ร้านปิง(ร้านอุปกรณ์เครื่องเขียน)
ค่าพิกัด (GPS) : 13.724407° | 100.516336°
อดีต: ห้างถ่ายรูปพร้อม
ปัจจุบัน: ร้านขายเครื่องเขียน
ปากซอยเจริญกรุง 38
ถนนเจริญกรุง
รูปถ่ายในอดีตเทียบปัจจุบัน จากเพจ 77PPP
สะดุดใจและรู้สึกชอบอาคารนี้สองสามครั้งเมื่อเดินผ่าน อีกทั้งมีเรื่องราวของเด็กนักเรียนโรงเรียนชายล้วนย่านบางรักที่เล่าให้ฟัง (จริงๆโรงเรียนหญิงล้วนชื่อเดียวกันกับโรงเรียนละแวกนี้คงมีเรื่องราวกับร้านนี้และร้านอุปกรณ์การเรียนอื่น เช่น ร้านเครื่องหนังในตรอกเล็กๆแต่มองเห็นตึกสูงตัดกับตึกเก่าสวยงามมาก) ประสบการณ์ร้านขายของรอบรั้วโรงเรียนเกือบทุกแห่งจะคล้ายกัน ขนมหรือของเล่นของใช้ร่วมสมัยแต่ละยุคพัฒนาการ บ้างโตแล้วยังตามล่าตามหาเพื่อสะสมทั้งที่คุณภาพวัสดุไม่ดีเพราะเทคโนโลยียังไม่ก้าวหน้าแต่ราคาที่สู้กันสูงมาก เพื่อความทรงจำ
รูปแบบสถาปัตยกรรม ลายปูนปั้นได้เลือนหายหรือกลายเป็นเรียบโล้นตามกาลเวลา อดีตเห็นห้างถ่ายรูป คิดเองว่าอาจนำเข้าเทคโนโลยีมาจากทางใต้ เมืองท่าของไทยและแถบนี้ เพราะอ่านและเจอของจริงจากครั้งไปทำงานชุมชนที่ภูเก็ต Woo Gallery คุณเจ้าของได้บรรยายของใช้ยุคศตวรรษที่ 19 ให้ฟังและเห็นภาพรวมการนำเข้าสินค้าจากยุโรปทางเรือผ่านมะละกา ปีนัง ภาพถ่ายหรือของใช้ลำ้สมัยมาจากเส้นทางนี้แทบทั้งหมด ชอบสุดคงเป็นเอกสารบันทึกหรือจดหมายแนะนำตัวของร้านที่บอกเล่าเป็นผู้นำเข้านาฬิกาหรือสินค้าอื่นต่อกงสุลของอังกฤษ ภาษาแบบเก่าที่ไม่มีใช้กับสารพัดของเก่าที่มีเรื่องราววิถีของคนยุคนั้น ตรงกับคำเล่าของร้าน ศิลป์ธรรมชาติ ที่ครอบครัวผมเคยไปถ่ายภาพย้อนยุคด้วยกล้องแบบโบราณจากยุโรปหรือรัสเซียและใช้กระดาษนำเข้าที่หาที่ผลิตยากแล้วในโลกยุคปัจจุบัน ตลาดสามชุก สุพรรณบุรี ซึ่งคงมีที่อื่นๆบ้างยังคงใช้แบบเดียวกัน (แม้ว่าเคยเห็นแม่ไปถ่ายสตูดิโอ แถววังบูรพาเมื่อเร็วๆนี้ แต่กล้องและฟิล์มหรือกระดาษอัดไม่ได้ย้อนยุคแบบเก่าแล้ว มีเพียงบรรยากาศและสถานที่ ตื่นเต้นกับการจัดสถานที่และรูป จอมพล อักษรย่อ ใหญ่มากตรงบันไดทางขึ้น)
อุปกรณ์เครื่องเขียน ผมยังประทับใจร้าน โมฮำหมัด ตรงถนนเจริญกรุงมุ่งมาห้างดิโอลสยาม ก่อนถึงออนล๊อกหยุ่น ร้านเครื่องเขียนนำเข้าย้อนวันวานและเรื่องราวสารพัดของนักเรียนศิลปะแถวนั้น แม้นว่าก่อนหน้านี้จะปิดไปหลายปี แต่แอบดีใจที่เห็นล่าสุดมีการเปิดและจัดร้านใหม่ (แม้หัวปากกาคอแร้งจากอังกฤษที่ซื้อมาคราวก่อน ยังใช้ไม่คุ้มค่าเลย ลองลนไฟตามคำแนะนำแล้วเขียนไม่ต่างจากเดิมนัก)
นีโอคลาสสิกหรือแบบใดก็หาทราบชัดเจนเพราะยังไม่สืบค้นในเรื่องรูปแบบของอาคารนี้ แต่นึกถึงสไตล์ จุงเก้น หรืออาร์ตนูโว ที่สถาปนิกช่วงหลังพัฒนาการอาคารแนวตะวันตกของไทยเข้ามามีอิทธิพลในการสร้างพร้อมถนนและวัง shop house จึงได้รับมา ตึกนี้มีหน้าบันแต่ก็ต่าง เพราะลายหายคล้ายจะลดทอนเป็นแนวโมเดิร์น แถมมีสิ่งต่างๆเพิ่มมาตามการใช้งานปัจจุบัน ทั้งกันสาดผ้าใบที่มีคนเคยตั้งข้อสังเกตไว้ว่าเป็นการปรับใช้ในสภาพแวดล้อมเฉาพะถิ่น แสงและฝน ปรับให้กางและหดได้ มีความยืดหยุ่นแม้จะไม่งามถาวร
ยังไม่เคยเข้าไปสำรวจภายในร้านเลย หากคุณว่างลองเข้าไปดูกัน
อาจเจอความหลังหรือสิ่งที่ไม่เคยเห็น หรือของหายากซุกซ่อนอยู่ก็เป็นได้
(เขาอาจเป็นร้านขายส่งมากกว่าขายปลีก ผมจึงไม่กล้าเข้า)
แสงที่นี่แปลกตาเพราะตึกสูงที่มาทีหลังได้บังไว้ จนถึงเวลาเช้าและเย็น จะเห็นความเอียงและเฉียง วูบวาบฉาบไปตามโครงสร้างหลัง เป็นเงาและสว่างตัดกัน
อยู่ๆก็คิดถึงร้านเครื่องเขียน สมใจหน้าโรงเรียนสมัยมัธยมหรือโรงเรียนศิลปะข้างๆ ที่เขาตกแต่งใหม่ คล้ายร้านไม้กายสิทธิ์ ของโลกพ่อมดมายา แต่อะไรคงไม่เด็ดกว่า รา้นยายหลังโรงเรียนอนุบาลบ้านนอกที่ผมต้องมุดใต้ถุนอาคารไม้ไปซื้อน้ำฝนใส่กระติกแล้วตักใส่ถุงผูกยางข้างเดียวพร้อมน้ำแข็งราคา 1 บาท กับขนมตามมีตามเกิดที่มือเล็กๆแย่งกันหยิบฉวย แม้ว่าจะกลัวว่า ยายใส่น้ำลายลงไปไหม เพราะละครกระสือช่วงนั้นดังมาก
บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของเด็ก ใส่ผงกินดิบๆ ห่อเล็ก น่าคิดถึงดี
#bluebangkok
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
