ที่นี้เเหละคำสันนิษฐานของชั้นอาจจะทำให้คุณเลิกอ่านไปเลยก็ได้
ปอนด์เชื่อว่า ก่อนที่มนุษย์จะเรียนรู้ด้วยคำพูดภาษา
อีกครั้งนี่คือความเชื่อส่วนบุคคล
ปอนด์เชื่อว่า ก่อนที่เราจะเรียนรู้ด้วยภาษา
เราเรียนรู้ด้วยการมองเห็น เเละประสาทสัมผัสทั้ง5
เราดู ว่าคนอื่นทำอย่างไร
เด็กน้อยพูดตามพ่อเเม่ ว่าป่าป๊า หม่าม๊า พ่อ เเม่ mom dad
เเต่ก่อนหน้านั้นค่ะ ที่ปอนด์สนใจ เเละเชื่อว่า
ก่อนที่เราจะเรียนรู้ด้วยประสาทสัมผัส
เราเรียนรู้ด้วย การสัมผัสด้วยใจ
เวลาเรานั่งอยู่กับยายทาแป้งขาวโพลน เพิ่งอาบน้ำ หอมแป้งมองเลยะ
นุ่งซิ่น ใส่เสื้อคอกระเช้า
เรารู้สึกเย็นโดนไม่ต้องพูดคุย ถามหาทัศนคติยายเลยค่ะ
บางทีขนาดยายพูดอะไรที่ไม่ PC (political correct)
"มึงไปล้างจานเดี๋ยวนี้เลยไอ้อ้วน ขี้เกียจจริงๆนะ รู้ว่าจะขี้เกียจขนาดนี้กูเอาขีเถ้ายัดปากไปตั้งเเต่เด็กเเล้ว"
ถ้าเราเอาความคิดไปจับเราก็จะบอกว่า ยาย bodyshame ยาย judge ว่าเขาขี้เกียจ เเถมยัง threathening ขู่ฆ่าด้วย
เเต่เราก็ยังรู้สึกเย็นกับยายอยู่ดี
ตรงนี้ที่ปอนด์มองว่า ใจสัมผัส
การที่เราได้สัมผัสกับพลังธรรมดา พลังปกติ
(เข้าใจว่าคนแก่มีพลังปกติสูงกว่าวัยอื่นๆ เพราะตอนที่เรากำลังโตพ่อเเม่ก็อาจจะมีสิ่งเร้าให้ปกติมากกว่า ตายายที่อยู่กันเเบบผ่านมาหมดเเล้ว เคยมาเเล้ว เห็นผล รับผล กันมาหมดเเล้ว ใจคนแก่เลยนิ่งกว่าา พลังนิ่ง คือพลังของความปกติ พลังสบายๆ พลังของความธรรมดา)
ซึ่งเมื่อเราสัมผัสพลังธรรมดามากๆ จูนบ่อยๆ จูนเเต่เล็กเเต่น้อย
คนๆนั้น ก็ได้เข้าสู่กระเเสของความปกติเป็นธรรมดา เป็นมรดกตกทอดมา
ถือว่าคนคนนั้นมี emotional default setting เป็นความปกติ
(เดี๋ยวพูดต่อใน youtube)
ติดตามช่อง youtube ของปอนด์ได้ที่