ซิ่วอิงนั่งล่องเรือชมความงดงามของธรรมชาติที่หาชมได้อย่างยากยิ่ง ความเหนื่อยล้าต่างๆได้ถูกสายลมและสายน้ำ พัดพาปลิวหายไป หลงเหลือแค่เพียงความรู้สึกสดชื่น สบายกายใจและความผ่อนคลายเพียงเท่านั้น หญิงสาวรู้สึกได้ว่าเธอคิดถูกจริงๆที่ตัดสินใจมาที่นี่ และที่สำคัญเธอก็ไม่ต้องออกแรงพายเรือด้วย
"หัวเราะอะไรอยู่คนเดียว" เสียงห้วนทักจากข้างหลังของเธอดังขึ้น ทำให้ซิ่วอิงหันมามองต้นเสียง
"คนมีความสุขจะหัวเราะไม่ได้เหรอ" ซิ่วอิงกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริง แต่ไม่ใช่กับ "หวงอานตี๋" แน่นอน
"ก็แน่ละซี เธอไม่ใช่คนพายเรือแบบฉันนี่ คำขอบคุณสักคำก็ไม่มี" หวงอานตี๋พูดไปพายเรือไป ตรงข้ามกับหญิงสาวที่มีสีหน้ายิ้มแย้มในท่าทีฝ่ายนั้น
"ขอบคุณนะ"
"ไม่เป็นไร ไม้พายนี้มันหนักยังไงฉันต้องพาย...."
"ฉันหมายถึง ขอบคุณที่ยอมอยู่ที่นี่กับฉันต่างหาก" สิ้นสุดคำนั้น หวงอานตี๋แสดงสีหน้าอำอึ้งพอสมควรและเริ่มที่จะทำตัวไม่ถูก ชายหนุ่มจึงหลบสายตาของซิ่วอิงเพื่อเลี่ยงความเขินอาย"
"เธอดูวิวต่อเถอะ เดียวสักพักฉันต้องเลี้ยวเรือกลับ"
ซิ่วอิงยิ้มรับก่อนจะหันกลับมามองทางหน้าต่อ เธอยิ้มรับสายลมที่พัดมากระทบใบหน้าของเธอ ก่อนจะจับจ้องมาที่ภูเขาน้ำแข็งที่สูงเด่นตระหง่านอยู่เบื้องหน้า น่าเสียดายที่พายเรือไปชมใกล้ๆไม่ได้เพราะสุดขอบชายแดนแล้ว แต่แค่ได้เห็นตรงนี้เธอก็คิดว่ามันคุ้มค่าแล้ว
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
