“ไ ม่ ต่ า ง กั น”
นาทีที่เขาแกล้งเล่นมุกโน้มตัวมาหยิบกระดาษข้างประตูรถฝั่งเบาะข้างคนขับที่ฉันนั่ง จนหน้าของฉันกับเขาอยู่ในระยะประชิด ฉันเผลอกลั้นลมหายใจไม่กล้าสบตาเขาอย่างตรง ๆ
"อย่าเล่นแบบนี้" ฉันเบือนหน้าจากการจ้องตาของเขาแล้วพูดบอก
"ทำไมล่ะ มุกแบบนี้ดีนะ เวลามีสาวมานั่งในรถ เราก็เอาทิชชูวางไว้ข้างประตูฝั่งนี้แล้วเอื้อมหยิบ เป็นไง ใช้ได้ไหม" เขาพูดโดยที่ยังไม่ขยับกายออกไปจากท่าทางเดิมนั้น
"มันก็ใช้ได้อยู่หรอกนะ แต่อย่าเล่นกับฉันอย่างนี้" ฉันกลั้นใจสบตาเขา
"ทำไมเหรอ หวั่นไหวหรือไง" เขายิ้มล้อก่อนถอยตัวกลับไปนั่งในท่าพร้อมขับรถ เมื่อเบื้องหน้าสัญญาณไฟจารจรกลายเป็นสีเขียว
"ใช่สิ" ฉันพูดพร้อมพยักหน้า
"เหรอ... หวั่นไหวเหรอ" เขาพูดพร้อมโน้มตัวเข้ามาในระยะใกล้อีกครั้งในจังหวะที่รถบนถนนไม่ขยับเคลื่อน ฉันเบือนหน้าหลบ ไม่ยอมสบตาเป็นครั้งที่สอง
"อย่าเล่นแบบนี้" ฉันบอกเขา
"เล่นไม่ได้เหรอ..."
"ไม่ได้ เล่นมากเดี๋ยวคิดจริง ๆ นะ" ฉันตอบกลั้วเสียงหัวเราะ ในใจสั่นไหว
"คิดจริง ๆ เหรอ..." เขาทำเป็นลากเสียงถามยียวน
"เออสิ" ฉันตอบสั้นห้วน
"งั้นไม่เล่นแล้ว" เขาโต้สั้นห้วนเช่นกัน ก่อนผละกลับไปบังคับพวงมาลัยรถให้แล่นไหลตามรถคันหน้า ฉันหันมองหน้าเขาอย่างกังวลในคำพูดตัวเองที่หลุดจากปากเมื่อครู่
...
นาทีแห่งความเงียบเดินทางเข้าแทนที่เสียงหัวเราะ ก่อนเสียงโทรศัพท์มือถือของฉันจะดังขึ้น
"จ๋า...อยู่บนรถค่ะ ก็กำลังจะกลับไง จ้า...ถึงบ้านแล้วจะโทรบอกนะคะ" ฉันเอ่ยกับปลายสาย และช่วงเวลานั้นอีกคนที่เหลืออยู่ภายในรถก็เบาเสียงวิทยุพร้อมกับเงียบเสียงตัวเองให้เงียบยิ่งกว่า
หลังกดวางโทรศัพท์ ฉันพยายามสร้างบทสนทนาด้วยหวังให้มันทำลายความเงียบที่กำลังเป็นไป
"ฟ้าแล่บ...สวยนะ ฉันชอบเวลาที่ฝนจะตกแล้วฟ้าแล่บตามด้วยเสียงฟ้าร้อง"
"แล้วพอฝนตกก็ซุกตัวมุดเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มหนา ๆ ใช่ไหม" เขาถามกลับ จากนั้นบทสนทนาระหว่างทางก็เกิดขึ้นอีกครั้ง กว่าจะทันรู้ตัว ฉันพบว่าเรานั่งกุมมือกันโดยไม่มีใครยอมปล่อยมือ
โทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้ง หากคราวนี้จากเครื่องโทรศัพท์ของเขา ฉันเงียบด้วยมารยาทเหมือนอย่างที่เขาทำ และคอยตั้งใจฟังในสิ่งที่เขาสนทนา
"อือ...อีกสักพัก คงกลับดึกหน่อย" ฉันได้ยินเขาว่าอย่างนั้นกับปลายสาย และฉันรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เริ่มก่อตัวขึ้นในหัวใจ
บนถนนเส้นทางภายในเมืองที่เชื่อมต่อกันเป็นวง อีกไม่นานรถคันนี้จะไปหยุดที่หน้าบ้านของฉันเพื่อเคลื่อนต่อวนกลับไปยังบ้านของเขา
ฉันหันหน้าไปในจังหวะเดียวกับที่เขาหันมา เราสบตากันชั่ววูบหนึ่ง ฉันเอนตัวทิ้งกายลงซบที่ไหล่ของเขา มือของเรายังจับกัน หนึ่งครั้งที่เขาจรดจมูกลงบนผมของฉัน และสองครั้งที่เขาหอมลงที่หน้าผากเบา ๆ
"คิดอะไรอยู่" เขาถาม
ฉันตอบว่า "ไม่มี"
ไม่มี...เพราะทุกอย่างมันว่างเปล่า ฉันกำลังมีความสุขที่มีเขาอยู่ใกล้ ๆ แต่มันคงทำอะไรไม่ได้มากกว่านั้น
เมื่อล้อรถหยุดเคลื่อนไหว ฉันยิ้ม กล่าวอำลา นาทีที่ก้าวขาลงจากรถมา ฉันอยากหันกลับไปหอมแก้มเขาสักครั้ง แต่ฉันก็เลือกที่จะไม่ จนเสียงเครื่องยนต์รถไกลห่างออกไป และแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้น ฉันจึงหันกลับเพื่อมองความว่างเปล่าที่เบื้องหน้า
...
ก่อนปิดเปลือกตาลงในคืนนั้น ฉันส่งข้อความสั้น ๆ ที่หัวใจรู้สึกไปถึงเขา และเขาตอบกลับมาว่า "คิดถึงเหมือนกัน"
แล้วช่วงเวลาที่เหลือก่อนพระอาทิตย์จะทำให้ฟ้าสว่าง ฉันหลับตาใช้เวลาหมดไปกับการนึกถึงเรื่อง "คำอธิบาย" ของนักเขียนที่ชื่อ วาดวลี
'เรารักกันไม่ได้ อาจไม่ได้หมายความว่า เราไม่ได้รักกัน'
ฉันรู้ดี และ เขาเองก็คงไม่ต่างกัน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
