วไงว่ากูเอาด้วย... สรุปว่ากูเฝ้าที่บันไดกลางนะ ” ผมตอบเบาๆ
“ ตามนั้นเว้ย..เย็นนี้เจอกัน ห้าโมงนะ รอให้ห้องโล่งก่อน ” เฟิร์น สาวมั่นสุดห้าวย้ำแผนของเรา
คุณได้เจอเพื่อนสมัยเรียนมัธยมครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ?
ว่ากันว่าเราจะได้เจอเพื่อนพร้อมหน้าพร้อมตากัน ก็แค่ในงานแต่งงาน งานบวช และงานศพเท่านั้น
ผมในวัยสามสิบสองปี นั่งอยู่ในงานแต่งงานของเพื่อนสมัยมัธยมคนหนึ่ง
ปอนด์ หนุ่มร่างใหญ่กำลังยิ้มร่าอยู่บนเวที มองเจ้าสาวตาหวานเยิ้มจนน่าหมั่นไส้ ..ยิ้มหวานเชียวนะมึง
“ แม่งทั้งงานนี่มันจะอร่อยแค่ข้าวเกรียบนี่รึไงว่ะ ” อั้ม เปรยขึ้นมา พร้อมกับหยิบข้าวเกรียบเข้าปาก ตั้งแต่จบมัธยมมา น้ำหนักมันไม่เคยลดลงเลย อั้มเป็นเพื่อนที่กินเก่งที่สุดเท่าที่ผมเคยรู้จัก
“ มึงอย่าพูดแบบนั้นซิว่ะ เจ้าของงานเค้าจะเสียใจนะมึง ถ้าได้ยิน ” ผมตอบ พร้อมกับยักไหล่ให้กอล์ฟ เพื่อนที่สนิทที่สุดของผมสมัยเรียนมัธยม
“ ก็มันไม่อร่อยจริงๆนี่หว่า.. เดี๋ยวกูจะรอดูเมนูปลา ว่าจะได้เรื่องมั้ย ” อั้ม พูดพร้อมกับลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปเข้าห้องน้ำ
ผมกวาดสายตามองเพื่อนทุกคนในโต๊ะ ทุกคนเปลี่ยนไปบ้าง อาจเป็นเพราะหน้าที่การงาน ภาระครอบครัว หรือปัจจัยอื่นๆ
เฟิร์น สาวห้าวของเราเปลี่ยนเป็นคุณแม่คนสวย ซึ่งกำลังนั่งคุยอย่างสนุกสนานกับเพื่อนๆ โดยมีลูกสาวของเธอนั่งอยู่บนตัก
ผมพบว่ามีสิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา นั่นคือ รอยยิ้ม เวลาที่เราหัวเราะไปด้วยกัน มันยังเป็นรอยยิ้มเดียวกันกับสมัยมัธยม
สมัยเรียนมัธยม ผมเป็นเด็กนิสัยไม่ดี
ผมจำได้ว่าเช้าวันนั้นเป็นวันที่อากาศดี ผมอยู่ชั้นมัธยมปีที่ห้า นั่งเบื่อๆอยู่ด้านหน้าตึกเรียน
เฟิร์นเดินเข้ามาหาผมเงียบๆ “ เฮ้ย มึง... กูว่าจะขโมยข้อสอบชีวะ ว่ะ ”
“ กูกับไอ้เบียร์จะเข้าไปเอาในห้องพักครู ตอนเลิกเรียน โต๊ะอาจารย์ไม่ได้ล็อกหรอก พวกกูดูมาแล้ว ”
“ ขาดคนดูต้นทางอีกสองคนว่ะ... มึงเอาด้วยกันป่ะ ? ” เฟิร์นยิ้มหวานให้ผม
“ เออ กี่โมง มึงบอกกูแล้วกัน ” ผมยิ้มหวานตอบกลับไป
ทุกอย่างเป็นไปตามแผน ห้าโมงเย็นผมยืนดูต้นทางที่บันไดกลาง อู๋ดูต้นทางที่บันไดริม ปอนด์ยืนคุมด้านหน้าห้องพักอาจารย์ ไม่มีวี่แววของอาจารย์สอนวิชาชีววิทยา และครูสายวิทย์คนอื่นๆ
ไม่นานเกินรอ เฟิร์น ปอนด์ เบียร์ อู๋ และผม ก็มีข้อสอบปลายภาควิชาชีววิทยา พร้อมคำเฉลยอยู่ในมือ
ข้อสอบหลุดแบบนี้ กลิ่นของมันช่างหอมหวาน ไม่นานนักข้อสอบพร้อมเฉลยนี้ก็กระจายไปสู่มือของเพื่อนๆในชั้นเรียน
80% ของทุกคนในชั้นเรียน มีเฉลยข้อสอบอยู่ในมือ รวมถึงเพื่อนซี้ของผมทุกคน ซึ่งรวมไปถึงเพื่อนที่สนิทที่สุดของผม...ไอ้กอล์ฟ
ตรงกันข้ามกับผมแทบจะทุกเรื่อง กอล์ฟ เป็นผู้ชายตี๋ ขาว สูง หลงใหลในการเล่นฟุตบอล และที่สำคัญคือเป็นคนซื่อสัตย์
มีเพียงเรื่องฟุตบอล และการ์ตูนรายสัปดาห์เท่านั้นที่เราเข้ากันได้ นอกนั้นแทบจะตรงกันข้ามกันทุกเรื่อง
“ สอบปลายภาคมันยากนะมึง.. มึงจำคำตอบเข้าไปหน่อยก็ดี ” ผมบอกกับกอล์ฟ
“ มึง กาข้อสอบให้ถูกสักครึ่งหนึ่งก็พอ ถ้ามึงไม่สบายใจอ่ะนะ เอาแค่ให้ผ่าน ”
“ ยกเว้นไอ้กลุ่มเด็กเรียน ทุกคนแม่งก็ท่องคำตอบเข้าไปอยู่แล้ว ไม่เป็นไรหรอก มึงเชื่อกู ” ผมกล่าวสรุป
ข้อสอบปลายภาคชีววิทยา จำนวน 80 ข้อ ผมใช้เวลาทำไม่ถึงยี่สิบนาที
ผมแกล้งทำผิดไปประมาณยี่สิบข้อ ไม่อยากให้มีพิรุธ เพราะได้คะแนนสูงจนเกินไป
สีหน้าของทุกคนในห้องแสดงให้เห็นเลยว่าการขโมยข้อสอบของเราในครั้งนี้ประสบความสำเร็จเป็นอย่างดี
กอล์ฟลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินผ่านผมไป ตรงไปหาอาจารย์คุมสอบ
“ ผมละอายใจครับอาจารย์ มีคนขโมยข้อสอบวิชานี้ครับ ” กอล์ฟ พูดพร้อมกับสะอื้นในลำคอ
นาทีนั้น ผมจำได้ว่า หัวมันโล่งไปหมด ไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้จะจบลงแบบไหน เชิญผู้ปกครอง โดนทัณฑ์บน หรือถึงขึ้นต้องเชิญออกจากโรงเรียน
อาจารย์คุมสอบ สั่งให้ทุกคนหยุดทำข้อสอบทันที ทุกคนนั่งนิ่ง เงียบกริบ ได้ยินแค่เสียงสะอื้นของกอล์ฟเท่านั้น
บ่ายวันนั้นทุกคนโดนเรียกเข้าห้องเย็น ทีละคน.. อาจารย์ใหญ่ และอาจารย์ผู้สอนวิชาชีววิทยาเป็นคนสอบสวนหาผู้กระทำผิด... หาหัวขโมย.. หาคนขโมยข้อสอบ
ผมได้แต่ยืนกรานหนักแน่นว่าไม่ได้ขโมยข้อสอบ และไม่รู้ด้วยว่าใครเป็นคนทำ ไม่ว่าอาจารย์ใหญ่จะถามซ้ำอีกกี่ครั้ง ผมก็ยืนยันคำตอบเดิม
หลังเลิกเรียนวันนั้นผมรีบกลับบ้านทันที ไม่แม้แต่จะมองหน้ากอล์ฟ หรือเพื่อนคนอื่นๆในชั้นเรียน
ผมเฝ้าคิดวนเวียนอยู่แค่ว่า จะมีเพื่อนคนไหนในชั้นเรียนที่แฉพวกเรา จะมีเพื่อนคนไหนในกลุ่มที่ยอมรับสารภาพ ไม่อยากจะคิดถึงวันพรุ่งนี้ว่าจะโดนอะไรบ้าง
เช้าวันรุ่งขึ้น อาจารย์ใหญ่เข้ามาในห้องเรียนและแจ้งว่ามีการขโมยข้อสอบปลายภาค วิชาชีววิทยา อย่างแน่นอน
เพราะคะแนนของทุกคนในห้องไม่มีคนใดต่ำกว่าครึ่งหนึ่งเลย รวมไปถึงคำสารภาพของกอล์ฟที่บอกว่ามีการขโมยข้อสอบเกิดขึ้น
แต่ไม่สามารถหาตัวคนที่ขโมยข้อสอบได้ เพราะไม่มีคนรับผิด และทุกคนไม่ยอมบอกว่าใครเป็นคนขโมยข้อสอบ
ทางโรงเรียนจึงตัดสินใจลงโทษทุกคนโดยให้ทำการสอบใหม่ แต่ลดคะแนนเต็มลงให้เหลือเพียงครึ่งเดียว จากคะแนนเต็ม 100 คะแนนให้เหลือคะแนนเต็มแค่ 50 คะแนน ซึ่งต่อให้ทำข้อสอบได้ผ่านเกณฑ์ ก็จะได้เพียงแค่เกรด 1 เท่านั้น
ผมจำความรู้สึกวันนั้นได้ดี มันเป็นความโล่งอก ปนกับ ความรู้สึกผิด
ทุกคนในชั้นเรียนรู้ดีว่าพวกเราทั้งห้าคน เป็นคนขโมยข้อสอบ
เพื่อนๆในชั้นเรียนที่มีเฉลยข้อสอบในมือ รู้ดีว่าได้โพยนั้นมาอย่างไร แต่เลือกที่จะไม่บอกอาจารย์ และยอมโดนลงโทษไปพร้อมกับเรา
เพื่อนๆในชั้นเรียนที่เรียนเก่ง และปฎิเสธไม่เอาเฉลยข้อสอบ รู้ดีว่าพวกเราเป็นคนทำ แต่ก็ยอมปิดปากเงียบ และยอมโดนลงโทษให้เหลือเกรด 1 เท่ากันกับพวกเรา
กอล์ฟ รู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น และเลือกทำในสิ่งที่ถูกต้อง
กอล์ฟเลือกที่จะซื่อสัตย์กับตัวเองโดยบอกกับอาจารย์เรื่องการทุจริตข้อสอบ แต่ปิดปากสนิทเมื่ออาจารย์ถามถึงโจรขโมยข้อสอบ
ผมรู้ดีว่าเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องที่เพื่อนๆทุกคนช่วยกันปกปิดความผิด แต่ผมเข้าใจดีว่า เพื่อนๆทุกคนต้องการที่จะช่วยพวกผม
ในวันนั้น ผมเพิ่งจะได้รู้จักกับคำว่ามิตรภาพระหว่างเพื่อน
ผมเคยอ่านเจอบทความหนึ่ง ผู้เขียนได้กล่าวไว้ว่า กลุ่มเพื่อนที่เราสนิทใจที่จะคุยด้วยมากที่สุด คือ เพื่อนสมัยมัธยม
เพื่อนสมัยประถมนั้นเด็กเกินไป ตอนนั้นเราอาจจะยังอายุน้อยเกินไปที่จะสร้างมิตรภาพกับเพื่อนๆในวัยประถม
เพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยนั้นโตเกินไป เราโตแล้ว มีกำแพงกั้น และทุกคนต่างมีระยะส่วนตัว ซึ่งความเป็นเพื่อนนั้นอาจจะไม่สนิทใจเท่ากับเพื่อนมัธยม
เพื่อนในที่ทำงานนั้นหาได้ยาก เรื่องของผลประโยชน์ ตำแหน่งงาน ทัศนคติส่วนตัวต่างๆ ล้วนทำให้เราคบเพื่อนในที่ทำงานได้อย่างผิวเผิน
เพื่อนที่เราคบได้อย่างสนิทใจ ไม่ว่าหน้าที่การงาน นามสกุล หรือเงินในบัญชีจะต่างกันแค่ไหน เพื่อนที่เราสามารถคุยและหัวเราะด้วยกันได้เสมอ นั่นคือ เพื่อนสมัยมัธยม
“ เฮ้ย โต๊ะไอ้จอยแม่งไม่แดกข้าวเกรียบว่ะ มัวแต่ถ่ายเซลฟี่ ” อั้ม พูดพลางวางจานใส่ข้าวเกรียบลงบนโต๊ะ
“ มึงแน่ใจนะ.. ถามรึยัง อยู่ดีๆ มึงยกมาได้ไงว่ะ ” กอล์ฟ ถามขึ้นมาเบาๆ
อั้ม หยิบข้าวเกรียบเข้าปาก “ เออน่า.. มันเซลฟี่กันอยู่ มันไม่แดกกันหรอก โต๊ะนั้นนะ เชื่อกูดิ ”
พวกเราหัวเราะลั่น พร้อมกับหยิบข้าวเกรียบเข้าปาก...จริงของไอ้อั้ม ข้าวเกรียบ นี่มันอร่อยที่สุดในงานจริงๆนั่นแหละ
แล้วคุณล่ะ เคยขโมยข้อสอบเหมือนผมรึป่าว ?
หรือว่าเคยทำวีรกรรมอะไรกับเพื่อนๆสมัยมัธยมบ้าง เล่าให้ผมฟังบ้างซิ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
