ในโลกที่สิ่งต่างๆกำลังหมุนไปอย่างรวดเร็ว
เราต่างเฝ้ารอใครสักคน เข้ามาเปลี่ยนแปลง
หลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตให้วิ่งช้าลง
เขาถามว่า การจากลาน่ากลัวไหม?
มันไม่ได้น่ากลัว บางทีก็เหมือนกับการรั้งคนที่ไม่ปราถนาในร่างกายและจิตใจในตัวฉันต่อไปแล้ว จะมีเหตุผลมากน้อยเพียงใดที่ควรจะอยู่ตรงนี้
สิ่งที่แย่กว่าการจากลา ฉันคิดว่า มันคือความทรงจำหลังจากนั้นต่างหากที่น่ากลัว
ฉันไม่เคยคิดถึงภาพที่เราไม่มีกันอยู่ตรงนั้น เพราะหากระหว่างทางเดินด้วยกันมันมีเรื่องราวมากมายที่ทำให้ฉันยังอยู่กับปัจจุบันที่มีเขาอยู่ข้างๆ ยิ้มให้ฉันทุกครั้งที่ท้อแท้หัวใจ ราวกับว่าไม่อยากจะใช้ชีวิตความเป็นผู้ใหญ่ในวันต่อไปอีกแล้ว
เขายิ้มพลางมองมาที่ฉัน โอบกอดคำว่าเราเอาไว้
สองมือกอบโกยเศษซากที่เราก็ต่างโดนทำร้ายในแต่ละวัน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ยินดีที่ได้พบกัน
วันหนึ่ง เขาอาจไม่อยู่ตรงนี้ เขาอาจไปหลบฝนที่อื่น
เขาอาจพบพื้นที่ปลอดภัยที่ใหม่หรืออาจจะค้นพบการมีใครสักคนที่อยากเดินทางไปพร้อมๆกัน
หากแต่เพียง ถ้าตรงนั้นไม่ใช่เรา ?
ฉันยิ้ม...
ฉันรักท้องฟ้า เวลาร่าเริงแล้วเงยหน้ามอง
มันเหมือนกับว่า เขาก็เริงร่าไปกับฉัน
ฉันรักทะเล เวลาเศร้าแล้วมองที่น้ำ
มันเหมือนกับว่า เขาให้กำลังใจบอกซู่ซู่อยู่ตลอดเวลา
ฉันรักสิ่งที่ครอบครองไม่ได้และไม่เคยพยายามจะหาวิธีไขว่คว้าเพื่อจะได้มันมา เพียงแต่รักในตัวตน ความเป็นอยู่ สิ่งแวดล้อมของเขา ที่เขาเป็นเขาและจะไม่ให้เขาเปลี่ยนในสิ่งที่เขาเป็น แม้แต่น้อย
ให้คิดเพียงแต่ว่า..เราจะได้รับในสิ่งที่เราควรจะได้รับ
ก็ต่อเมื่อเราได้ให้ในสิ่งที่ควรจะให้
รักที่ดีคือการเข้าไปอยู่ข้างๆเขา
ไม่ใช่ในตัวเขา
#ป่ะไปแต่งนิยาย
- 11
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
