โชแปงอัจฉริยะด้านดนตรีเปียโน
โชแปง บุคคลที่เป็นแรงบันดาลใจของนักดนตรี โชแปง เป็นนักเปียโนที่มีชื่อเสียงระดับโลกเขาเกิด ค.ศ.1810 เชื้อชาติโปแลนด์สัญชาติฝรั่งเศส บิดาเป็นชาวฝรั่งเศสที่ถือสัญชาติโปแลนด์ มารดาเป็ชาวโปแลนด์ เมื่ออ้างอิงตามกฎหมายแล้วโชแปงเป็นชาวโปแลนด์
เขาเริ่มฝึกซ้อมและเล่นดนตรีเมื่อปีค.ศ.1816 ประพันธ์เพลงครั้งแรกในปี1817
และขึ้นแสดงบนเวทีครั้งแรกปี ค.ศ.1818
จัสตินามารดาของเขาก็เป็นนักเปียโนที่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง ทุกวันแม่จะสอนเปียโนให้ลุยซาพี่สาวของโชแปงแต่ไม่ได้สอนโชแปงเพราะตอนนั้นเขายังอายุน้อย แต่ตัวโชแปงเองอยากเรียนเปียโนเป็นพิเศษ
คืนหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วงพ่อของโชแปง ถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงเปียโน เขาปลุกจัสตินาภรรยาแล้วถามว่า"แปลกจริงๆดึกขนาดนี้แล้วใครยังดีดเปียโนอยู่ข้างล่างอีกล่ะ"
"น่าจะเป็นลุยซานะเดี๋ยวฉันไปดูเอง" จัสตินารีบลงมาชั้นล่างเพื่อเรียกให้ลุยซารีบเข้านอน
แต่เมื่อมาถึงก็ต้องพบความประหลาดใจว่า คนที่ดีดเปียโนคือโชแปง แล้วยังเล่นแบบชำนาญคล่องแคล่วจนเธอแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง
เธอย่องไปเบื้องหน้าของโชแปงถามเขาด้วยเสียงแผ่วเบา"ใครสอนให้ลูกดีดเปียโนกันนี่"
"ไม่มีใครสอนหรอกครับ ตอนคุณแม่สอนพี่สาวเล่นเปียโนผมก็ฟังอยู่ข้างๆ ฟังไปฟังมาผมก็เลยจำได้ครับ"
แม่ของเขาได้ยินดังนั้นรู้สึกตื้นตันจนน้ำตาคลอเบ้า เธอลูบหน้าลูกชายด้วยตื่นเต้นดีอกดีใจ กล่าวกับเขาว่า"ลูกแม่ ดีดให้แม่ฟังอีกสักครั้งได้มั้ย"
โชแปงตอบด้วยความยินดี"ได้ครับ" พร้อมกับวางมือลงบนแป้นแล้วบรรเลงเพลงที่ไพเราะรื่นหู
จัสตินาได้ฟังแล้วรูสึกตื้นตันจนพูดไม่ออก เธอคิดในสภาพที่ไม่มีใครคอยชี้แนะ ลูกชายอาศัยเพียงการฟังก็สามารถจดจำท่วงทำนองและจังหวะทั้งหมดได้ ทั้งยังแสดงการเล่นเปียโนได้อย่างคล่องแคล่วเป็นธรรมชาติ ไม่ผิดไปแม้แต่สักตัวโน้ตอีกด้วย หากนี่ไม่เรียกว่าพรสวรรค์จะเรียกว่าอะไรอีกเล่า
จัสตินาอดตำหนิตัวเองไม่ได้ที่ละเลยความสามารถของโชแปง ทั้งที่เขาขอร้องหลายต่อหลายครั้งให้เธอสอนเปียโนให้ แต่เธอนั้นกลับไม่ได้ใส่ใจเพียงเพราะเห็นว่าเขาอายุยังน้อย เป็ยเหตุให้ปฏิเสธความสามารถของลูก
คิดมาถึงตรงนี้เธอก็กอดเขาไว้แนบอก"ลูกแม่ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปแม่จะสอนลูกเอง ต่อไปไม่ต้องแอบลุกมาเล่นเปียโนกลางดึกแบบนี้แล้วนะดีไหม"
โชแปงร้องไชโย โน้มคอแม่มาพรมจูบครั้งครั้งเล่าด้วยความดีใจ
เมื่ออายุเข้าเกณฑ์แม่ก็ส่งเขาเข้าโรงเรียน แต่จะเรียนเปียโนที่โรงเรียนให้เก่งนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะในโรงเรียนมีนักเรียนมาก ครูสอนเปียโนไม่มีทางสอนแบบตัวต่อตัว จำนวนเปียโนก็มีไม่มาก ไม่ใช่จะฝึกได้อย่างพอเพียง แต่ครูก็สอนเต็มที่อย่างตั้งอกตั้งใจ
เนื่องจากการเรียนนั้นหนักมาก
ตอนเริ่มเรียนโชแปงรู้สึกหนักใจเป็นอย่างยิ่ง แต่เขาก็ทำความเข้าใจได้ในเวลาอันรวดเร็ว
ขอเพียงตั้งใจฟังการสอนในชั้นเรียน ตอนเย็นเขากลับบ้านทบทวนอีกครั้ง มันก็จะง่ายขึ้น และยังทำให้จำเนื้อหาที่ครูสอนได้อย่างแม่นยำ ไม่มีตกหล่นอีกด้วย
ดังนั้นไม่ว่า เพื่อนๆจะส่งเสียงอึกทึกครึกโครมเพียงใด โชแปงก็สามารถวางเฉยได้เสมอ เพราะเขามีสมาธิจดจ่อกับการเรียน ในท้ายที่สุดเขาก็กลายเป็นปรมาจารย์ด้านดนตรีเปียโนและประพันธ์เพลงที่เลื่องชื่อลือนามคนหนึ่ง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
