กำลังปีนป่ายกำแหงที่มีชื่อเรียกว่า “ ตัวเอง “
วันหนึ่งก็ขยันเป็นบ้าเป็นหลัง บางวันก็ขี้เกียจใจจะขาด พอมาอีกวัน ไปดูไรมาก็ดันมี๊มีไฟพรึบพรับ และวันถัดไปไฟก็ดับเอาดื้อ ๆ ซะงั้น
รูปนี้อยากวาดอะไรสักอย่างเกี่ยวการปีนป่าย แล้วมันไม่ได้มาจากความตั้งใจแต่แรกจะวาดสักเท่าไร และแวบหนึ่งก็ขึ้น
หวนคืนหวนคิดถึงวัยเด็ก เด็กที่ชอบเล่นปีนป่ายบนต้นไม้ต้นชมพู่ที่อยู่ติดใกล้กับรั้วหน้าบ้าน
ความจำนั้นฉายภาพของรังมดแดง รังมดที่ถูกทำลายไปสักเท่าไรมันก็กลับมาได้ทุกครั้ง และมันคือ รังมดผู้เป็นอมตะ
สายๆ บ่ายๆ ในช่วงปิดเทอม ผมชอบขึ้นไปกินชมพู่สีเขียว ลูกของมันไม่ใหญ่ไม่เล็กไปและกำลังดี รสชาติไม่หวานมาก แต่อร่อยกว่าที่ตลาดอีก
และผมก็ชอบกินไปด้วย ดูมดไปด้วย มดที่กำลังขนเศษอาหารในกล่องสีเขียวมหัศจรรย์ ที่มีอาหารให้เท่าไรก็ได้และไม่มีวันหมด ทุกอย่างถูกขนกลับมายังรังที่ทำจากใบไม้เขียวห่อเป็นลูกกลมๆ
นั่น ถือว่ามีความสุขแล้ว แต่มีสิ่งที่เหนือกว่านั้นที่ผมชอบปีนป่ายขึ้นไป
หากมองเลยปั้มน้ำมันตราเปลือกหอยไป ภาพน้ำผืนใหญ่และภูเขาสีเขียวจางๆ นั้นทอดยาวออกไป
นั่นคือภาพของกว๊านพะเยา จังหวัดที่ผมเติบโตมา
และไม่ว่าจะกลับไปกี่ครั้งก็ตาม เหมือนทุกอย่างจะสงบลงในทันตา ผิวน้ำที่สะท้อนนภา ขุนเขาและปักษา
ทุกๆ อย่างล้วนเป็นแรงบันดาลใจให้ผมในตอนโต
สายลมคอยพัดอ่อน แสงแดดเฝ้าลูบคลำ กลิ่นน้ำจืดที่ไม่เคยจางหาย และภูเขาที่ยังคงเป็นฉากหลังให้ชื่นชมอยู่เสมอ
ภาพเด็กคนนั้นได้กลับมาอีกครั้ง กลับมาในอีกรูปแบบหนึ่งของจินตนาการที่ไม่รู้จบ และภาพนี้ก็เสร็จสิ้นลงภายใต้ชื่อภาพว่า
หอคอยห้าสีและไม้หมึกสีดำ.
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
