ระหว่างที่ "จันทร์วาด" กำลังเดินกลับบ้านเนื่องจากเธอเห็นว่าอากาศข้างนอกกำลังดีฝนไม่ตก ทว่าช่างตรงข้ามกับฝั่งของ "อธิศ" ที่ท้องฟ้ามิได้เป็นใจชายหนุ่มนัก เม็ดฝนได้ตกกระหน่ำใส่ร่างเขาอย่างไม่ปราณีราวกับรู้ว่าเขาไม่ได้พกร่ม ทางด้านของจันทร์วาดได้ตัดสินใจคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมา และกดโทรหาใครสักคน เสียงรอสายดังไม่ถึง 2 ครั้งปลายสายก็กดรับทันทีโดยที่หญิงสาวไม่ต้องรอ
"ว่าไง" อธิศถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"ฉัน.....แค่อยากถามว่าแถวบ้านเธอฝนตกหนักไหม" จันทร์วาดถามด้วยเสียงข่มความตื่นเต้น จนกลายเป็นว่าเธอไม่ได้อยากถามคำถามนี้สักหน่อย
"อืม มันก็ตกนะแต่ก็ไม่ได้หนักหนาอะไร" คำตอบที่เขาให้ไปมันช่างสวนทางกับสภาพที่เจอโดยสิ้นเชิง ซึ่งทางฝั่งนั้นจะไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่
"เธอ.....คงไม่ใช่กำลังเดินตากฝนหรอกใช่ไหม"
"จะบ้าเหรอ คนบ้าที่ไหนจะเดินตากฝนกัน ฉันใส่ชุดกันฝนน่า หายห่วงเลย" อธิศแก้ตัวทันควันอย่างรวดเร็ว
"ว่าแต่เธอละ เป็นยังไงบ้าง ได้เพื่อนใหม่ยัง"
"ทุกอย่างโอเค ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ห่วงเธอเองดีกว่า....... ที่ฉันโทรมานะแค่อยากบอกว่า ฉัน...คิดถึงเธอนะ อาคม" เสียงของหญิงสาวแผ่วเบาลงในประโยคท้าย ซึ่งแน่นอนว่าอธิศไม่ได้ยิน
"หา เมื่อกี้ว่าอะไรนะ ฉันไม่ได้ยิน" อธิศถามขึ้นแข่งกับเสียงลมที่พัดผ่านตัวเขาไป
"เปล่านี่... ฉันต้องวางสายละ ดูแลตัวเองด้วย"
และแล้วสายก็โดนตัดไปพร้อมกับสีหน้างุนงงของอธิศ ก่อนจะหันมามองเบอร์โทรศัพท์ของจันทร์วาดที่ตัดสายเขาไป
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
