จิ๋นซีฮ่องเต้...ตอนที่ ๗
เจอกันทีแรก ฉินอ๋องเจิ้งก็ไม่ต้องมีทหงทหารติดตามอะไรทั้งนั้น...เข้าหาองค์หญิงหันหนีกันแบบตัวคนเดียว จนทีแรกไม่มีใครเชื่อว่าเป็นอ๋องแห่งแคว้นฉินจริง
แล้วก็เกือบจะโดนไม้กวาดของพี่เลี้ยงองค์หญิงหันหนีหวดใส่ซะแล้ว...ดีที่อ๋องเจิ้ง บทจะจีบสาวแกไม่ถือตัว...ไม่งั้นพี่เลี้ยงคนนี้ได้หัวขาดไปแล้ว
ก็เทียวไล้เทียวขื่อกันอยู่หลายรอบ หันหนีก็ไม่มีแววจะปิ๊งฉินอ๋องเจิ้งซะที จนวันที่อ๋องเจิ้งประลองกับไท่จื่อตัน แล้วอาตันแกแพ้ฟูมฟายไปชกต้นไม้มือแหกนั่นแหละ...
ประลองเสร็จ ฉินอ๋องเจิ้งก็ไปหาหันหนี...อ้าวนางไม่อยู่ ปรากฏว่านางไปหาไท่จื่อตันที่นั่งคร่ำครวญอยู่ริมน้ำ...
ปรากฏว่าสองคนนี้เค้าเป็นแฟนกันฮะ...ด้วยความที่ชะตาชีวิตเกิดเป็นองค์ชายองค์หญิงเหมือนกัน แต่ดันตกอับต้องมาเป็นตัวประกัน...ตกอับย่อมเข้าใจในตกอับ...ก็เลยรักกัน...
อ๋องเจิ้งไปหาหันหนีหลายรอบแต่ไม่เจอ จนได้ระแคะระคาย เลยตามไปที่บ้านไท่จื่อตัน เจอ...หันหนีกำลังทำแผลที่มือให้จื่อตันอยู่...
ก็ชักจะเริ่มรู้แล้วว่า สองคนนี่เค้าไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดา แต่ด้วยความที่เป็นใหญ่สุดในแคว้น กูอยากได้แล้วต้องได้...ฉินอ๋องเจิ้งไม่สนว่าใครจะชอบกับใคร...ก็อาศัยลูกตื๊อเข้าจู่โจม
รู้ว่าหันหนีชอบเล่นพิณ ก็ซื้อพิณอย่างดีมาฝากลูกน้องไปมอบให้...หันหนีระวังตัวอยู่แล้วก็ยิ่งไม่กล้าแตะต้องพิณตัวนี้ แต่พอจื่อตันมาเห็นพิณสวยขนาดนี้ สอบถามได้ความว่าอ๋องเจิ้งมอบให้...
ก็หึงสิฮะ กระทืบพิณซะแหลกคาตีน...จากเดิมไท่จื่อตันแค่อิจฉาฉินอ๋องเจิ้งในแง่ฝีมือและวาสนาที่ดีกว่า...แต่ตอนนี้ชักจะกลายเป็นเกลียดแล้ว เพราะเสือกมาแทะเล็มแฟนกู...
แต่ฝ่ายอ๋องเจิ้ง ไม่ได้ถึงกับเกลียดเพื่อนเก่า...เรียกว่าไม่มีค่าพอให้เกลียดมากกว่า...อ๋องเจิ้งยังมีน้ำใจสั่งการให้ลูกน้องไปดูเรื่องที่พักของทั้งไท่จื่อตัน และองค์หญิงหันหนี...หาที่พักให้มันดีๆหน่อย...
ลูกน้องก็ไปรายงานหลี่ปู้เว่ย...ท่านหลี่ อ๋องเจิ้งรับสั่งให้ช่วยหาบ้านดีๆให้ตัวประกันจากแคว้นเอี้ยนให้หน่อย ถ้าเป็นโฮมออฟฟิศขอซักห้าชั้น จอดรถได้ห้าคันเป็นอย่างน้อยนะท่าน
...ท่านมหาอุปราชหลี่นี่ก็ร้าย และโรคจิตไม่เบา...ต่อหน้าก็รับปาก ฮ่อๆๆๆ เดี๋ยวอั๊วหาให้...เค้าว่ามีหมู่บ้านหลังละสองร้อยกว่าล้าน เดี๋ยวจองให้ซักสองสามหลังนะ...
แต่ในใจลึกๆ ท่านหลี่กลับรู้สึกไม่สบอารมณ์...อ้าว มีคำสั่งจากอ๋องเจิ้งเรอะ แปลว่าไอ้ตัวประกันจากแคว้นเอี้ยนมันไปเข้าเฝ้าฉินอ๋องเจิ้งแล้วล่ะสิ...ข้ามหน้าข้ามตากูไปได้ไง...เรียกมันมาหากูเดี๋ยวนี้
ถึงแม้ไท่จื่อตันจะชี้แจงแล้วว่า ฉินอ๋องเจิ้งเป็นฝ่ายไปหาตนเอง และเป็นเพื่อนเก่ากันตั้งแต่สมัยแคว้นจ้าว...หลี่ปู้เว่ยแม่งก็ยังไม่มีความเห็นใจ...
อยู่บ้านเล็กๆแบบเดิมไม่ชอบใช่มั้ย...หลี่ปู้เว่ยสั่งลูกน้อง ไปช่วยไท่จื่อตันย้ายบ้าน...จากบ้านหลังเล็กๆที่เดิม ไปอยู่ในรูหนูในสลัม...สมใจมึงมั้ยล่ะทีนี้...
จื่อตันไปเจอบ้านใหม่ แบบที่สลัมยังหรูกว่า...ก็นึกเคียดแค้นฉินอ๋องเจิ้งขึ้นไปอีกห้าเท่าทวีคูณ เพราะนึกว่าอ๋องเจิ้งเอาเรื่องชิงรักหักสวาทมากลั่นแกล้งตน...
ความเคียดแค้นขององค์ชายตัวประกันจากแคว้นเอี้ยน ส่งผลไปถึงเรื่องบ้านเรื่องเมืองในภายภาคหน้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้...
...
ความกดดันถาโถมเข้าสู่คู่รักตัวประกันต่างแคว้น เพราะฉินอ๋องเจิ้งจะสอยหันหนีให้ได้ แถมยังเจอมหาอุปราชโรคจิตกลั่นแกล้งเข้าให้อีก...ในที่สุดไท่จื่อตันก็ขอเข้าเฝ้าฉินอ๋องเจิ้ง...
...ข้าขออนุญาตลากลับแคว้นเอี้ยน...
...เจ้าจะไปกี่คน...ไปสองคนพระเจ้าข้า ตัวข้ากับลุงซิง ผู้เป็นพี่เลี้ยง...
อ้อ...ถ้าเจ้าไปกับพี่เลี้ยงเจ้า ข้าอนุญาต...
ความจริงคือ...ไท่จื่อตันวางแผนจะให้หันหนีคลุมหน้าคลุมตาปลอมตัวเป็นพี่เลี้ยง แล้วลอบหนีออกไปด้วยกัน...พอได้รับอนุญาตจากฉินอ๋องเจิ้ง ก็ดีใจหน้าบานไปที่บ้านหันหนี...
ไปเจอ...แม่นมของหันหนียืนร้องไห้อยู่...อ้าวองค์หญิงหันหนีล่ะ...
ฮือๆๆๆๆ...หันหนีถูกลูกน้องของฉินอ๋องเจิ้ง มาคุมตัวเข้าวังไปแล้ว...ไท่จื่อตันเจอฉินอ๋องเจิ้งซ้อนแผนเข้าให้อย่างเจ็บปวด...
แล้วหันหนีถูกคุมตัวเข้าวังไปทำไมล่ะ...ก็วันนี้เป็นวันสำคัญของอ๋องเจิ้ง คืออายุสิบเก้าแล้ว มีฮองเฮาได้แล้ว...อ๋องเจิ้งก็บอกแม่ว่าขอเลือกเมียเอง...
ก็ให้ลูกน้องไปรับหันหนีนั่นแหละ หวังจะมาเป็นฮองเฮา...
ก็มีพิธีต่างๆเหมือนที่เห็นในหนังนั่นแหละ...ไหว้ฟ้าไหว้ดิน คารวะบรรพบุรุษอะไรหมดแล้ว...ก็ถึงเวลาเข้าหอกับเจ้าสาว...
เจ้าสาวหรือฮองเฮาคนใหม่เอี่ยมก็อยู่ในชุดแดง คลุมหน้าคลุมตาแบบมองไม่ออกว่าเป็นใคร...
อยู่กันสองต่อสอง...ฉินอ๋องเจิ้งก็เริ่มหยอดคำหวานให้เจ้าสาว...หันหนีจ๊ะหันหนีจ๋า ยังงู้นยังงี้...แล้วก็ค่อยๆปลดแพรคลุมป้าย...เอ้ย ไม่ใช่...ค่อยๆปลดแพรคลุมใบหน้า...
“เฮ้ย มึงเป็นใคร มึงไม่ใช่องค์หญิงหันหนีของกู”...ฉินอ๋องเจิ้งร้องลั่น...
- 8
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
