"เราได้อะไรจากการ Get out of comfort zone"
โพสต์ที่แล้วเราเล่าถึงประสบการณ์การเดินทางไปต่างประเทศแบบสันทนาการ (leisure) ครั้งแรกของเรา แบบ solo traveling เลยทำให้ได้เจอกับความตื่นเต้นที่สนามบินกรุงกัวลาลัมเปอร์และเกือบไม่ได้เข้าพักที่โรงแรม จบด้วยการไม่มีเงินเหลือพอสำหรับค่าอาหารในวันต่อๆไป วันนี้เราจะมาเล่าต่อถึงประสบการณ์และบรรยากาศในวันฝึกซ้อม ซึ่งพอมองย้อนกลับไป เราก็คิดว่าเราตัดสินใจถูกนะที่ไปร่วมการแข่งขันครั้งนั้น มันทำให้เราได้อะไรกลับมานอกเหนือจากที่เราคิดไว้เยอะเลย
บรรยากาศวันฝึกซ้อมก่อนการแข่งขันในวันรุ่งขึ้น
ณ ตอนนั้นเราเป็นคนขี้อาย ไม่กล้าพูดกับใครก่อน แต่การที่เราไปคนเดียว เลยทำให้เราต้องเริ่มพูดก่อน อ่ะ อย่างน้อยก็ต้องมีการไปติดต่อเรื่องซ้อมกับลงทะเบียนอ่ะนะ มันก็เลยกลายเป็นว่า เจ้าหน้าที่ที่จัดการแข่งขันทุกคนก็ต้องคุยกับเราไปโดยปริยาย ทุกคนอัธยาศัยดีมาก แล้วด้วยความหมวยของเรา ทำให้ทุกคนคิดว่าเรามาจากเกาหลี จีน สิงคโปร์ (ไม่มีใครถามว่าเรามาจากประเทศไทยเหรอเลยสักคน...) แต่พอรู้ว่ามาจากประเทศไทย ทุกคนเลยแลดูตื่นเต้น เพราะพวกเขารู้กันอยู่ก่อนแล้วว่าจะมีผู้หญิงไทยคนเดียวเข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ ทุกคนเลยคอยให้ความช่วยเหลือ ดูแล และให้คำแนะนำต่างๆดีมาก แล้วก็คงเพราะชื่อเล่นเราด้วย ที่ทุกคนต้องถามย้ำว่าชื่อนี้จริงๆเหรอ เลยทำให้ทุกคนจำชื่อเราได้ไปโดยปริยาย ฮ่าฮ่าฮ่า
อาคารทรงเรือใบ ที่ทำงานของทีมงานจัดการแข่งขัน ด้านข้างคืออัฒจรรย์สำหรับคนดู
หลังจากเราซ้อมเสร็จ กลับมาถึงท่าเรือก็ประมาณบ่ายโมง เจอทีมเวคบอร์ดของวิทยาลัยเทคนิคแห่งหนึ่งของสิงคโปร์ เขามากันเป็นทีม ประมาณ 10 กว่าคนได้ เราก็ตัวคนเดียว เดินขึ้นมาจากเรือ สมาชิกทีมเขาก็ทยอยลงเรือไปซ้อมต่อ เราขึ้นมาที่เต้นท์ เพื่อนั่งพักและเก็บของ ความรู้สึกตอนนั้นก็เขินๆนะ เขามากันกลุ่มใหญ่มาก เรามาคนเดียว เลยพยายามทำตัวลีบๆ เพื่อไม่ให้ใครเห็น เดินมาวางของหลบมุมมุมหนึ่งในเต้นท์ที่ยังว่างอยู่
สมาชิกบางส่วนของทีมวิทยาลัยเทคนิคแห่งหนึ่งในสิงคโปร์ นั่งรอลงไปซ้อม
หลังจากวางของ นั่งพัก ดื่มน้ำได้ไม่ถึง 5 นาที มีสมาชิกคนหนึ่งของทีมสิงคโปร์ (ขอเรียกว่าทีมสิงคโปร์ละกันนะ) เดินเข้ามาคุยด้วย คิดว่าน่าจะเป็นประธานชมรม แล้วพอเขาเริ่มคุย สมาชิกคนอื่นๆของเขาก็เดินเข้ามาสมทบ เหมือนเดิมค่ะ ด้วยชื่อเล่นของเรา ทุกคนจะถามย้ำ "Really?" คิดว่านั่นคงเป็นการช่วยให้การเริ่มบทสนทนาง่ายขึ้นเยอะ กลายเป็นตอนนี้ แทบทุกคนในทีมเขารู้จักเราหมดแล้ว เราก็จำชื่อคนในทีมเขาได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ก็คนเยอะอ่ะ - -" ซึ่งก็จะมีผู้หญิง 4 คนในทีมเขาที่แข่งรุ่นเดียวกับเราด้วย ตื่นเต้นๆๆ วันนั้นจากตอนแรกที่เราคิดว่า นั่งพักตรงนั้นแค่แป๊บเดียวก็จะเก็บของเดินกลับโรงแรมเลย สรุปเราเลยนั่ง hang out กับทีมสิงคโปร์ยันพวกเขาซ้อมเสร็จเลยค่ะ เย้! ตอนนี้เราไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ พวกเราเดินกลับมาที่โรงแรมพร้อมกัน แล้วก็แยกย้าย พักผ่อน เตรียมตัวแข่งในเช้าวันรุ่งขึ้น
อ้อ อาหารเย็นของเราวันนั้นคือ ข้าวโอ๊ตเชคกับน้ำเย็น และต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปทานที่ห้องจ้า ฮ่าฮ่าฮ่า
บรรยากาศช่วงเย็นเดินกลับโรงแรมพร้อมทีมสิงคโปร์
พอกลับมานั่ง review เหตุการณ์ครั้งนั้น ถ้าเรากลัว มัวแต่คิดว่าไม่พร้อม แล้วไม่ไปเข้าร่วมการแข่งขัน เราคงไม่ได้ฝึกตัวเองให้ต้องเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน ถึงแม้จะแค่การไปสอบถามข้อมูลการแข่งขัน แต่ก็ได้ฝึกการติดต่อทุกอย่างด้วยตัวเอง ซึ่งเราไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้ แถมเรายังได้รู้จักคนใหม่ๆ เพื่อนใหม่ มีทั้งเจ้าหน้าที่ทีมจัดการแข่งขัน (ที่เราต้องพบเจอเรื่อยๆเกือบทุกครั้งในบทบาทนักกีฬาของเราตั้งแต่วันนั้นจนถึงปัจจุบัน) หรือทีมสิงคโปร์ (ทุกวันนี้ก็ยังมีติดต่อกันอยู่บ้าง ที่ไม่ได้ติดต่อแล้วบ้าง เอาไว้จะมาเล่าให้ฟังอีกในโพสต์อื่นๆ)
โพสต์หน้าจะเป็นเรื่องราวของการแข่งขันแล้วนะคะ มาลุ้นกันว่าเราจะได้รางวัลไหม :)
สามารถแนะนำ ติ-ชมนักเขียนมือใหม่อย่างเราได้เลยนะคะ หรือใครอยากให้เขียนเรื่องไหนเป็นพิเศษ request มาได้เลยค่า :D
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
