“ข้อคิดจากเพลง : เปราะบาง”
“เพลง : เปราะบาง” การไม่อยากเปราะบาง...ในวันที่ปวดร้าว ทำให้เกิดความทุกข์
บทความนี้ได้มาจากความบังเอิญล้วน ๆ ครับ
เมื่อรุ่นพี่ของผมแชร์เพลงเปราะบาง ของ Bodyslam
อยู่ ๆ ก็ทำให้ผมนึกถึงประโยคหนึ่งขึ้นมาว่า
“ความเปราะบางไม่ใช่ปัญหา...ปัญหาคือไม่อยากเปราะบาง”
แล้วก็อดใจไม่ได้
ที่จะหยิบเอามาเขียนเป็นบทความยามบ่าย ฮ่าาา
ผมขอชวนท่านผู้อ่าน
มาใคร่ครวญถึงเนื้อเพลงในส่วนนี้กันครับ
แล้วลองสัมผัสถึงความคิด
ความรู้สึก ความปรารถนา
หรือ เงื่อนไขใด ๆ
ที่สื่อถึงการไม่อยากเปราะบาง...
“ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบายังทำให้เหน็บหนาว”
“แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่ายังทำให้มีน้ำตา”
“ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน”
“และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ”
เริ่มจากส่วนแรกกันเลยครับ
“ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบายังทำให้เหน็บหนาว”
“แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่ายังทำให้มีน้ำตา”
หากเราสังเกตอย่างอ่อนโยนจะพบว่า
เบื้องหลังคำว่า “ทำไม”
และ เบื้องหลังคำว่า “แค่...”
มักจะเจือปนไปด้วยสิ่งมากมาย เช่น
-การไม่ยอมรับความจริง “แค่ลมเบา ๆ หนาวได้ไง!!!”
-การเปรียบเทียบ “เรื่องแค่นี้ทำไมต้องร้องไห้!!!”
-การบอกว่า มันไม่ควรจะเกิดขึ้น หรือ มันไม่ควรเป็นแบบนี้
(ทั้ง ๆ ที่ความจริงมันเกิดไปแล้ว)
ซึ่งจุดนี้เป็นการฝืนความจริงอย่างชัดเจนครับ
และเป็นจุดเริ่มต้นให้เราเริ่มด่าทอตัวเอง
รวมทั้งเริ่มตัดสิน ดูถูก และทำร้ายตนเอง
ต่อมาที่หมัดฮุคกันเลยครับ
“ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน”
“และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ”
หากเรามองประโยคเหล่านี้อย่างลึกซึ้ง
และสัมผัสถึงเจตนาที่ผลักดันให้เกิดคำพูด
เราจะเห็นคำว่า “ไม่ได้ / อย่าเป็นแบบนี้ / ต้องเข้มแข็งเดี๋ยวนี้”
อัดแน่นอยู่เต็มหัวใจ
ซึ่งเป็นการตั้งเงื่อนไขตายตัวให้กับชีวิตตนเอง
เช่น
-ต้องเข้มแข็งเสมอ / ต้องเข้มแข็งได้ทันที
-ห้ามอ่อนแอ / ห้ามเปราะบาง
-ต้องไม่มีสิ่งไหนมาทำให้อ่อนแอ หรือ เปราะบาง
“ความเข้มแข็ง...ต้องอยู่กับตนเองอย่างยั่งยืนถาวร”
เหล่านี้จึงเป็นเงื่อนไขที่คุมขังจิตใจ
จนทำให้...
“เผลอใช้ชีวิตอยู่กับความคิดที่ไม่สอดคล้องกับความจริง”
“อยู่กับความปรารถนา ที่ขัดแย้งกับความจริง”
วงจรแห่งความทุกข์จึงทรงพลังยิ่งขึ้น
ซึ่งคล้ายกับการราดน้ำมันลงบนกองไฟ
แต่หากเราเข้าใจความจริงของชีวิต
เราจะพบว่า
“ทุกสิ่งล้วนชั่วคราว”
“ไม่มีสิ่งใดที่ยั่งยืน”
“เพราะทุกสิ่งล้วนต้องเปลี่ยนแปลง”
การไม่อนุญาตให้ตัวเองอ่อนแอ
หรือ ไม่ยินยอมให้ตัวเองเปราะบาง
ล้วนเท่ากับเป็นการฝืนตัวเองอย่างยิ่ง
เพราะทุกสิ่งนั้นทำให้เราได้ประสบกับความปวดร้าว
อย่างเกินจะทานทน
และบางทีก็เจ็บปวดจนร้องไห้ออกมา
หากเราเปิดโอกาสให้ตนเอง
“ได้เป็นในสิ่งที่ตนเองเป็นอยู่ในขณะนั้น”
ย่อมถือเป็นการมอบของขวัญให้กับตัวเอง
อย่างน้อยที่สุดเราก็ซื่อสัตย์กับหัวใจตนเอง
ยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิตอย่างตรงไปตรงมา
และรับฟังเสียงจากก้นบึ้งของจิตใจ
“ที่พยายามสื่อสารกับเรา”
ความเปราะบางทำให้เรารู้ว่า
“ไม่จำเป็นต้องฝืนธรรมชาติของมนุษย์หรอก”
เปราะบาง ก็แค่รู้
อ่อนแอ ก็แค่รู้
ไม่จำเป็นต้องห้ำหั่นกับตนเอง
และไม่จำเป็นต้องตั้งเงื่อนไขห้ามมิให้ตนเองเปราะบาง
“เพียงแค่อ่อนโยนกับตัวเอง”
ยอมรับนับถือตนเองโดยไม่มีเงื่อนไข
“เพราะเราก็เป็นมนุษย์ที่มีชีวิตจิตใจ”
ซึ่งมีวันที่มรสุมถาโถมใส่จิตใจ
และมีวันที่ท้องฟ้าแจ่มใสให้ชื่นชม
“อยู่กับชีวิตในวินาทีนี้...ด้วยหัวใจอันเปิดกว้าง”
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
