คุณจะยังรักผมอยู่ไหม ? ถ้าขนาดไอ้นั้นเล็กแค่ 2 นิ้ว !!
ย้อนกลับไปในวัยเด็กตัวผมที่ยังไม่ประสีประสาไม่เคยรับรู้มาก่อนเลยว่าเรื่องของ “ขนาด” นั้นมีความสำคัญแค่ไหน
จนกระทั่งเมื่อก้าวเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นเริ่มเข้าเรียนชั้นมัธยมผมถึงสังเกตเห็นว่าขนาดไอ้นั้นของตัวเองกับเพื่อนมีความแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด
โดยเฉพาะตอนที่ยื่นออกมาให้ทุกคนเห็น แทบไม่มีมือไหนเลยจะกำไอ้นั้นของผมไม่มิด ขนาดมือของผู้หญิงที่ตัวเล็กที่สุดในห้องยังกำมันได้แบบสบาย ๆ
เลิกล้อเรื่องไอ้นั้นเล็กซะที จะร้องไห้แล้วนะ
ด้วยเหตุนั้นข่าวลือเรื่องขนาดของผมจึงแพร่สะพัดลามกระจายไปทั่วทุกชั้นมัธยมต้น และนับเป็นฝันร้ายที่สุดของลูกผู้ชายคนหนึ่งที่โดนล้อทั้งโรงเรียน ไม่ว่าจะเป็นตอนเคารพธงชาติ ตอนพักรับประทานอาหารกลางวัน หรือกระทั่งตอนกลับบ้านก็ตาม
แต่ที่สร้างแผลใจให้มากที่สุดคือตอนที่ครูเริ่มเรียกผมว่า “ไอ้....เล็ก” ขณะอยู่ในชั่วโมงเรียน แน่นอนว่าทั้งชั้นย่อมเห็นเรื่องดังกล่าวเป็นเรื่องตลก แต่สำหรับคนที่มีขนาดไอ้นั้นเล็กมันไม่ขำซักนิด
ตลอดช่วงเวลา 3 ปีที่ผ่านไปไม่มีวันไหนเลยที่ผมจะไม่รู้สึกต่ำต้อยกับขนาดของตัวเอง และพอย่างเข้าสู่ปีที่ 4 ของการศึกษามัธยมปลาย ความรักครั้งแรกที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เจอในโรงเรียนนี้ก็ได้ฤกษ์เบ่งบาน
ที่รักของผมไม่ได้เล็กขนาดต้องเอาแว่นขยายมาส่อง
ทว่าผมคงคิดผิดเพราะหลังจากได้เป็นแฟนกันจริง ๆ เธอมักจะล้อเลียนเรื่องขนาดต่อหน้าธารกำนัลและครอบครัว แม้จะไม่ได้สื่อออกมาเป็นคำพูดตรง ๆ แต่มีหรือที่ผมจะไม่รู้ความหมายที่แท้จริง
เนื่องจากเหตุการณ์ที่ว่าผมเลยคิดจะแปรเปลี่ยนขนาดของตัวเองให้ใหญ่ขึ้นด้วยการยกน้ำหนักออกกำลัง
ซึ่งช่วงแรกที่เริ่มแค่ 1 กิโลกรัมยังเล่นซะส่วนนั้นของผมปวดเมื่อยทำเอาไม่เป็นอันหลับอันนอน
พอผ่านไปซักระยะผมรู้สึกได้ว่าตรงนั้นเริ่มแข็งแรงมีกำลังวังชาและขนาดเส้นรอบวงเพิ่มมากขึ้น กระนั้นก็ยังไม่ใหญ่พอจะเทียบเท่ากับของเพื่อน ๆ
นอกจากการออกกำลังแล้วผมยังลองหันมาพึ่งวิธีการบริโภคดูบ้าง ด้วยการทดลองกินของที่ทุกคนบอกว่ามีส่วนช่วยเรื่องขนาดเกือบทุกอย่างตลอด 3 มื้อเกือบ 3 ปี
ในที่สุดเมื่อไม่เห็นผลของการเปลี่ยนแปลง ผมกลายเป็นคนสิ้นหวังและเปลี่ยนนิสัยเป็นคนเก็บตัวไม่พูดไม่จาเหมือนสมัยก่อน
ขณะเดียวกันแสงแห่งความหวังก็สาดส่องมาอีกครั้งพร้อมสาวสวยต่างคณะที่จะมาเป็นแฟนผมรายต่อไป และก็เป็นสาวคนเดียวกันที่ฉุดให้สภาพจิตใจนั้นตกต่ำยิ่งกว่านรกเบื้องล่างที่จะมีใครรู้จัก
ก็ของมันเล็กจะให้ทำยังไงได้ละ !?
เพราะตอนที่เธอชวนให้มีปฏิสัมพันธ์ทางกาย ความที่ขนาดไอ้นั้นของผมเล็กมากจึงไม่สามารถเล่นท่ายาก ๆ อย่างที่คนอื่นทำกับเธอได้ เลยเป็นเหตุให้ปมด้อยขยับขยายแผ่คลุมทุกความมั่นใจ
พอถึงยุคปัจจุบันที่การแพทย์ก้าวหน้าสามารถเสริมขนาดทุกสัดส่วนตามร่างกายให้ใหญ่ได้ มีหรือที่ผมจะปล่อยโอกาสหลุดมือไม่ลองคุยกับแพทย์ดู
ทว่าหลังจากหารือเสร็จแม้แต่แพทย์ก็ไม่แนะนำให้ผมขยายส่วนนั้นให้ใหญ่ขึ้น โดยบอกว่าถ้าทำจริงมีความเป็นไปได้สูงที่ผมจะไม่สามารถขยับมันได้อีก
แล้วแบบนี้ผมควรจะทำยังไงดีระหว่างเลือกให้หมอช่วยปรับขนาดแต่เสี่ยงจะใหญ่แล้วพิการ หรือเลือกใช้ชีวิตแบบเดิมที่มีขนาดไอ้นั้นเล็กแค่ 2 นิ้วตลอดไป
ป.ล.เพื่อให้ทุกความคิดเห็นสามารถแสดงได้อย่างตรงไปตรงมาผมขอแนบรูปขนาดไอ้นั้น 2 นิ้วไว้ข้างใต้ข้อความนี้
จากรูปจะเห็นได้ว่าข้อมือของผมเล็กมากโดยใช้เพียงนิ้วโป้งและนิ้วนางกำแค่ 2 นิ้วเท่านั้น
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
