“ลีวาย สเตราส์ (Levi Strauss)” ผู้ให้กำเนิดกางเกงยีนส์ลีวายส์ (Levi’s)
หลายคนน่าจะต้องรู้จัก “กางเกงยีนลีวายส์ (Levi’s)” และมีในครอบครอง
กางเกงยีนส์ลีวายส์เป็นหนึ่งในกางเกงยีนส์ชั้นนำของโลก และอยู่คู่กับโลกของกางเกงยีนส์มาเป็นเวลายาวนาน
ผู้ให้กำเนิดกางเกงยีนระดับตำนานนี้คือ “ลีวาย สเตราส์ (Levi Strauss)”
กางเกงยีนลีวายส์ (Levi’s)
“ลีวาย สเตราส์ (Levi Strauss)” ชื่อเดิมคือ “เลิบ สเตราส์ (Loeb Strauss)” เกิดในวันที่ 26 กุมภาพันธ์ ค.ศ.1829 (พ.ศ.2372) ที่บาวาเรีย ประเทศเยอรมนี
เลิบเป็นลูกคนเล็ก โดยเขาเป็นลูกคนที่เจ็ด พี่ๆ ห้าคนแรกเป็นพี่คนละแม่
พ่อและแม่ของเลิบคือ “เฮิร์ช สเตราส์ (Hirsch Strauss)” และ “รีเบกกา สเตราส์ (Rebecca Strauss)”
เฮิร์ชนั้นเป็นพนักงานขายอุปกรณ์เย็บผ้า เช่น ผ้า ด้าย กระดุม โดยเขาจะเดินเคาะตามบ้าน เสนอขายสินค้าของตน
บาวาเรียในปัจจุบัน
ในระหว่างที่เฮิร์ชทำงาน รีเบกกาก็ทำหน้าที่ดูแลลูกๆ โดยครอบครัวสเตราส์นั้นอาศัยอยู่ในห้องแคบๆ ที่มีเพียงแค่ห้องนั่งเล่น ห้องครัว และห้องนอนหนึ่งห้อง
ครอบครัวสเตราส์เป็นครอบครัวชาวยิว ในวัยเด็ก เลิบจึงไปเรียนในโรงเรียนสำหรับชาวยิว และเมื่อมีเวลา ก็ช่วยงานในบ้าน เล่นกับพี่น้องและญาติๆ
ผู้คนในบาวาเรียส่วนมากนับถือศาสนาคริสต์นิกายคาทอลิก และหลายคนก็เกลียดคนยิว ซึ่งก็รวมถึงครอบครัวของเลิบด้วย
ไม่เพียงแค่ผู้คนเท่านั้น รัฐบาลเองก็ยังโหดร้ายกับคนยิว คนยิวจะถูกควบคุมแทบทุกอย่าง ต้องอยู่ในบริเวณพื้นที่ๆ กำหนด งานที่ทำได้ก็จำกัด ไม่มีสิทธิออกเสียงเลือกตั้ง ภาษีก็ต้องจ่ายแพงกว่าคนอื่น ซึ่งครอบครัวสเตราส์ก็ได้รับผลกระทบเต็มๆ
ในปีค.ศ.1840 (พ.ศ.2383) “โจนาทาน (Jonathan)” พี่ชายของเลิบ ได้ย้ายไปยังนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา ก่อนที่ “ลิพพ์แมนน์ (Lippmann)” พี่ชายอีกคน จะตามไปในภายหลัง
นิวยอร์กในยุคค.ศ.1840
ในเวลานั้น ผู้คนจำนวนมากในยุโรปได้ย้ายไปยังนิวยอร์ก ซึ่งในเวลานั้น นิวยอร์กเป็นเมืองที่กำลังเติบโต มีตำแหน่งงานและโอกาสรอคอยผู้ที่มีความสามารถ อีกทั้งยังมีการเปิดคลองใหม่ๆ ทำให้การขนส่งสินค้าง่ายขึ้น
ด้วยความรุ่งเรืองของนิวยอร์ก พี่น้องตระกูลสเตราส์จึงต้องการจะสร้างธุรกิจของตนในเมืองนี้
ภายหลังจากที่ลิพพ์แมนน์ได้มาอยู่ที่นิวยอร์กกับโจนาทาน ทั้งคู่ก็ได้เปิดร้านเล็กๆ ด้วยกันในนิวยอร์ก เป็นร้านขายอุปกรณ์เย็บผ้าในนิวยอร์ก ชื่อ “J. Strauss & Brother”
ทางด้านครอบครัวสเตราส์ในบาวาเรีย เฮิร์ชนั้นทำงานหนักจนล้มป่วยและเสียชีวิตในปีค.ศ.1846 (พ.ศ.2389) ซึ่งยิ่งทำให้สถานการณ์ในบ้านนั้นแย่กว่าเดิม เนื่องจากที่ผ่านมา ครอบครัวสเตราส์ก็ใช่ว่าจะร่ำรวย ตอนนี้เมื่อขาดเฮิร์ช ครอบครัวจึงลำบากกว่าเดิม
เลิบนั้นต้องการที่จะช่วยครอบครัว เขาอยากหาเงินได้เยอะๆ และในเวลานั้น ชาวยิวในบาวาเรียต่างต้องการจะไปสหรัฐอเมริกา พวกเขาอยากจะไปหาโอกาสใหม่ๆ ที่นั่น ชาวยิวในบาวาเรียนับพันมุ่งไปยังสหรัฐอเมริกา และครอบครัวสเตราส์ก็คิดว่าควรจะต้องย้ายไปยังสหรัฐอเมริกา
แม่ของเลิบต้องทำเรื่องขออนุญาตจากรัฐบาลเพื่อย้ายไปสหรัฐอเมริกา ซึ่งก็ต้องใช้เวลานานกว่าหนึ่งปี รัฐบาลจึงอนุญาต และครอบครัวสเตราส์ก็ได้เก็บของ มุ่งสู่สหรัฐอเมริกา
เลิบ แม่ และพี่สาวอีกสองคน ได้ลงเรือเดินทางไปสหรัฐอเมริกาในปีค.ศ.1848 (พ.ศ.2391) ขณะที่เลิบมีอายุได้ 19 ปี และทั้งครอบครัวก็ต้องไปอยู่ในห้องใต้ท้องเรือ ซึ่งห้องใต้ท้องเรือนั้น ถึงแม้ว่าตั๋วจะมีราคาถูก แต่สภาพความเป็นอยู่ก็ย่ำแย่
ภายหลังจากผ่านมาหลายสัปดาห์ เรือก็มาถึงนิวยอร์ก
ทั้งครอบครัวได้เข้าไปอาศัยกับโจนาทานและลิพพ์แมนน์ อยู่รวมกันในอพาร์ทเม้นท์เล็กๆ
ภายหลังจากย้ายมานิวยอร์ก เลิบก็ได้ไปทำงานในร้านของพี่ชาย ซึ่งในเวลานี้ เลิบได้เปลี่ยนชื่อเป็น “ลีวาย (Levi)” รวมทั้งพี่น้องคนอื่นๆ ก็เปลี่ยนชื่อเช่นกัน โจนาทานก็เป็น “โจนัส (Jonas)” ลิพพ์แมนน์ก็เป็น “หลุยส์ (Louis)”
ชีวิตในสหรัฐอเมริกานั้นดีกว่าที่บาวาเรีย พวกเขามีเงินพอใช้จ่าย รัฐบาลก็ไม่กดขี่พวกเขา พวกเขามีเงินใช้ไม่ขัดสน
ย่านที่ครอบครัวสเตราส์อาศัย เรียกว่า “Kleindeutchland” ซึ่งแปลว่า “ย่านเยอรมนีขนาดเล็ก” เนื่องจากเป็นบริเวณที่มีผู้อพยพชาวเยอรมันเข้ามาอาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก
Kleindeutchland
31 มกราคม ค.ศ.1853 (พ.ศ.2396) ลีวายซึ่งขณะนั้นมีอายุเกือบ 24 ปี ได้เป็นพลเมืองอเมริกันเต็มตัว
เขาย้ายมาอาศัยในสหรัฐอเมริกานานเกือบหกปีแล้ว และในเมื่อเขาได้สัญชาติแล้ว เขาก็ต้องการที่จะไปสำรวจทางด้านตะวันตก
มีการพบทองคำในแคลิฟอร์เนีย และคนจำนวนมากก็มุ่งไปยังแคลิฟอร์เนียพร้อมความหวังที่จะรวย
ลีวายเองก็ต้องการจะไปยังแคลิฟอร์เนีย แต่ไม่ใช่เพื่อไปขุดทอง
ลีวายและพี่ๆ ทราบดีว่านักขุดทองต้องการเสื้อผ้าที่เหมาะสม และพวกเขาก็มองเห็นโอกาส
ที่นิวยอร์กนั้นมีร้านเสื้อผ้าจำนวนมากอยู่แล้ว แต่หากพวกเขาไปซานฟรานซิสโก ร้านของพวกเขาจะเป็นร้านแรกๆ เพียงไม่กี่ร้าน
ซานฟรานซิสโกในปีค.ศ.1850 (พ.ศ.2393)
กุมภาพันธ์ ค.ศ.1853 (พ.ศ.2396) ลีวายตัดสินใจเดินทางไปแคลิฟอร์เนีย
ลีวายยังหนุ่มแน่น การเดินทางจึงไม่หนักเกินไปสำหรับเขา และท้ายที่สุด เขาก็เลือกที่จะเดินทางๆ เรือ
ภายหลังจากเดินทางเป็นเวลาหนึ่งเดือน ลีวายก็มาถึงอ่าวซานฟรานซิสโกในวันที่ 14 มีนาคม ค.ศ.1853 (พ.ศ.2396)
จากแคลิฟอร์เนีย เดินทางไปถึงแม่น้ำอเมริกัน จะเป็นระยะทางประมาณ 160 กิโลเมตร ซึ่งแม่น้ำอเมริกันเป็นสถานที่ๆ พบทองคำเป็นแห่งแรก และเนื่องจากภาวะตื่นทองนี้เอง บริเวณนี้จึงเต็มไปด้วยผู้คน ตอนที่ลีวายมาถึง ก็มีคนอาศัยอยู่กว่าหนึ่งแสนคนแล้ว
แม่น้ำอเมริกันในวันเก่า
ด้วยความที่มีผู้คนอาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก โดยเฉพาะบริเวณท่าเรือ ทำให้บริเวณท่าเรือนั้นคึกคัก มีสินค้ามาลงเป็นจำนวนมากในแต่ละวัน
ภายหลังจากที่ลีวายมาถึงซานฟรานซิสโกไม่กี่สัปดาห์ เขาก็ได้รับพัสดุจำนวนมากจากพี่ๆ
พัสดุที่เขาได้รับนั้น มีทั้งผ้าไหมและเสื้อผ้า ซึ่งลีวายก็เตรียมจะนำไปขาย
ลีวายได้เปิดร้านขายเสื้อผ้าและอุปกรณ์เย็บผ้า
ลีวายในวัยหนุ่ม
ลีวายตั้งชื่อธุรกิจของตนว่า “Levi Strauss & Company” และได้ขายเสื้อผ้าและเครื่องนอนแก่พ่อค้าท้องถิ่น ลูกค้าจำนวนมากก็เป็นคนงานเหมือง ซึ่งบางครั้งก็จ่ายค่าสินค้าด้วยทองคำ
สินค้าของลีวายนั้นได้รับความนิยมมาก หมดเร็ว และลีวายก็ต้องให้พี่ๆ ส่งสินค้ามาให้ทางเรือ เรียกได้ว่าธุรกิจของเขากำลังไปได้ดี
ในเวลานั้น สินค้าต่างๆ ในซานฟรานซิสโกนั้นมีราคาแพงกว่าที่นิวยอร์ก เนื่องจากในแคลิฟอร์เนีย ซึ่งเป็นรัฐที่ซานฟรานซิสโกเป็นเมืองอยู่ สินค้าต่างๆ นั้นหายาก
เมื่อคนจำนวนมากมายังแคลิฟอร์เนีย พ่อค้าขี้โกงหลายๆ คนก็หลอกขายสินค้าปลอมๆ ไม่ว่าจะเป็นแผนที่ปลอมที่บอกว่ามีทองคำอยู่ที่ไหนบ้าง หรืออุปกรณ์ขุดทองที่มีคุณภาพไม่ดีนัก
ภาวะตื่นทองในแคลิฟอร์เนีย
หากแต่ลีวายนั้นแตกต่างออกไป เขาจำได้ดีว่าสมัยอยู่ที่บาวาเรีย ครอบครัวเขาต้องลำบากอย่างไร และไม่ต้องการทำเช่นนั้นกับผู้อื่น เขาจึงคอยเช็คว่าสินค้าของตนนั้นมีคุณภาพดี ให้ลูกค้าได้รับของที่มีคุณภาพ
ลูกค้าส่วนมากก็เชื่อใจลีวาย อีกทั้งลีวายยังขายสินค้าในราคาสมเหตุสมผล ทำให้ลีวายมีลูกค้าประจำเป็นจำนวนมาก และทำให้ลีวายมีเงินหมุนเวียนเป็นจำนวนไม่น้อย
ค.ศ.1855 (พ.ศ.2398) ลีวายส่งทองคำกลับไปให้พี่ชายทางเรือเป็นครั้งแรก โดยทองคำที่เขาส่งไปนั้นมีมูลค่ามากกว่า 10,000 ดอลลาร์ แต่หากคิดตามค่าเงินปัจจุบัน จะมีมูลค่าประมาณ 250,000 ดอลลาร์ (ประมาณ 7.5 ล้านบาท)
ขณะเดียวกัน พี่ๆ ของลีวายซึ่งอยู่ในนิวยอร์กก็ได้เปลี่ยนชื่อบริษัท จาก “J. Strauss & Brother” เป็น “J. Strauss Brother & Company” แต่ที่แคลิฟอร์เนีย ลีวายได้สร้างชื่อและธุรกิจด้วยตนเอง
ในปีค.ศ.1855 (พ.ศ.2398) พี่สาวคนหนึ่งของลีวาย พร้อมสามีและลูกๆ ได้มาเข้าร่วมกับธุรกิจของลีวาย และธุรกิจของลีวายก็เริ่มจะขยับขยาย
ในเวลาต่อมา กำไรของธุรกิจก็เติบโตขึ้นเรื่อยๆ อีกทั้งในปีค.ศ.1860 (พ.ศ.2403) ได้มีการตั้งระบบบริการไปรษณีย์ ทำให้การส่งจดหมายรวดเร็วขึ้น และทำให้สามารถสั่งสินค้าได้รวดเร็วขึ้น
ธุรกิจของลีวายก็เติบโตขึ้นเรื่อยๆ ในเวลานี้ ร้านค้าของลีวายไม่ได้ขายสินค้าให้แค่ลูกค้าในซานฟรานซิสโกเท่านั้น แต่ยังขยายไปขายให้แก่ลูกค้าทั่วทั้งตะวันตก
ลีวายเริ่มจะมีชื่อเสียง เวลาไปทานข้าวที่ร้านอาหาร หลายๆ คนก็จำเขาได้ เริ่มเป็นที่รู้จัก
นอกจากธุรกิจแล้ว ลีวายได้บริจาคเงินสร้างสิ่งก่อสร้างต่างๆ จำนวนหนึ่ง รวมทั้งสถานที่ประกอบพิธีกรรมของชาวยิว
แต่ในขณะที่ชีวิตธุรกิจของลีวายกำลังรุ่งเรือง อีกด้านหนึ่งของประเทศ “สงครามกลางเมือง (American Civil War)” ก็กำลังเริ่มขึ้นในปีค.ศ.1861 (พ.ศ.2404)
สงครามกลางเมืองไม่ได้เกิดในแคลิฟอร์เนีย แต่ผู้คนส่วนมากในแคลิฟอร์เนีย รวมทั้งลีวาย ก็สนับสนุนสหพันธรัฐ
สงครามกลางเมือง (American Civil War)
ในช่วงสงคราม บริษัทของลีวายได้บริจาคเงินจำนวนมากให้องค์กรที่ทำหน้าที่รักษาพยาบาลทหารสหพันธรัฐที่ได้รับบาดเจ็บ
ลีวายนั้นถึงแม้จะไม่ได้เกิดในสหรัฐอเมริกา แต่เขาก็ภูมิใจในความเป็นอเมริกัน และต้องการให้สหรัฐอเมริกาเป็นปึกแผ่น
ต่อมา ได้มีการสร้างทางรถไฟเพิ่ม ทำให้ธุรกิจของลีวายสะดวกยิ่งขึ้น
ที่ผ่านมา เรือที่ขนส่งทองคำของลีวายมักจะอับปางกลางทะเล ทางรถไฟจะทำให้การขนส่งรวดเร็วขึ้นและปลอดภัยยิ่งขึ้น
ในเวลานี้ บริษัทของลีวายได้ขายเสื้อผ้าผู้ชายและผู้หญิง ซึ่งเสื้อผ้านั้นถูกผลิตที่นิวยอร์ก และส่งไปแคลิฟอร์เนียทางเรือ
กรกฎาคม ค.ศ.1872 (พ.ศ.2415) ลีวายก็ได้รับจดหมายที่จะเปลี่ยนชีวิตของเขาไปตลอดกาล
จดหมายนั้นส่งมาจาก “จาคอบ เดวิส (Jacob Davis)” ช่างตัดเสื้อที่เนวาด้า
จาคอบ เดวิส (Jacob Davis)
เดวิสนั้นเป็นลูกค้าที่สั่งผ้าเดนิมจากลีวาย และนำไปทำกางเกงเดนิมสำหรับคนงานเหมือง
เหล่าคนงานทางตะวันตกต่างบ่นว่ากางเกงนั้นไม่มีความทนทาน กระเป๋าข้างนั้นหลุดออกง่ายดาย โดยเฉพาะเมื่อนำอุปกรณ์ต่างๆ ใส่กระเป๋า
เดวิสเขียนมาเล่าให้ลีวายฟังว่าเขาคิดทางแก้ได้แล้ว เขาเอาหมุดเล็กๆ ไปปักไว้รอบๆ กระเป๋ากางเกงและด้านหน้า ซึ่งทำให้กระเป๋ากางเกงทนทานมากขึ้น และยังไม่เคยมีใครทำมาก่อน
เดวิสเล่าว่ากางเกงนี้เป็นที่นิยมมากเนื่องจากความทนทาน เหล่าคนงานนิยมมาก
กางเกงเหล่านี้เดวิสทำด้วยตนเอง และเริ่มจะทำไม่ทัน จึงขอให้ลีวายมาช่วย
นอกจากนั้น เดวิสยังบอกว่าเขาคิดจะไปจดสิทธิบัตรกางเกงที่ตนคิดขึ้น แต่ปัญหาคือเขาไม่มีเงินมากพอ เขาจึงมาขอให้ลีวายช่วย และเขาก็ไว้ใจลีวาย อยากให้ลีวายมาช่วยผลิตกางเกง
ลีวายเป็นนักธุรกิจที่ฉลาด เขามองเห็นโอกาส และตกลงที่จะช่วยเดวิส
20 พฤษภาคม ค.ศ.1873 (พ.ศ.2416) ลีวายและเดวิสก็ได้รับสิทธิบัตรในด้านการพัฒนากระเป๋ากางเกงคนงาน
ในที่สุด “บลูยีนส์” ก็ได้ถือกำเนิดแล้ว
จากนั้น ลีวายก็ได้เปิดโรงงานเพื่อผลิตกางเกง ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากสำนักงานของลีวาย ส่วนเดวิสก็ย้ายไปซานฟรานซิสโกเพื่อรับตำแหน่งหัวหน้าช่างตัดเสื้อ
ลีวายได้สั่งเครื่องจักรและจ้างพนักงานประจำเครื่องทอผ้าจำนวน 50 คนมาประจำการ และลีวายกับเดวิสยังทำเสื้อแจ๊คเก็ตอีกด้วย
กางเกงของลีวายนั้นมีต้นทุนในการผลิตที่แพงกว่ากางเกงอื่นๆ จึงต้องขายในราคาที่แพงกว่า หากแต่คนงานเหมืองและคาวบอย ต่างก็ต้องการมาก
ลีวายเริ่มลงโฆษณากางเกงของตนไปทั่วประเทศ ซึ่งผลตอบรับก็ดีมาก เกิดกระแสปากต่อปาก ทำให้ร้านค้าต่างๆ ทางภาคตะวันตกเริ่มจะซื้อกางเกงของลีวายเพื่อนำไปจำหน่ายต่อ
โฆษณาลีวายในยุคแรก
ภายในสิ้นปีค.ศ.1873 (พ.ศ.2416) ลีวายได้ขายกางเกงและเสื้อแจ๊คเก็ตไปแล้วกว่า 21,000 ตัว ก่อนที่ในปีต่อมา จะขายได้กว่า 70,500 ตัว ซึ่งทำให้ลีวายกลายเป็นเศรษฐี
ธุรกิจของลีวายนั้นเติบโตขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มส่งออกไปยังต่างประเทศ ตั้งแต่แคนาดาไปจนถึงฝรั่งเศส
ในปลายศตวรรษที่ 19 กางเกงที่โด่งดังของลีวาย ได้ใช้ชื่อรุ่นว่า “501” และโด่งดังไปทั่ว
กางเกงลีวาย 501 ยุคแรก
ในปีค.ศ.1902 (พ.ศ.2445) ลีวายอายุได้ 73 ปีแล้ว เขามีฐานะร่ำรวย และบริจาคเงินสร้างสิ่งก่อสร้างต่างๆ มากมาย
26 กันยายน ค.ศ.1902 (พ.ศ.2445) ลีวายเสียชีวิตขณะนอนหลับ
หลังจากลีวายเสียชีวิต หลานๆ ของลีวายก็ยังคงบริหารบริษัทต่อ และบริษัทก็รุ่งเรือง ผ่านร้อนผ่านหนาวมาถึงปัจจุบัน
ในปัจจุบัน บริษัทลีวายส์ (Levi’s) เป็นบริษัทผลิตกางเกงยีนส์ที่ใหญ่ที่สุดในโลก มีพนักงานกว่า 16,000 คน และมีสาขาอยู่ในประเทศต่างๆ กว่า 110 ประเทศ
ร้านค้าของลีวายส์
สำหรับสโลแกนของบริษัทคือ
“คุณภาพไม่เคยตกยุค”
สำหรับตัวผมเองนั้น ไม่ได้มีกางเกงยีนส์หลายตัว ไม่ได้เป็นยีนส์เลิฟเวอร์ แต่ก็มีกางเกงยีนส์ของลีวายส์จำนวนสองตัว เป็นรุ่น 510 ทั้งคู่ และต้องยอมรับว่าคุณภาพสมราคาจริงๆ ครับ
แล้วคุณล่ะครับ มีกางเกงยีนส์ลีวายส์ตัวโปรดหรือเปล่า?
- 20
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
