“อีกา กากี กาลกิณี วิโยคปักษา”
เปลือกตาหนักด้วยอายแชโดว์ มาสคาร่า และอายไลน์เนอร์ ที่ถูกพอกแต่งมาตั้งแต่เช้ายันมืด ทำให้ยากต่อการลืมตาที่อยู่ภายใต้ความเหนื่อยล้า
...
เสียงบางเสียงแว่วมาเหมือนล่องลอยจากที่ไหนสักแห่งแสนไกล
“อีกาฬ อีดำ มึงมันตัวซวย เกิดมาเป็นตัวซวย มึงจะไปไหนก็ไป!!”
เสียงนั้นดังซ้ำซ้อนไปมาคล้ายกับฝันร้ายอันสับสน อลหม่าน อื้ออึง หนักอึ้ง และหาทางออกให้พ้นจากตาข่ายอันยุ่งเหยิงนี้ไม่ได้
“มึงมันทั้งดำทั้งขี้เหร่ ไปไกล ๆ ไป๊ ขวางหูขวางตากู” แล้วเธอก็นึกได้ว่ามันคือเสียงมารดาขู่ตะคอกซ้ำเสมอเป็นนิจ และมากขึ้นทวีคูณเมื่อเมามาย
เมามาย...เหมือนเธอตอนนี้
ภาพภายใต้กรอบดวงตาที่เปิดเปลือกขึ้นมองเพดานห้องเหมือนบิดเบี้ยวโคลงเคลง แม้ว่าหลังจะพิงติดกับเบาะของโซฟา แต่กาฬรู้สึกว่าไม่สามารถทรงตัวได้
...
“มึงร้องเหรอ มึงร้องเหรอ” เสียงผู้เป็นแม่ตวาดแข่งกับเสียงไม้เรียวที่ฟาดกระทบลงผิวเนื้อบริเวณต้นขา ดังสลับกับเสียงร้องไห้ของกาฬที่ไม่อาจเข้าใจว่าทำไมถึงต้องถูกตี เธอฟังตั้งแต่ยังไม่รู้ความจนเข้าใจในทุกถ้อยความกระจ่างแจ้ง
“เพราะมึงคนเดียว มันถึงทิ้งกู เพราะมึงอีดำ!!”
กาฬเข้าใจว่าความดำทำให้เกิดความซวย และเป็นความซวยที่เกิดจากเธออันส่งผลไปสู่มารดาที่ถูกกล่าวหาว่าเล่นชู้
นับจากที่เธอเกิด นานนับจากที่จำความได้ ลูกชู้ที่ไม่เคยได้รับการตรวจดีเอ็นเออย่างวิวัฒนาการสมัยใหม่ที่มีไว้ให้พิสูจน์ ดำรงชีวิตอยู่กับความรักที่มีแต่การถูกทุบตี ด่าทอ กล่าวโทษ จากผู้เป็นแม่
วันคืนแห่งความชินชาผ่านไป ชีวิตหล่อเลี้ยงขึ้นมาอย่างไร้วิญญาณ ไม่เคยรู้สึกได้ว่าเป็นที่ต้องการของใคร ไม่เคยสัมผัสได้ถึงการมีค่าแห่งตัวตน ตราบกระทั่งวันที่คนรักของเธอปรากฏตัวขึ้นในชีวิต
คนรักของกาฬบอกว่าเธอสวย คนรักว่าเธอดี เธอมีคุณค่าในตัวเอง และเขามองเห็น เขาแนะนำและเป็นกำลังใจสนับสนุนให้เธอลองเปลี่ยนตัวเอง
ด้วยความรักที่มีแค่เขาเท่านั้นที่เห็นค่า กาฬพยายามเปลี่ยนตัวเองอย่างเขาหวัง เธอแต่งตัว ปรับปรุงบุคลิกภาพ จากคนที่เงียบงัน หมกตัว ค่อยกลายเป็นผู้หญิงที่เปล่งแสงสว่างในตัวเองทีละน้อย เธอทำได้จริง ๆ กาฬกลายร่างจาก “อีดำ” ที่ไร้ค่า เป็นหญิงสาวที่มีแต่ความสะโอดสะอง เข้ม คม สวยสะคราญ แล้วความรู้สึกถึงเลือดเนื้อก็คืบคลานด้วยสายตาชื่นชม เริ่มจากคนรักของเธอ และกระจายไปที่คนอื่น กาฬนึกขอบคุณคนรัก
จากโลกที่ไม่เคยมีสิ่งใด ไม่มีอะไรให้สัมผัสได้ถึงความมีชีวิต ไม่เคยสัมผัสได้แม้สักครั้งถึงความงดงามของความรัก ไม่เคยมีสักอ้อมกอดที่อบอุ่น เมื่อมีหนึ่งมือยื่นมาให้ก็ดีใจจนคิดว่ามันคือทั้งหมดของทุกอย่างในโลกนี้
แต่แล้วกาฬก็พบว่าเธอไม่ใช่ทุกอย่างในโลกของเขา เธอเป็นเพียงหนึ่งในแบบเรียนที่ให้เขาได้ทดลองทฤษฎีการเข้าหาผู้หญิงแบบเธอ และเขาก็ศึกษามันจนครบถ้วนกระบวนความแล้ว ได้วิธีการอันเป็นสูตรสำเร็จแล้ว ได้ใจเธอแล้ว ได้ตัวเธอด้วย
“คุณมันน่าเบื่อ ขนาดผมพยายามจับคุณมาแต่งหน้า แต่งตัวให้น่าสนใจแล้ว ก็ยังน่าเบื่อ!!”
รักแรกจบแค่นั้น โลกทั้งใบของกาฬถล่มลง คำบ่งชี้สาเหตุของเขาผู้ซึ่งเป็นชีวิตทำให้เธอเจ็บปวด กาฬพยายามร้องขอ อ้อนวอน และพร่ำบ่นถึงวันเก่าที่เขาแสดงว่ารัก เขาโต้ตอบด้วยให้เธอรู้ว่า เขาก็รัก แต่รักผู้หญิงอื่นอยู่ตอนนี้
“น่ารำคาญ ไม่เห็นหรือไงว่ากูมีแฟนใหม่แล้ว ออกไปจากชีวิตกูเสียที อีดำ!!” เขาตวาดตะคอกด้วยคำไม่แตกต่างจากที่แม่ของเธอด่าทอ
กาฬกลับมาเป็น “อีดำ” ที่ “ขวางหูขวางตา” คนที่เธอรักอีกครั้ง แต่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกถึงการสูญเสีย ความรักที่เคยได้รับมา ความอบอุ่นที่เคยได้สัมผัส หายไปหมดสิ้น
ทั้งที่เขาเคยบอกว่าเธอสวย เขาเคยว่าเธอดี เขาเคยพร่ำว่าต้องการเธอ กาฬสะสมความเชื่อที่มีต่อเขา และวันที่เธอเชื่ออย่างหมดใจ เขากลับไม่อยากให้เธออยู่ เขาทำให้เธอรู้สึกนึกถึงแม่ ทั้งสองทำกับเธอเหมือนกัน ต่างกันเพียงแค่ว่าเขาเคยต้องการเธอ ส่วนแม่ไม่เคยต้องการเธอเลย แต่ในเมื่อมันเป็นคำที่เกิดจากความรู้สึกไม่ต้องการเหมือนกัน สุดท้ายจึงไม่มีอะไรที่ต่างกัน
ก่อนหน้าเธอมีเพียงคำถามว่า ทำไมความรักของแม่ที่ให้เธอจึงไม่เหมือนกับแม่ของคนอื่นที่ให้แก่ลูกของเขา แต่หลังจากคนรักของเธอเดินจากไป คำถามมากมายก็เกิดขึ้นอย่างไม่เคยพบคำตอบ ทำไมเธอถึงต้องถูกรังเกียจ ทำไมเธอถึงไม่เป็นที่ต้องการของใครเลยสักคน ทำไมคนรักของเธอถึงไม่รัก
กาฬจมตัวเองดิ่งลึกลงไปในโลกที่แหลกสลาย เธอกลับกลายจากคนที่ไร้ความหวัง เป็นคนที่สิ้นหวัง
แล้ว...
ใครบางคนก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับการโอบอุ้มครั้งใหม่ ความรักของกาฬที่หายไปเขาตามหามันกลับมาให้ เธอได้เรียนรู้จากเขาว่าความสวยงามไม่จีรัง สิ่งที่จะอยู่ติดตัวเธอไปเช่นจริตของหญิงต่างหากจะทำให้เธออยู่รอด และเป็นที่ต้องการ
ใครบางคนดูแลเธออย่างดี พะเน้าพะนอเธอทุกเมื่อเชื่อวันไม่มีหน่าย เขาให้ความเป็นเพื่อน เป็นมิ่งมิตรที่แสนวิเศษ ที่สำคัญ เขาสร้างคุณค่าในแบบฉบับใหม่ให้กับเธอ
กาฬอยากตอบแทนที่ใครบางคนนี้ชุบชีวิตให้เธอเกิดใหม่อีกครั้ง ซึ่งเขาก็ยินดีโดยระบุสิ่งตอบแทนง่าย ๆ เพียงอย่างเดียวที่ต้องการคือ ตัวของเธอ ไม่ยากนักที่กาฬจะยินดีให้ เมื่อเขาทำให้เธอมั่นใจ เมื่อเขานั้นช่างแสนดี
กาฬกลายเป็นหญิงสาวโดดเด่นขึ้นมาได้ในที่สุด คราวนี้เธอมีทั้งจริต และรูปโฉม เป็นที่ต้องตาต้องใจ ใครต่อใครมากหน้าหลายตาเดินทางก้าวเข้ามาเพื่อผูกมิตรกับกาฬ ความเดียวดายกำลังค่อยเลือนจางไปจากโลก ใครก็บอกเธอว่ารัก ใครก็อยากได้มีเธออยู่ใกล้ สีสันแห่งโลกใบใหม่สดใสรอการก้าวเข้าไปเริงร่าย กาฬไม่รอช้า เธอเดินหน้า และพร้อมพิสูจน์
“รักฉันหรือ ดีจัง รักฉันใช่ไหม เข้ามาสิ”
เวลานั้นใครบางคนของเธอถูกหลงลืมทิ้งไว้ที่โลกเก่าที่สร้างความรู้สึกวูบวาบได้ไม่เท่า เร่งเร้าได้ไม่ถึงใจ
คนนั้นก็รักฉัน คนนี้ก็รักฉัน คนโน้นโน่นก็ใช่ อ้อมกอดจากคนที่ต้องการฉันมันอุ่นอย่างนี้เอง
ชีวิตของเธอหมุนไปอย่างรายล้อมด้วยการ เยินยอ ป้อนคำ ให้กาฬรู้สึกว่าสำคัญ ให้เธอตระหนักถึงความเป็นที่ต้องการ คุณค่าของเธอเกิดแล้ว ตัวตนของเธอโดดเด่นแล้ว “อีดำ” ไม่มีอีกต่อไป จะมีคือ “กาฬ” ผู้หญิงที่ใครต่อใครชมว่า “สวยคมเข้ม” และ “น่ารัก แสนดี”
แต่มิ่งมิตรทั้งหลายนอกจากผู้ชายก็หามีผู้หญิงอื่นสักคนไม่ ขึ้นชื่อว่าเพศเดียวกันยังคงล้วนต่างมองเธอด้วยสายตาเกลียดชังไม่แตกต่างไปจากแม่ สายตาแห่งความรังเกียจดูแคลนที่เธอเคยแสนจะชินชา เป็นเพียงเรื่องปกติธรรมดาไม่มีอะไรใหม่ ผู้หญิงจะเกลียดช่างปะไร ในเมื่อผู้ชายมากมายยังรุมรัก
กาฬเปี่ยมไปด้วยจริตชั้นดี เธอมีวิธีที่จะทำให้คนใกล้ เธอรู้วิธีที่จะทำให้คนรัก โลกของกาฬหมุนเร็วขึ้น เร่งขึ้น และแรงขึ้น ผู้ชายมากหน้าหลายตา ผลัดกันคว้าเธอชื่นชม
“อีร่าน มึงจะนอนกับใครทำไมไม่ดู นี่มันผัวกู มึงมาแย่งทำไม!!”
(ก็ใครที่เข้ามา ถามไปไม่เห็นมีบอก มีรับสักคนว่ามีเมีย)
“เธอมันหน้าด้าน ใครก็รู้ว่าเธอมันฟรีเซ็กส์!!”
(แล้วเวลาคุณมีเซ็กส์ คุณรับเงินหรือยังไง?)
“ชั้นต่ำ สวยตายล่ะ ดูยังไงก็โสเภณีดี ๆ นี่เอง”
(ดอกไม้เมื่อวานเลนไทน์ที่คุณได้ไปนั่นมาจากเงินของคนที่คุณเพิ่งว่าเป็นโสเภณีนะ)
‘แม่ถูกความตายพรากไปแล้ว คำก่นด่าที่สั่งสมตั้งแต่ยังเยาว์วัยก็สูญสลายตายไปพร้อมกับแม่ ส่วนผู้หญิงอื่นอยากว่าอย่างไรก็ว่าไป เดี๋ยวอานุภาพคำสาปแช่งก็วกกลับเข้าตัว ผู้ชายของพวกหล่อนจะทนอาการร้องแลกแหกกระเฌอได้ยังไง แล้วผู้หญิงพวกนี้ก็จะตาย ตายเพราะผัวหนี!!’
“จริตมีทำไมไม่หัด วิธีมีทำไมไม่รู้จักใช้ พวกหล่อนนี่ไงที่น่าสงสารในเวลานี้ ไม่ใช่ฉัน!!” กาฬเชิดหน้าอย่างทะนง
กาฬเดินทางเรื่อยไป แต่ยิ่งนานวันเธอกลับพบว่าเส้นทางเดินนั้นมันคล้ายเขาวงกตที่มีแต่ความแห้งแล้ง ความรักความอบอุ่นจากอ้อมกอด มันจบลงที่การสวมสอดบดเบียด แล้วเพียงไม่นานพวกเขาที่เข้ามาจะจากไป กลางทะเลทรายน้ำรักจากใครต่อใครใช้หล่อเลี้ยงแก้กระหายไม่ได้ หากเธอยังไม่คิดจะยอมแพ้ ในเมื่อความสวยยังมีให้ใช้ จริตยังเปี่ยมให้น่าหลงใหล
รู้ตัวอีกทีกาฬก็พบตัวเองนั่งคู้เข่ากอดขาอยู่ที่มุมของห้องมืดที่ไม่มีใคร กับยากล่อมประสาทที่ต้องใช้เพื่อให้หลับตาลงได้ในแต่ละคืน
“รักฉันเถอะนะ รักฉันที กอดฉันหน่อยเถอะ ให้ความอบอุ่นฉันได้ไหม” คำวิงวอนเกิดวนซ้ำย้ำ ใครก็ได้สักคนที่รักฉัน ใครก็ได้สักคนที่จะทำให้ฉันอุ่น
...
“ฉันอยากเป็นที่รัก ใครก็ได้รักฉันหน่อย ฉันอยากเป็นที่รัก ใครก็ได้กอดฉันที ฉันอยากเป็นที่รัก ใครก็ได้อยู่กับฉัน แล้วอยู่ไปอย่างนั้น ไม่จากไป”
ประโยคเสียงที่ดังจากหัวใจเธอกึกก้องอยู่ข้างใน มากขึ้น มากขึ้น ราวกับจะระเบิดในไม่ช้า กาฬโงนเงนลุกจากโซฟา แต่ละก้าวเป๋ไปมาจนไม่น่าจะเรียกว่าเดิน เธอล้มแล้วคลาน กวาดมือหาที่จับเกาะเพื่อพยุงตัวเองขึ้น เดินโซซัดโซเซได้อีกไม่กี่ก้าวแล้วล้มลงอีก ก่อนจะใช้สองมือท้าวกับพื้นเพื่อขยับยันตัวให้ยืนขึ้น กว่าจะไปถึงตู้เย็นที่ห่างไปจากก้าวเดินปกติแค่ไม่กี่สิบก้าวได้ เธอยืนแล้วเดินแล้วล้มแล้วยืนแล้วเดินอยู่อย่างนั้น ก้าวสุดท้ายพากาฬล้มลงอยู่หน้าตู้เย็น แรงที่เหมือนหมดหายไปจากตัวทำให้เธอแค่เหยียดยื่นมือออกไปเกาะขอบประตูตู้แล้วเปิดออก กระเถิบตัวเข้าไปอีกคืบเพื่อคว้ากระป๋องเบียร์แต่มือจับได้แค่ตะแกรงชั้นวาง เธอพยายามขยับตัวเข้าไปอีกแต่แรงดึงส่งผลมากว่าแรงขยับ ตะแกรงชั้นวางในตู้เย็นเลื่อนออกพร้อมกับเบียร์หลายกระป๋องที่แช่อยู่หล่นลงมา เธอไม่สนใจอะไรมากไปกว่า หยิบขึ้นมาหนึ่งกระป๋องแล้วเปิดดื่มรวดเดียวหมด
แล้วกาฬก็ได้ยินเสียงกังวาลขึ้นในโสตประสาทอีกครั้ง
“ผิวคุณเนียนดีจัง”
“สะโพกคุณสวยอย่างนี้เอง”
“ทำไมถึงน่ากินไปทั้งตัวอย่างนี้ล่ะกาฬ”
“คุณเก่งที่สุดเลยรู้ไหม”
กาฬเงยหน้า ใช้สองตาที่หนักปรือมองหาขวดยากล่อมประสาทจากชั้นวางที่ประตูตู้เย็น หากตอนนี้มันเหลือเพียงขวดยานอนหลับที่มีเม็ดยาอยู่ครึ่งขวด เมื่อได้มันมาอยู่ในมือ เธอเปิดขวดหยิบเม็ดยาใส่ปากก่อนจะเปิดเบียร์อีกกระป๋องกระดกล้างรสขมฝาด
กี่คืนแล้วที่ต้องทนกับเวลา กี่วันแล้วที่เธอพบว่านอนไม่ได้...ไม่ได้แม้สักวินาทีเดียว
“ไอ้เหี้ย!! ทำไมมึงถึงทิ้งกู!” เธอตะโกนกรีดร้องแล้วปาดน้ำตา
“ทำไมพวกมึงถึงทิ้งกู ไหนว่ารักกูไง” กาฬหยิบเม็ดยาจากขวดแก้วสีชาใส่เข้าปากอีกเม็ด แล้วกลืนน้ำสีทองอำพันตาม เพื่อที่จะกินอีกเม็ด สลับกับเบียร์เรื่อยไป เม็ดแล้วเม็ดเล่า...ครั้งแล้วครั้งเล่า
“กูจะนอน กูจะต้องนอน พรุ่งนี้กูจะต้องสวยกว่าเก่า แล้วพวกมึงรอดู พรุ่งนี้พวกมึงต้องกลับมาหากู” เธอพร่ำแล้วปาดน้ำตาที่เกรอะกรังเลอะเครื่องสำอางอยู่อย่างนั้น
และเสียงสะอื้นของกาฬก็ค่อย ๆ แผ่วเบาลงไป โดยที่ยานอนหลับเม็ดสุดท้ายยังถูกกำไว้อยู่ในมือ...
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
