ตราสัญลักษณ์ หรือ Logo / trade mark สุดแล้วแต่ที่จะเรียก ในความคุ้นเคยของภาษาชาวบ้าน ยี่ห้อ นั้นมีประวัติและศาสตร์ที่มีหลักการและเหตุผลพร้อมประวัติที่ยาวนาน ตั้งแต่ตราประจำตำแหน่งที่ใช้ในการสู้รบเพื่อแบ่งฝ่าย สังกัดหรือแสดงถึงนัยยะ บ่งบอกผ่านภาษาเส้น สี อักษร เรียกรวมว่า เรขศิลป์(Graphic) แม้ว่าจะเป็นศาสตร์ย่อยของ ทัศนศิลป์(Visual Art) อีกทีหนึ่ง ซึ่งหลักการพื้นฐานแรกสุดหากเป็นผู้สนใจเรียนด้านศิลปะ การออกแบบหรือสถาปัตยกรรม องค์กระกอบ(Composition) เบื้องต้นที่ต้องรู้ ได้แก่ จุด(หน่วยที่เล็กที่สุดของทัศนะธาตุ หรือ elementation) เส้น(เกิดจากจุดหลายจุดเรียงร้อยรวมกัน มีทั้งตรง โค้ง อิสระ สื่อถึงอารมณ์ หยุดนิ่งหรือเคลื่อนที่) ระนาบ(ทั้ง 2และ3มิติ เกิดจากเส้นปิด ต่อกัน ได้มิติกว้าง ยาว หรือ ก้าง ยาว สูง(ลึก) รูปร่าง(ระนาบที่มีความหมาย มีค่าแทนสิ่งนั้นๆทั้งรูปธรรมและนามธรรม) รูปทรง(3มิติ มีมวลกับปริมาตร มีเงาไล่นำ้หนักเกิดระยะ)

จากการค้นคว้า และเดินสำรวจตึก อาคาร ทำให้ผู้เขียนสนใจที่มาและร่องรอยของรูปแบบ ในด้านอื่นนอกเหนือความงามของเส้นสายทางสถาปัตยกรรม หรือคราบแห่งกาลเวลาจากยุคสมัย จึงค้นคว้าอิสระหลังเรียนจบปริญญาโท ละแวกวังท่าพระ และชักชวนคนรู้จักกับคนรู้ใจมาร่วมสร้างสรรค์งานด้วยกัน

ในอดีต พบว่าส่วนมาก ค่าน้ำหนักสีน้ำเงินจะเป็นที่นิยมใช้กันในการเขียนแบบ แม้ว่าคนไทยจะรับเข้ามา แต่ชื่อสีในยุคนั้นยังมีจำกัด นิยามต่างๆจึงเป็นไปตามความเข้าใจของคนพื้นที่และยุคสมัย คนไทยนิยมเรียก พิมพ์เขียว หรือสีอื่นๆในตระกูลนี้ว่า เขียว เช่น สีขาบ ที่ออกน้ำเงินปนเขียว บางทีม่วงแกมแดง เพราะวัสดุในการผลิตสีมีการเจือปน ซึ่วแต่เดิมสีตระกูลน้ำเงิน มาจากแร่ธาตุต่างประเทศที่หาได้ค่อนข้างยาก เช่น ฮิตไทต์ มาลาไคต์ ที่มีสินแร่อื่นเจือปนบ้าง หรือในตระกูลม่วงที่โรมันในอดีตสงวนไว้กับกษัตริย์ ที่ทำจากเปลือกหอยหลายพันตัวเพื่อผงสีเพียงไม่กี่กรัม

อาคารทรงคุณค่า ที่ผู้เขียนสนใจ และเดินชมหรือคุ้นชิน นอกจากลายเส้นโครงสร้างทางสถาปัตยกรรมแล้ว รายละเอียดที่เด่นชัด คงจะเป็น หน้าต่าง ที่แม้ตึกยุคแรกที่เน้นความเรียบง่าย จนกระทั่งตึกยุคหลังที่เน้นความหรูหราในการตกแต่ง หรือยุคลดทอน หน้าต่างก็ยังคงอยู่ เพราะการใช้งาน แสงและลม คือสิ่งสำคัญ ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงพัฒนาไปเพียงใด หน้าต่าง ยังคงมีอยู่ ส่วนประตู มีความสำคัญอาจมากกว่าในเรื่องมิติและการใช้งานเชิงสัมพันธ์ หรือคำเปรียบดัง ประตูทำให้เกิดการเปลี่ยนผ่าน หลุดพ้น จากสถานะเดิมสู่สิ่งใหม่ แต่ผู้เขียนคิดว่า ความละมุนของ หน้าต่าง เป็นเพียงช่องขนาดเล็ก เราทำได้เพียงมองผ่าน แม้บางทีเราแอบปีนหนีได้ แต่ส่วนมากเราชอบที่จะมอง ดูการไหลผ่านทั้งลม แสง หรือความรู้สึก เราไม่สามารถก้าวผ่านเปลี่ยนสถานะแบบประตู เป็นเพียงผู้คอยเฝ้าดู และรับรู้ร่วมกัน ทั้งเปิดกว้างเพื่อรับ หรือปรับจากช่องกั้นบานเกร็ด ให้แง้มไว้เพียงชำเลืองแล...หน้าต่างของดวงใจ ยังเปรียบไว้กับ ดวงตา