“ต ะ ก อ น”
ไฟทุกดวงถูกปิด
ผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่าภายในห้องมืดสนิท ฉันลืมตาพลิกตัวซ้ายขวาด้วยอาการนอนไม่หลับ แล้วระเบียงไร้รั้วกั้นของห้องนอนก็เป็นทางออกที่ฉันเลือก
...
แหงนหน้ามองฟ้ากรุงเทพฯ ที่แสงไฟสว่างแรงกลบแสงดาว ฉันรู้สึกถึงความเดียวดายที่ผสมปนอยู่ในอากาศของคืนนี้
'อยากกดโทรศัพท์หาใครสักคน แต่มารยาททำให้รู้ว่าไม่ควร'
ไม้ขีดไฟถูกจุดลนปลายมวนบุหรี่ที่คาบด้วยริมฝีปาก ฉันสูดควันแรกอัดเข้าปอดเต็มแรงแล้วพ่นออก ก่อนตามด้วยการถอดถอนลมหายใจหนักหน่วง
'ตอนนี้คุณอยู่ไหน จะยังคงรับรู้ถึงฉันได้หรือไม่'
'ตอนนี้เขาเป็นอย่างไร จะคิดถึงฉันบ้างไหม'
บุหรี่ถูกลมหายใจเผาไปกว่าครึ่งมวน ฉันแหงนมองฟ้ามืดดำอีกครั้งด้วยความรู้สึกกระจัดกระจายไม่เป็นชิ้นเป็นอันที่สมบูรณ์
ความคิดถึงที่ล้นแล้วหาทางระบายออกไม่ได้ทำให้ฉันอยู่ในภาวะเสมือนคนบ้า
คนรักตายไปนานแล้ว อย่างไรเขาคงไม่ฟื้นขึ้นมาดูใจ
ผู้ชายอีกคนที่เพิ่งเข้ามามีอิทธิพลต่อความรู้สึกก็เป็นพ่อพวงมาลัยมากธุระที่ไม่สามารถทักท้วงใด ๆ ได้
ฉันจุดบุหรี่มวนที่สองทันทีที่ดับมวนแรก พร้อมบอกตัวเองว่าจะไม่สูบเกินมวนที่สาม ความจริง... ฉันละจากบุหรี่มาร่วมปีแล้ว แต่วันสบาย ๆ ที่หนักในความรู้สึกแบบนี้ บุหรี่เหมือนจะเป็นเพื่อนแก้เหงาที่ดีที่สุดสำหรับคนที่ไม่รู้จะคุยกับใครอย่างฉัน
"เป็นเพราะมันยังไม่เข้ามาอยู่ในชีวิตมึงเต็มร้อย มึงถึงได้ร่านทุรนตะเกียกตะกายหามันขนาดนี้" พี่ที่ฉันรักด่ากรอกมาทางโทรศัพท์ด้วยใจความลักษณะนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกครั้งที่ฉันเอ่ยถึงพ่อพวงมาลัยที่ฉันโหยหา
"ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนที่ไม่แม้แต่จะทำอะไรให้ ทำไมถึงทำให้บ้าได้มากมายขนาดนี้" ฉันพูดตอบอย่างสำนึกถึงเหตุการณ์ของตัวเองเป็นอย่างดี
ความคิดถึงในลมหายใจถูกปล่อยทิ้งไร้ความหมาย ล่องลอยไปกับควันเทาเบาจาง
'เขาคงไม่ใส่ใจจะรับรู้ แม้ว่าฉันจะพยายาม'
แล้ว
ภาพของคนรักที่จากไปก็ลอยสลับชัดขึ้นในความคิดอีกครั้ง และไม่ว่าจะกี่ครั้งที่คิดถึง ไม่ว่าจะผ่านมานานแล้วเท่าไหร่ ภาพระลึกนั้นก็ยังบาดใจ
'คิดถึงเหลือเกิน' อยากให้เขารู้แค่ไหน ต่อให้ทำอย่างไรคงไม่มีทางอีกต่อไป
ฉันคู้เข่ากอดตัวอิงกำแพงริมระเบียง ความร้อนผ่าวก่อเกาะที่ขอบตา ความสะกดกลั้นกลายเป็นสะอื้นไห้ น้ำตาทะลักทะลาย ตัวโยน... ในสภาพนั้นนับชั่วโมง
...
ในห้อง
บุหรี่มวนที่สามถูกจุดขึ้น พร้อมกับเบียร์ขวดเขียวเย็นจัดถูกหยิบออกจากตู้เย็น ฉันยกกระดกดื่มทีเดียวเกือบหมดขวด ก่อนจะหยิบยานอนหลับสองเม็ดโยนใส่เข้าปาก กลืนมันลงคอด้วยเบียร์อึกสุดท้าย พ่นถอนลมหายใจไปกับควันเทาจนหมดดับ
'มึงน่ะมันคนสับสน' อีกคำที่โดนตราหน้าจากพี่ที่รักแวบขึ้นในสำนึก แต่ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกอื่นใด
น้ำตาเกรอะกรังเต็มใบหน้า รู้สึกช้ำที่ดวงตา แต่ไม่ได้ช้ำมากไปกว่าที่หัวใจ
แอลกอฮอล์เสริมยานอนหลับให้ออกฤทธิ์เร็วขึ้นในนาที ความง่วงเริ่มเข้าแทนที่ความฟุ้งซ่าน
...
ใกล้เช้าแล้ว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
