ว่าด้วยเรื่องของพ่อ 2
ผมยิ่งรู้สึกหดหู่ใจมากยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อมานึกถึงตัวเองที่กำลังตกงานเพราะพิษโควิด 19 พูดแบบนี้ก็คงไม่มีข้อโต้แย้งอะไร ถ้าจะถูกด่าว่าโยนความผิดทั้งหมดไปให้กับโรคระบาด แต่ก็จะให้ผมพูดอย่างไรได้ล่ะก็งานที่เคยมีให้ทำอยู่ทุกวันอยู่ๆก็ต้องลดลงไปจนถึงกับไม่มีเอาเสียเลย เรื่องงานด้านการท่องเที่ยวนี่รู้สึกจะได้รับผลกระทบตั้งแต่แรกๆเลย
ผมได้แต่เจ็บใจตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้มากในสถานการณ์เช่นนี้ และก็คงจะโทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง ในตอนที่มีงานมีเงินทุกวันทั้งๆที่ควรจะเก็บสำรองเอาไว้ใช้ในยามฉุกเฉินบ้างแต่ผมก็เปล่า ยิ่งในเวลานี้ที่เงินสดมีค่ามากที่สุดแต่ผมกลับไม่มีมัน มันน่าเจ็บใจไหมล่ะ
เมื่อยิ่งเครียดก็ยิ่งคิด ผมนอนคิดเลยเถิดจนไปถึงช่วงเวลาก่อนที่พ่อจะถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาลแห่งนี้ ตอนนั้นบ้านเรากำลังคิดหนักอยู่ว่าจะเอายังไงกับระยะทางไปกลับ ซึ่งมันต่างกันมากกับโรงพยาบาลประจำจังหวัดที่พ่อเคยเข้ารับการรักษาอยู่ ในระหว่างกำลังค้นหาโรงแรมราคาถูกๆใน google กะเลือกเอาที่อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลนัก พลันสายตาของผมก็เหลือบไปเห็น ชื่ออาคารหนึ่งที่ดูสะดุดตาจนต้องคลิกเข้าไปดู
อาคารเย็นศิระ : อาคารที่สร้างความร่มเย็นแก่ผู้ป่วยยากไร้และญาติ ในโรงพยาบาลสงขลานครินทร์ ได้เห็นตรงนี้ก็ทำให้ผมยิ่งสนใจและอ่านรายละเอียดเพิ่มเติมลงไปอีก ‘อาคารเย็นศิระ’ สร้างได้สำเร็จในปีพ.ศ.2531 เปิดให้ผู้ป่วยและญาติเข้าพักได้ถึงวันละ 250 คน โดยจัดบริการที่หลับที่นอน และอาหารบริการให้แก่ญาติและคนไข้วันละสองมื้อ โดยคิดค่าบริการเพียง 5 บาทต่อคนต่อวัน
ดั่งพระมาโปรด ความหวังน้อยๆได้เกิดขึ้นกับผมอีกครั้ง ถูกแล้วล่ะครับข้อความนี้เป็นประโยชน์กับพ่อของผมและครอบครัวเป็นอย่างมาก เพราะพ่อเองก็เป็นคนไข้ที่ถูกส่งตัวมาเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลสงขลานครินทร์ และคงต้องอยู่ทีละหลายๆวัน ซึ่งจะลำบากมากหากต้องเดินทางไปกลับ และสิ้นเปลืองกั่บค่าที่พักมากหากต้องพักตามโรงแรม
อาคารเย็นศิระ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
