เหงา
ความรู้สึกหนึ่ง ที่สามารถกัดกินคนจากภายในได้อย่างเรื้อรังมาช้านาน
ความรู้สึกหนึ่ง ที่หลายครั้งเหมือนฆ่าคนให้ตายยังดูโหดร้ายไม่เท่า
ความรู้สึกหนึ่ง ที่ทำให้คนที่ถึงแม้จะถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนมากมายแต่ก็ทำให้มีความสุขน้อยกว่าการอยู่คนเดียวได้ด้วย
.
.
.
ความรู้สึก "เหงา"
เชื่อว่าทุกคนรู้จักความรู้สึกนี้ดี
สำหรับตัวผมเองก็ทุกข์ใจมาก ๆ จากความเหงามานักต่อนัก โดยเฉพาะสมัยก่อนหน้านี้ซัก 3-4 ปี ทั้ง ๆ ที่มีเพื่อนที่พูดคุยกันประจำมากกว่าตอนนี้เสียอีก
หลายครั้งการได้อยู่คนเดียวยังรู้สึกเหงาน้อยกว่าการอยู่หลายคนด้วยซ้ำ
มันเป็นความรู้สึกที่ว้าเหว่ ทรมาณ ไขว่คว้าหาสิ่งเติมเต็มเท่าไรก็ดีแค่ช่วงต้น ๆ เท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นการสมความคาดหวังจากเพื่อนหรือการได้รู้สึกถึงการมีคุณค่าจากผลการเรียนที่ดี ทุกอย่างพอได้ผ่านมาแล้วก็เหมือนว่างเปล่า เติมเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ
มันทุกข์มาก ๆ
เคยวาดรูปจากหินที่พื้นของชั้นดาดฟ้าของหอช่วงฝึกงานคนเดียว
เคยไปร้องเกะหลังฝึกงานเสร็จคนเดียว
สิ่งเหล่านี้ไม่เคยทำให้ใจที่ว่างโหวนั้นเต็มอิ่มกับเขาบ้างเลย
ในช่วงเวลานั้นเหมือนความสุขที่ (เคย) มีก็เป็นแค่สิ่งหลอกลวงเท่านั้น และความทุกข์เป็นของตาย
มีเพื่อนมากมายแต่ไม่รู้สึกมีใครเข้าใจเราจริง ๆ เลย
พยายามให้ผู้อื่นได้สมดั่งหมายเท่าที่เราจะทำได้ก็แล้วยังไงต่อ เขาไม่เห็นจะทำดีกับเราบ้างเลย
ทำไมรักคนอื่นไปแล้วเขาดูไม่ได้รักเราบ้างเลย
จนวันหนึ่งได้รู้ความจริงว่าเรานั่นแหละที่ไม่ได้รักตัวเองจริง ๆ เลย และไม่เคยเข้าใจอะไรคนอื่นเลยเพราะเราไม่เคยเข้าใจตัวเองเลยซักนิดเดียว
พอได้เห็นความน่าเกลียดของตัวเองว่าทั้งหมดที่ทำไป ที่เหมือนทำเพื่อผู้อื่นนั้นแท้จริงก็แค่การรักตัวเองแบบมีผลทำร้ายตัวเองจนก่อเป็นความเหงา
การมีอคติจากการตีความเข้าข้างตัวเอง ตัดสินทั้งผู้อื่นและตัวเองจนปิดใจพร้อมป้ายความคิดเหล่านั้นใส่คนอื่น ๆ เหมือน ๆ กันทั้ง ๆ ที่แต่ละคนก็คนละคนกัน เช่น ทุกคนมันก็ ... เหมือนกันนั่นแหละ เป็นต้น
การยอมรับหลังจากเห็นความน่าเกลียดของตัวเองนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายในครั้งแรกเลย แต่ถ้าตัวเองไม่ยอมรับตัวเองในแบบที่เป็นไม่ว่าตนจะเป็นอย่างไรแล้วจะให้ใครที่ไหนมายอมรับล่ะ
ยอมรับในสิ่งที่เป็นแม้มันจะไม่ถูกใจเราเลยก็ตามจึงเป็นจุดเริ่มต้นของการคลายมหกรรมความเหงาเหล่านี้
พอยอมรับได้ก็เริ่มทำความเข้าใจตนถึงที่มาโดยการค่อย ๆ ถามสืบความ หา "เหตุในเหตุ" ไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รีบร้อนจนพบต้นต่อแห่งความเหงาว่าสิ่งที่ไขว่คว้าหามาเพื่อเติมเต็มจิตใจแต่ไม่เจอซักที แท้จริงแล้วก็คือความรู้สึก "เชื่อมโยงภายในตัวเอง" อันประกอบไปด้วยความรัก ความเมตตา และความเห็นใจในตัวเอง
พูดเหมือนทำง่าย แต่สิ่งเหล่านี้ต้องใช้การหมั่นสร้างความรัก ความโอบอ้อมอารีย์ และความให้อภัยได้ ให้ค่อย ๆ ก่อตัวอย่างยิ่งยวด
เบื้องต้น
อย่างน้อยก็ลองกอดตัวเองได้มั้ย
พูดคำดี ๆ กับตัวเองได้มั้ย
รู้สึกขอบคุณตัวเองได้มั้ย
การแก้ความเหงาจึงไม่ใช่การหาจากสิ่งภายนอกมาใส่ตัว แต่เป็นการเดินทางเข้าใจตัวเองภายใน ทำความเข้าใจ และสร้างมันขึ้นมาเอง
จากที่เคยกลวงภายใน
จึงค่อย ๆ รู้สึกเต็มขึ้นมาได้เองจากภายใน
ถึงแม้ยังทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เอาใหม่ได้เรื่อย ๆ ค่อย ๆ เรียนรู้ตัวเองกันไป
เมื่อเริ่มรักเริ่มเข้าใจตัวเองขึ้นมาได้แล้ว การรักและเข้าใจผู้อื่นจะค่อย ๆ ตามมาเองเช่นกัน
เพราะรักตัวเองเป็นจึงจะเข้าใจการมอบความรักให้ผู้อื่นจริง ๆ โดยไม่เอาใจไปผู้กับสิ่งภายนอกหรือการคาดหวังใด ๆ
ความเหงายังคงเดินผ่านมาแล้ว say hi ได้อยู่บ้างประปรายอันเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตอันก่อให้เกิดความทุกข์เข้ามาเนือง ๆ
แต่ความเท่าทันและการไม่ยอมแพ้ต่อการพัฒนาตนเองจากความทุกข์นี้ก็ทำให้มันค่อย ๆ เบาบางลง
เป็นการเท่าทัน สังเกต ยอมรับ ทำความเข้าใจเหตุและผล และเรียนรู้อย่างนี้ไปเรื่อย ๆ
ถ้าไม่ชัวร์ว่าตอนนี้ทุกข์หรือไม่ก็ให้ดูว่าตอนนี้ใจขุ่นมั้ย
แล้วถ้าไม่ชัวร์อีกว่ามันขุ่นมั้ยก็ให้ดูว่าตอนนี้ใจใสมั้ย
อย่างน้อยถ้ายิ้มให้ตัวเองได้เป็นการตรวจสอบเบื้องต้นก็โอเคแล้วล่ะ
#เข้าใจตัวเอง #ความเหงา #รักตัวเอง
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
