แมวมาหา
คำคู่กันคือ "หมามาสู่" หมายถึงมีแมวหรือหมาจรเข้ามาในบ้าน
โบราณว่าเป็นมงคลนิมิต เชื่อว่าแมวหรือหมานั้นจะนำโชคลาภมาให้
บ้านผมที่สุพรรณไม่มีสัตว์เลี้ยง ตอนเด็กผมเคยอยากเลี้ยงหมาบ้างเหมือนกัน แต่แม่บอกว่าตอนกลางวันไม่มีใครอยู่บ้าน ไม่มีใครดูแล ก็เลยไม่ได้เลี้ยง
นานๆ จะมีปลาทองสองสามตัวในตู้กระจก กับปลาสอด ปลาหางนกยูง ในอ่างดินเผาใบใหญ่ไว้ดูเล่นบ้าง แต่ก็ไม่ได้เลี้ยงตลอด เดี๋ยวเลี้ยงเดี๋ยวเลิก
และเมื่อไก่ของน้าชายที่บ้านอยู่ติดกันมาลักจิกกินปลาในอ่างจนหมด กับปลาทองในตู้ตายบ่อยเข้า แม่ผมสงสารปลาก็เลยให้เลิกเลี้ยงอย่างถาวร
แต่ดูเหมือนพ่อผมจะอยากเลี้ยงสัตว์
ตอนนั้นผมอายุราว ๑๐ ขวบ มีแมวแม่ลูกอ่อนลายเสือตัวผอมกะหร่องซัดเซเข้ามาร้องแง้วๆ ในครัว
พ่อผมสมาทานเป็นทาสและตั้งชื่อให้มันทันที
"มารวย !!!" พ่อเรียกให้มันมาหา แต่มันก็บ่ายหน้าหนีตามประสาแมว
"แมวมาหา หมามาสู่ เขาว่าดี" พ่อบอกกับทุกคน
แม้แม่จะไม่เห็นด้วยนักเพราะแม่เป็นโรคภูมิแพ้ แต่พ่อก็ไม่ได้อุ้มชูดูแลมากไปกว่าขยำข้าวกับหัวปลาทูให้กินบางมื้อ แม่ก็เลยไม่อยากขัดใจ
นังมารวยของพ่อนี่แหละที่ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปแบบไม่กลับคืน
คืนนั้นอากาศหนาว ผมจำได้ว่ากำลังนอนห่มผ้าอย่างอุ่นสบายบนที่นอน แต่ก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะเสียงเอะอะของพ่อ
นังมารวยมาออกลูกบนตัวผม!!!
ภาพแรกที่ผมเห็นเมื่อลืมตาท่ามกลางความสลัวรางของแสงนอกห้องที่ลอดผ่านมุ้งเข้ามา คือลูกแมวยังไม่ลืมตาหลายตัวก่ายกองอยู่ตรงท้องผมเต็มไปหมด
ผมช็อคสุดขีด นอนตัวแข็งทื่อ เม็ดเหงื่อมากมายผุดพรายขึ้นมาจากรูขุมขนจนผมรู้สึกได้ว่าหลังผมเต็มไปด้วยน้ำ
ถัดจากหน้าอกผมลงไป ลูกแมวเกิดใหม่สี่ห้าตัวต่างหลับตาคืบคลานสะเปะสะปะไปมาบนตัวผม--มีตัวหนึ่งสะดิ้งไต่ขึ้นมาจนถึงหน้าผม
กว่าที่นังมารวยจะมาคาบลูกไปซ่อนทีละตัวๆ ผมก็ผะอืดผะอมและปั่นป่วนใจจนแทบจะทนไม่ไหว
วันรุ่งขึ้นนังมารวยหอบลูกหนีไปอยู่ที่อื่น แต่กลิ่นรกและกลิ่นคาวเลือดติดจมูกผมไม่หาย และผมกลายเป็นโรคโฟเบียมาจนวันนี้
โรคโฟเบีย (Phobia) คืออาการกลัวสิ่งแปลกๆ เช่น กลัวที่แคบ กลัวเข็ม กลัวเครื่องบิน กลัวสิ่งของมีรู ส่วนของผม "กลัวแมว" แล้วเตลิดไปกลัว "ตุ๊กตาขนฟู" ด้วย
เห็นแมวใกล้ๆ หรือสัมผัสกับตุ๊กตาขนฟูๆ แล้วรู้สึกขนหัวลุก ใจสั่น เหงื่อออก และหวิวๆ ว้าบจะเป็นลม
ตอนกลางคืนได้ยินเสียงแมวคราวตัวใหญ่หนวดยาวร้อง "ง้าวๆ" ขู่คู่อริ ผมก็เฝ้าภาวนาให้มันกัดกันเร็วๆ จะได้แยกๆ ไปทางอื่น
เวลาอยู่ในกาละและเทศะที่ต้องเผชิญหน้ากับแมว ผมต้องสูดหายใจเข้าลึกๆ และตั้งสติข่มใจให้ไม่หวั่นไหว จึงจะเอาตัวรอดจากอาการนั้นได้
"แปลก--ธรรมดาแมวมันจะแอบไปคลอดลูกเงียบๆ ไกลคน นี่ทำไมมาคลอดลูกบนตัวเราได้" ผู้เชี่ยวชาญเรื่องวิฬารวิทยาคนหนึ่งเคยตั้งข้อสังเกต
"แต่ก็ดีแล้ว แมวมาหา หมามาสู่ เขาว่าเป็นมงคล" ปุราณคตินี้กลับมาอีกครั้ง
"ต่อไปจะมีสัตว์สองเท้าสี่เท้ามาให้เราได้ช่วยเหลือ--เชื่อสิ"
ผมเชื่อแล้วว่าจริง
เพราะแม้พระเจ้าจะรู้ว่าผมกลัวแมวอย่างสุดชีวิตจิตใจ แต่พระองค์ก็มักพา "แมวมาหา" ผมอยู่เสมอ
ผมมักมีโอกาสได้ช่วยเหลือลูกศิษย์คนแล้วคนเล่าให้มีความเป็นอยู่ดีขึ้นและเรียนหนังสือได้ราบรื่นขึ้น ตลอดระยะเวลา ๑๒ ปีที่เพชรบุรี
ความสุขของการเป็นผู้อนุกูลทำให้ผมเชื่อแล้วว่า "แมวมาหา" นั้นเป็นศุภนิมิต
จำเรื่องลุงอยู่-คนลับมีดที่ผมเคยเล่าให้ฟังได้ไหม นั่นก็สงเคราะห์เข้ากับคติ "แมวมาหา" ได้เหมือนกัน
"ขอบใจมากนังมารวย"
ปรัชญา ปานเกตุ เขียนเผยแพร่บนเฟสบุ๊คและแฟนเพจเมื่อวันศุกร์ที่ ๒๕ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๖๓
แมวแบบนี้ไม่กลัว-แมวสีดำบนกล่องหมากฝรั่งรสมินต์ หรือบุหรี่ตราแมวดำ ผลิตโดย ห.จ.ก.โรงงานลูกกวาดเทสตี้ สมุทรสาคร
แมวแบบนี้ไม่กลัว-รูปแมวบนกล่องพุทราเชื่อมรสหวานๆเค็มๆ ผลิตโดย ห.จ.ก.โรงงานลูกกวาดเทสตี้ สมุทรสาคร
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
